Θέμης Τζήμας
Πριν λίγες ημέρες κυκλοφορήσαν φωτογραφίες -κάποιες από τις πολλές εδώ και καιρό- κτηνώδους βίας από τμήματα της αντιπολίτευσης της Συρίας που ανήκουν στο φανατικό πολιτικό ισλάμ εναντίον άλλων αντικαθεστωτικών. Τα ίδια έχουν συμβεί και εναντίον στρατιωτών του Άσαντ. Ολόκληρες περιοχές της Συρίας ελέγχονται από τέτοιες ομάδες, του πλέον σκοταδιστικού φονταμενταλισμού.
Στη Λιβύη ψάχνουν για πρωθυπουργό, θέση που επειδή η δουλειά έχει γίνει αρκετά επικίνδυνη κάθε λίγο και λιγάκι μένει κενή. Στο Ιράκ της επέμβασης των ΗΠΑ και της “Νέας Ευρώπης”, η Αλ Κάιντα κατέλαβε πριν λίγο καιρό επαρχία πλησίον της Βαγδάτης και έκτοτε αγνοούμε το τί συμβαίνει στην περιοχή.
Και τελευταίο κατόρθωμα η Ουκρανία, που αφού Γερμανία και ΗΠΑ επέβαλαν νέα ηγεσία, οι Ουκρανοί παρακολουθούν ανήμποροι την απώλεια των ανατολικών τους περιοχών, έχουν να τα βάλουν με τους παρακρατικούς “χρυσαυγίτες” στο Κίεβο, εμπλέκονται σε εμφύλιο πόλεμο και παίρνουν ως αντάλλαγμα για όλα αυτά την ουκρανική εκδοχή μνημονίων.
Δεν το λες και πολύ καλό απολογισμό των δυτικών επεμβάσεων και παρεμβάσεων στον 21ο αιώνα, μέχρι σήμερα. Σε όλες δε τις περιπτώσεις, πλην μέχρι ενός σημείου αυτής του Ιράκ, η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ διαδραμάτισε μείζονα ρόλο αναδεικνύοντας εκτός των άλλων και τα “γεράκια” νέας κοπής τύπου Σαρκοζί, Ολάντ, Βενιζέλου και βεβαίως Μέρκελ.
Η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ αποτέλεσε ελπίδα πολλών ιδίως στη χώρα μας. Θεωρήθηκε ότι θα θωράκιζε την Ελλάδα από εξωτερικούς κινδύνους και κυρίως από την Τουρκία.
Μέχρι τώρα έχει πετύχει να χάσουμε παραδοσιακούς συμμάχους στη Μ. Ανατολή προς όφελος της Τουρκίας, να απομονωθούμε από όλα τα γνήσια λαϊκά κινήματα ανά τον κόσμο, να διαταράξουμε τη σχέση μας με τη Ρωσία- και να μας επιβάλλει το Δουβλίνο ΙΙ, μια καταστροφική και για τους μετανάστες και για τις χώρες υποδοχής συμφωνία.
Ταυτόχρονα, σε συλλογικό επίπεδο η κοινή εξωτερική πολιτική έχει μετατραπεί σε όργανο προώθησης κυρίως των γερμανικών συμφερόντων- σπανιότερα της Γαλλίας- και έκφρασης ενός “μικρομέγαλου” ιμπεριαλισμού. Αν σε αυτά συνδυάσουμε την επίδραση της κρίσης και τη γενική αποδυνάμωση της ΕΕ ως τέτοιας, όπως και τη στάση των ΗΠΑ του Ομπάμα που στέκεται αμφίθυμα μεταξύ παρεμβατισμού και απομονωτισμού, το μείγμα καθίσταται εκρηκτικό.
Παρόλα αυτά στη χώρα μας καμιά από τις κύριες δυνάμεις δεν εκφέρει λόγο επί του ζητήματος. Τι θα είναι η ΕΕ διεθνώς; Μια ένωση που θα εδράζει την ισχύ της στο ελκυστικό για τους εργαζομένους κοινωνικό της μοντέλο, μια επικράτεια ειρήνης και ευημερίας ή η επιθετική, νεοφιλελεύθερη και εν τέλει παρακμάζουσα ένωση κρατών που θα κρατά τα μέλη της στη βάση του ιδρυματισμού, του φόβου, της εξάρτησης, παρασύροντάς τα σε ανεύθυνες περιπέτειες;
Και αν είναι η ΕΕ οδεύει προς τη δεύτερη κατεύθυνση, όπως και πράττει εν μέσω κρίσης, γιατί πρέπει μια χώρα να αποδέχεται και να ταυτίζεται με μια τέτοια κοινή εξωτερική πολιτική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου