Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Θέλεις να παίξουμε;

Μέχρι να πεθάνουμε, θα παίζουμε παιχνίδια.
Κρυφτό, κυνηγητό, μήλα, την κολοκυθιά, σκάκι...
Ναι, τα ίδια παιχνίδια παίζουμε καθημερινά σε κάθε δραστηριότητα μας.
Όχι όμως με τον τρόπο των παιδιών. Αλλά με τον ηλίθιο τρόπο των ενηλίκων. Έναν τρόπο που δεν περιλαμβάνει τη δημιουργία, το γέλιο και τη χαρά του παιχνιδιού.
Γι' αυτό, ακόμα και όταν τελικά νικάμε, δεν νιώθουμε την ευχαρίστηση που περιμέναμε να νιώσουμε.
Τι ξεχνάμε πίσω, σε κείνα τα χρόνια τα όμορφα; Τι έκανε διαφορετικό το αποτέλεσμα;
“Παιχνίδι, παιγνίδιο ή παίγνιο αποκαλείται η δομημένη δραστηριότητα που διεξάγεται με σκοπό την ψυχαγωγία ή ασκείται σαν εκπαιδευτικό εργαλείο”.
Το παιχνίδι έχει κανόνες, πρόκληση, αλληλεπίδραση, σκοπό.
Σκοπός, αλληλεπίδραση...Ξεχασμένοι όροι μάλλον.

Είτε νικούσαμε είτε χάναμε, στα παιδικά χρόνια, είχαμε κάποιον να λυπηθεί μαζί μας ή να χαρεί. Η λύπη γινόταν μισή έτσι και η χαρά διπλή. Στην πορεία, άρχισε να μειώνεται αισθητά αυτό. Μέχρι που καταλήξαμε να παίζουμε μόνοι. Ο καθένας το δικό του παιχνίδι. Σκοπός, μόνο η νίκη πλέον, με κάθε κόστος, σχεδόν πάντα ψυχικό. Παιχνίδια ανούσια, νίκες ανούσιες, πολλές φορές. Λείπει ο σκοπός είπαμε. Γι αυτό και παίζουμε συνέχεια, αλλά δεν μαθαίνουμε τίποτα. Ακόμα και η πιο απλή συζήτηση, είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι, επιβολής, προβολής, το παιχνίδι της τελευταίας κουβέντας. Την είπες, δεν πήρες απάντηση, νίκησες. Μονόλογος.

Η απάντηση μπορεί να έχει δωθεί ήδη, αλλά δεν την άκουσες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να καταφέρεις να είσαι ο τελικός σχολιαστής.

Νίκησες λοιπόν.
Χαίρεσαι; Πήρες το βραβείο σου; Ποιο είναι αυτό; Εξελίχτηκες; Ανάπτυξες τις δεξιότητές σου;
Νικάμε και δεν απολαμβάνουμε. Νικάμε και δεν αλλάζει τίποτα.
Γιατί δεν μοιραζόμαστε τίποτα.
Παιχνίδια μοναξιάς.

Angie Insomniac - Ramnousia
Πηγή: Θέλεις να παίξουμε; - RAMNOUSIA

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου