Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

KOMIΣΑΡΙΟΙ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

Ρεπορτάζ: Τζουλιάνα Λέκκα
(απο το: vima.gr)
Υπό το βάρος της τήρησης του μνημονίου και του νέου ελέγχου από την τρόικα που έρχεται στη Αθήνα ως το τέλος του μηνός, ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου απέστειλε...
σαφείς οδηγίες σε όλους τους συναδέλφους του για την εφαρμογή του εγκεκριμένου προϋπολογισμού για το 2011, αλλά και τη στενή παρακολούθηση των δαπανών.

Οπως αναφέρεται στη σχετική επιστολή, αυτό θα γίνεται από ειδικούς επιτρόπους που θα εγκατασταθούν μέχρι το τέλος Μαρτίου σε όλους του δημόσιους φορείς.

Στην επιστολή προς τον υπουργό Υγείας κ. Α. Λοβέρδο αναφέρεται ότι στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι να εφαρμοσθεί πιστά ο προϋπολογισμός που ψήφισε η Βουλή. Το τρίπτυχο της προσπάθειας είναι ο έλεγχος των δημοσίων δαπανών, η ενίσχυση της αξιοπιστίας της δημοσιονομικής πολιτικής και η διαμόρφωση βιώσιμης πορείας του χρέους. Οι οδηγίες του υπουργού Οικονομικών προς όλους τους υπουργούς αφορούν την οικονομική διαχείριση όλων των φορέων του Δημοσίου ανεξαρτήτως κατηγορίας (ΟΤΑ, Νοσοκομεία, Ασφαλιστικά Ταμεία, κτλ.).

Στο κείμενο της επιστολής συγκεκριμενοποιούνται οι στόχοι του 2011 και διατυπώνονται με σαφήνεια «οκτώ εντολές»που είναι υποχρεωμένοι- εκ του μνημονίου- να ακολουθήσουν όλοι οι υπουργοί.

Οι εντολές είναι:

Η τήρηση των ανώτατων ορίων δαπανών για κάθε φορέα θεωρείται βασικό μέλημα των φορέων.

Κάθε φορέας οφείλει να τηρεί μητρώο αναλήψεως υποχρεώσεων. Μέσω αυτού, το υπουργείο Οικονομικών αποκτά το δικαίωμα παρέμβασης στα οικονομικά του φορέα σε περίπτωση που παρατηρηθεί υπέρβαση του δεδομένου προϋπολογισμού.

Η συλλογή και αποστολή όλων των χρηματοοικονομικών στοιχείων και δαπανών του φορέα είναι προϋπόθεση για τη χρηματοδότησή του. Σε περίπτωση που φορέας δεν κρατήσει τα απαραίτητα πρακτικά, το υπουργείο Οικονομικών διατηρεί το δικαίωμα να «κλείσει τη στρόφιγγα».

«Ου ξεπεράσεις τον προϋπολογισμό σου»
Ο κ. Παπακωνσταντίνου με τις αυστηρές προϋποθέσεις που επιβάλλει όχι μόνο στα υπουργεία αλλά κυρίως στους φορείς που εποπτεύουν, επιδιώκει να μην «ξεφύγουν» από τον προϋπολογισμό τους. Γι΄ αυτό ζητεί από τους εποπτεύοντες υπουργούς να ακολουθήσουν τις εξής αρχές:

Καμία υποχρέωση δεν δύναται να αναλάβει δημόσιος φορέας εφόσον εκείνη ξεπερνά τον προϋπολογισμό που του αντιστοιχεί.

Η μεταφορά πίστωσης είναι πλέον αποδεκτή μόνο σε περίπτωση «έκτακτης ανάγκης» κι αυτό με ανώτατο όριο το 10% της αρχικής πίστωσης, στο ύψος που αυτή εγκρίθηκε από το υπουργείο Οικονομικών. Καμία διαδικασία πληρωμής δε μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς να υπάρχει ανάλογη πίστωση στον εγκεκριμένο προϋπολογισμό.

Τέλος, δεν επιτρέπεται η μεταφορά πίστωσης από υπουργείο σε υπουργείο.

Σε περίπτωση που ο φορέας κρίνει απολύτως απαραίτητη την αύξηση των ορίων δαπανών του, το αίτημα οφείλει να εγκριθεί από τη Βουλή και να ψηφιστεί εκ νέου το ύψος του συμπληρωματικού προϋπολογισμού.

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Συλλαλητήριο κατά της κατασκευής φράχτη στον Έβρο, της παρουσίας της FRONTEX στα σύνορα και του νομοσχεδίου για το άσυλο, το μεσημέρι του Σαββάτου στα Προπύλαια από αντιρατσιστικές οργανώσεις, κινήσεις μεταναστών, συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και καλλιτεχνικούς φορείς...
Το συλλαλητήριο έγινε με την συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ΠΟΕΔΗΝ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και πολλές οργανώσεις μεταναστών, φοιτητικοί σύλλογοι και καλλιτέχνες.Συναυλία -για τον ίδιο λόγο- στον Άγιο Παντελέημονα. Κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο χώρο της πλατείας. Νωρίτερα επισκέφτηκαν την περιοχή οι βουλευτές του ΛΑΟΣ Άδωνις Γεωργιάδης και Θανάσης Πλεύρης, οι οποίοι αποδοκιμάστηκαν και αποχώρησαν.
Διευκρινίσεις ζητά η ΕΕ από την Ελλάδα
Διευκρινίσεις σχετικά με το σχέδιο κατασκευής φράχτη στα σύνορα με την Τουρκία, αναμένεται να ζητήσει η ΕΕ από την Ελλάδα, στο άτυπο συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών υποθέσεων που θα πραγματοποιηθεί στις 20 Ιανουαρίου στη Βουδαπέστη.Σύμφωνα με δημοσίευμα της κοινοτικής εφημερίδας European Voice, υπάρχουν ανησυχίες ότι τα αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας στα ελληνοτουρκικά σύνορα θα οδηγήσουν σε αυξανόμενη πίεση στα σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία, σε μία περίοδο που η Βουλγαρία επιδιώκει μαζί με τη Ρουμανία να ενταχθεί στη ζώνη Σένγκεν.Οι αιτήσεις της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας για ένταξη στη ζώνη Σένγκεν θα συζητηθούν στην άτυπη συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών στις 20 Ιανουαρίου.Εξάλλου, σημειώνει η European Voice, οι Υπουργοί Εσωτερικών των κρατών - μελών θα ζητήσουν διευκρινίσεις σχετικά με το μήκος του φράχτη.Επισημαίνεται, επίσης, η άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με την οποία ο φράχτης δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης.Τέλος, υπενθυμίζεται ότι η αποστολή των συνοριοφυλάκων της Frontex στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο έχει παραταθεί μέχρι τον Μάρτιο.Η Frontex ανακοίνωσε τον περασμένο μήνα ότι οι λαθραίες διελεύσεις από τα σύνορα μειώθηκαν κατά 44% σε σχέση με τα στοιχεία του Οκτωβρίου.

My Sweet Lord

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Τζορτζ Χάρισον κι ένα τραγούδι που τον ταλαιπώρησε αρκετά, καθώς θεωρήθηκε προϊόν λογοκλοπής.


Το «My Sweet Lord» είναι αφιερωμένο στον ένα και μοναδικό Θεό. Στα 4:39 λεπτά της διάρκειάς του, η χορωδία τραγουδά την υμνητική λέξη «Αληλούια», κοινή σε χριστιανούς και εβραίους, καθώς και την επίκληση «Χάρε Κρίσνα» των Ινδουιστών, επίλεκτο μέλος των οποίων υπήρξε και ο ίδιος ο Χάρισον. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Χάρισον το 1969, όταν υπήρχαν ακόμη οι Beatles. Το πρωτοτραγούδησε ο φίλος του Μπίλι Πρέστον στο δίσκο του «Encouraging Words» και σημείωσε μικρή επιτυχία.

Ο Χάρισον το ξαναηχογράφησε το 1970 για τις ανάγκες του τριπλού προσωπικού του άλμπουμ «All Things Must Pass» με παραγωγό τον Φιλ Σπέκτορ. Στις ηθογραφήσεις συμμετείχε ο ντράμερ Άλαν Χουάιτ (Yes) και ο Έρικ Κλάπτον στις κιθάρες. Παρά την πολιτική των μελών των Beatles να μην κυκλοφορούν τραγούδια τους σε σινγκλ, το «My Sweet Lord» κυκλοφόρησε σε δισκάκι 45 στροφών στις 23 Νοεμβρίου 1970 στις ΗΠΑ και στις 15 Ιανουαρίου 1971 στην Αγγλία. Γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία και έφθασε στο Νο1 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά με προσωπικό δίσκο μέλους των Beatles.

Από τότε ξεκίνησε και η δικαστική περιπέτεια του τραγουδιού. Στις 10 Φεβρουαρίου 1971 το γυναικείο συγκρότημα των The Chiffons κατέθεσε αγωγή εις βάρος του Χάρισον, υποστηρίζοντας ότι έκλεψε τις βασικές μελωδίες του δικού τους τραγουδιού «He's so Fine», που είχε κυκλοφορήσει το 1962. Το δικαστήριο, παρά τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα του Χάρισον, δικαίωσε τις Chiffons. Απεφάνθη ότι ο Χάρισον χωρίς πρόθεση κόπιαρε το τραγούδι τους.

Στη συνέχεια άνοιξε ένας κύκλος χωρίς τελειωμό για τον καθορισμό της αποζημίωσης, με προσπάθειες συμβιβασμού και αντιπαραθέσεις στις δικαστικές αίθουσες. Αρχικά, το δικαστήριο είχε καθορίσει την αποζημίωση στα 2.133.316 δολάρια. Πάντως, αργότερα οι Chiffons ηχογράφησαν το «My Sweet Lord» και ο Χάρισον εξαγόρασε τα δικαιώματα του τραγουδιού τους «He's so Fine».

To «My Sweet Lord» έφθασε άλλη μια φορά στο Νο1 τον Ιανουάριο του 2002, δύο μήνες μετά τον θάνατο του Τζορτζ Χάρισον. Διασκευή του τραγουδιού έχει κυκλοφορήσει και η δική μας Βίκυ Λέανδρος.

Σπάρτακος


Ο Σπάρτακος ήταν μονομάχος θρακικής καταγωγής, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων ατόμων εναντίον των Ρωμαίων. Σχεδόν όλες οι γνώσεις μας για τον Σπάρτακο περιορίζονται στα γεγονότα της επανάστασης που ηγήθηκε (73 π.Χ. – 71 π.Χ.), γνωστής και ως Επανάσταση του Σπάρτακου ή Επανάσταση των Μονομάχων.[1]

Η επανάσταση του Σπάρτακου είναι μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες της αρχαιότητας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τραγική της κατάληξη, ενέπνευσε πολλά κινήματα αλλά και διανοούμενους και καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια των αιώνων, πολλοί εκ των οποίων ερμήνευσαν ποικιλοτρόπως το χαρακτήρα της επανάστασης, άλλοι δε χρησιμοποίησαν και το όνομα του Σπάρτακου για δηλώσουν τη ριζοσπαστικότητα των ενεργειών τους.

Η εξέγερση των Σπαρτακιστών

Η ηττημένη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία, αλλάζει σελίδα στα τέλη του 1918, με την εκθρόνιση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β' και την εγκαθίδρυση της λεγόμενης «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Ξεκίνησε με την προσπάθεια οικοδόμησης μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας και κατέληξε με την επιβολή της ναζιστικής θηριωδίας το 1933.

Σ' όλο αυτό το διάστημα το καθεστώς βρισκόταν κάτω από την πίεση των άκρων. Η πρώτη αμφισβήτηση ήρθε από τ' αριστερά. Στις 5 Ιανουαρίου του 1919 ξεσπά στο Βερολίνο η εξέγερση των «Σπαρτακιστών», με σκοπό την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής διακυβέρνησης στο πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι «Σπαρτακιστές» ήταν μία επαναστατική οργάνωση, που δημιουργήθηκε στ' αριστερά του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) στα τέλη του 1914, από την πολωνοεβραία Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον δικηγόρο Καρλ Λίμπκνεχτ, γιο του ιδρυτή του κόμματος. Πήραν το όνομά τους από τον διάσημο σκλάβο της αρχαιότητας Σπάρτακο.

Ήταν αντίθετοι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, καταδίκαζαν τον ιμπεριαλισμό και υποστήριζαν την ταξική πάλη και την επαναστατική δράση των μαζών. Ασκούσαν μεγάλη επιρροή στην εργατική τάξη των γερμανικών μεγαλουπόλεων (Βερολίνο, Στουτγκάρδη, Αμβούργο κ.ά.).

Στις 18 Ιανουαρίου 1917 τέθηκαν εκτός SPD και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου μαζί με άλλους διαγεγραμμένους σοσιαλιστές ίδρυσαν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD). Όταν το SPD και το USPD συνεργάστηκαν για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά την εκθρόνιση του κάιζερ Γουλιέλμου Β' (9 Νοεμβρίου 1918), οι «Σπαρτακιστές» αποχώρησαν και την 1η Ιανουαρίου 1919 ίδρυσαν μαζί με άλλους ανεξάρτητους κομμουνιστές το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).

Πέντε μέρες αργότερα εξεγείρονται, παρά την αντίθεση της Λούξεμπουργκ, που πιστεύει ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για προλεταριακή επανάσταση. Η εξέγερση συντρίβεται μέσα σε δέκα μέρες από τους σοσιαλδημοκράτες του καγκελαρίου Φρίντριχ Έμπερτ, που είχαν τη συνδρομή υπολειμμάτων του αυτοκρατορικού στρατού και ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων.

Εκατοντάδες «Σπαρτακιστές» εκτελούνται. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ συλλαμβάνονται και δολοφονούνται κατά τη διάρκεια της ανάκρισης (15 Ιανουαρίου 1919). Οι επιχειρήσεις καταστολής συνεχίστηκαν έως τον Μάρτιο, με τη δολοφονία και άλλων ηγετικών στελεχών των «Σπαρτακιστών».

Παρά την εγκαθίδρυση μιας βραχύβιας Δημοκρατίας των Σοβιέτ στη Βαυαρία (6 Απριλίου - 1 Μαΐου 1918), με την αποτυχία της εξέγερσης των «Σπαρτακιστών» το γερμανικό επαναστατικό κίνημα υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα.

15 Γενάρη 1919 δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, πολωνοεβραία κομουνίστρια, ηγετική μορφή του κινήματος «Σπάρτακος».

από το ΒΗΜΑ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ υπήρξε μία από τις πλέον αγνές, συνεπείς και ανεξάρτητες μορφές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1871 στο Ζάμοστς της ρωσοκρατούμενης Πολωνίας και ήταν το μικρότερο από πέντε παιδιά εβραίων μικροαστών γονέων προοδευτικής νοοτροπίας και κοσμοπολίτικων αντιλήψεων. Οταν η Ρόζα ήταν πέντε ετών η ζωή της κινδύνεψε από βαριά αρρώστια η οποία της άφησε ισόβια αναπηρία στο ένα της πόδι. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ανέπτυξε παράνομη πολιτική δράση από τα γυμνασιακά της χρόνια στη Βαρσοβία. Στα 18 της χρόνια, το 1889, αφενός για να αποφύγει τη σύλληψη, όπως έκαναν και πολλοί συμπατριώτες της εκείνη την εποχή, και αφετέρου για να συνεχίσει τις σπουδές της, η Ρόζα μετανάστευσε στην Ελβετία όπου σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία.

Κατά τα φοιτητικά της χρόνια στη Ζυρίχη η Λούξεμπουργκ γνώρισε πολλούς εξέχοντες ρώσους σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Πλεχάνοφ, ο Αξελροντ και άλλοι. Από εκείνη την περίοδο χρονολογείται και ο δεσμός της με τον ομοϊδεάτη της Λέο Γιόγκιχες, ο οποίος υπήρξε ισόβιος φίλος της και για μια εποχή εραστής της. Το 1898 η Λούξεμπουργκ πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Γκούσταφ Λύμπεκ, για να αποκτήσει τη γερμανική υπηκοότητα, και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο με τον σκοπό να εργαστεί στις τάξεις του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ισχυρότερου της Δευτέρας Διεθνούς.

Ηδη τότε η Λούξεμπουργκ είχε εκφράσει οξύτατες θεωρητικές διαφωνίες τόσο με το πολωνικό όσο με το ρωσικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το κυριότερο σημείο της αντίθεσής της αφορούσε το ζήτημα της πολωνικής αυτοδιάθεσης την οποία πρέσβευαν και τα δύο αυτά κόμματα. Η Λούξεμπουργκ πίστευε ότι η αυτοδιάθεση στην ουσία εξασθένιζε το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα και άλλο δεν έκανε παρά να ενισχύει την κυριαρχία της αστικής τάξης στα κράτη που αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Για τη Λούξεμπουργκ η μεγάλη δύναμη του σοσιαλιστικού κινήματος ήταν ο διεθνιστικός χαρακτήρας του.

Αλλος στόχος της διαφωνίας της Λούξεμπουργκ υπήρξε ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Εντουαρντ Μπερνστάιν, ο πατέρας του ρεβιζιονισμού, ο οποίος υποστήριζε ότι η μαρξιστική θεωρία είχε ανάγκη από ριζική αναθεώρηση, κυρίως ως προς το θέμα της αναγκαιότητας της επανάστασης. Ο Μπερνστάιν διατύπωσε την άποψη ότι, κυρίως στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, η επανάσταση ως μέσον για την κοινωνική μεταβολή είχε καταστεί πλέον περιττή και ότι οι σοσιαλιστές όφειλαν να επιδιώξουν την πραγματοποίηση των σκοπών τους από τον δρόμο της κοινοβουλευτικής και της συνδικαλιστικής δράσης. Με το έργο της Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση; (1900) η Λούξεμπουργκ αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτές τις απόψεις εμμένοντας αταλάντευτα στην ανάγκη της επανάστασης ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή.

Συνεχίζοντας την έντονη πολιτική δράση της με πολλές δημοσιεύσεις, ομιλίες και συγκρότηση διαδηλώσεων και σε διαρκή σύγκρουση με τις αρχές η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολεμούσε πάντοτε σε δύο μέτωπα: στο ένα αντιμετώπιζε τον αιώνιο πολιτικό και ταξικό εχθρό, την αστική τάξη, και στο άλλο τους ομοϊδεάτες της σοσιαλιστές. Επικριτική ήταν η στάση της και απέναντι στον Λένιν σε πολλά σημεία της θεωρίας και της πρακτικής του. Η σχετική κριτική της συνοψίζεται θαυμάσια στα λόγια που απηύθυνε στον Λένιν επισημαίνοντάς του ότι δεν είχε επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως διατεινόταν, αλλά δικτατορία επί του προλεταριάτου.

Στα χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Λούξεμπουργκ πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή. Διαφωνώντας με το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που υποστήριζε τη γερμανική πολεμική προσπάθεια, η Λούξεμπουργκ ίδρυσε μαζί με τον Καρλ Λίμπκνεχτ την Ενωση Σπάρτακος η οποία είχε ως σκοπό τον τερματισμό του πολέμου και αργότερα μετεξελίχθηκε στο γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα.

Το 1919 στο Βερολίνο μέλη παραστρατιωτικής οργάνωσης υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δολοφόνησαν άγρια τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ και πέταξαν τα πτώματά τους σε ένα κανάλι.

Οσο ζούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αν και αγωνίστηκε με πείσμα, δεν κατόρθωσε να δώσει σάρκα και οστά στις απόψεις της για τον σοσιαλισμό. Μετά τον θάνατό της, όσο και αν ο σεβασμός για το πρόσωπό της δεν έσβησε ποτέ ανάμεσα στους μαρξιστές, τα πιστεύω της πολεμήθηκαν σφοδρά από το σοβιετικό κατεστημένο. Τα τελευταία χρόνια όμως, και ιδίως μετά τη φιλελευθεροποίηση της τότε ΕΣΣΔ και την τελική κατάρρευσή της, το ενδιαφέρον για τις θεωρίες της Λούξεμπουργκ αναζωπυρώθηκε και η «κόκκινη Ρόζα», όπως την έλεγαν, θεωρείται πλέον η ιδεολογική ιδρύτρια του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=83&artid=142585&dt=12/05/2002#ixzz1B5g3dCPN