Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Αναμένοντας την ηθική ανάσταση...

Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Κωστής Παλαμάς,
Γύριζε (1908)

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΥ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΕΧΟΥ

Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Του Στέλιου Κούλογλου


Δέχτηκα εκατοντάδες τηλεφωνήματα, sms και emails μετά την ανακοίνωση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο φιγουράριζε και η αφεντιά μου. Όλα σχεδόν ήταν ενθαρρυντικά και επαινετικά, μερικά εξέφραζαν κάποιον σκεπτικισμό («τι θέλεις και μπλέκεις», «πρόσεξε μη σε φάνε τα πιράνχας»). Το ερώτημα ήταν ένα και μοναδικό: «Και τώρα δεν θα ξαναδούμε εκπομπές στη τηλεόραση ή ντοκιμαντέρ δικά σου;». Και επίσης: «Το Tvxs.gr, το πεντάχρονο χαριτωμένο παιδάκι σου, τι θα απογίνει;».

Ας τα πάρω από την αρχή: πρόκειται για ευρωεκλογές, οι οποίες διεξάγονται την πιο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής ιδέας. Πάντα πίστευα ότι η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα θαύμα: λαοί που αιματοκυλίστηκαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους έπαιρναν την απόφαση να ζήσουν ειρηνικά, σε συνθήκες σχετικής αλληλεγγύης και σχετικής ισοτιμίας. Θυμίζω ότι η μικρή Ελλάδα έβαζε βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις τη δεκαετία του ’80, τότε που κυβερνούσαν ακόμη ηγέτες που είχαν ζήσει τον πόλεμο.

Γολγοθάς: η ρήξη με το μηδέν


Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Δρ. Θεολογίας, εκπαιδευτικός,
αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη

Γολγοθάς σημαίνει ανηφόρα προς το μηδέν. Σημαίνει ότι μαζεύεις όλη σου τη δύναμη για να σηκώσεις το ένα σου γόνατο, κατόπιν το άλλο γόνατο, ξανά το πρώτο, και πάει λέγοντας, αλλά προς τι; Μαρτυρικός δρόμος, προς μαρτυρικό εκμηδενισμό. Η μαστίγωση καθοδόν είναι ανυπόφορη, το βάρος του σταυρού συντριπτικό, κι όμως, τα πιο αβάσταχτο στην υπόθεση του Γολγοθά είναι μάλλον κάτι άλλο: Η εγκατάλειψη! Λεπτό με λεπτό, θα στραγγίξεις από τις δυνάμεις σου, γιατί απομένεις ολομόναχος, εσύ και τα σωθικά σου. Στον Γολγοθά η εξουσία και οι δωσίλογοί της (πολιτικά και θρησκευτικά αποβράσματα σε αγαστή διαπλοκή) λυσσομανούν να ξε-κάνουν τον άνθρωπο, να τον σύρουν, δηλαδή, σε κατάσταση μη-ανθρώπινη: στον απόλυτο ατομισμό. Σε κανονικές συνθήκες ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα τα χημικά στοιχεία που τον απαρτίζουν. Είναι οι σχέσεις του, και οι άλλοι είναι όροι της ύπαρξής του – όχι ψιμύθια πάνω σ’ αυτήν. Στον Γολγοθά, λοιπόν, σε υψώνουν έτσι που να σπάσουν όλοι σου δεσμοί: να μη μπορείς να αγγίξεις τίποτα, να μη μπορεί να σε αγγίξει κανένας. Ανάμεσα σε σένα και στους άλλους το ύψος, αλλά όχι μόνο. Κρατά μακριά σου τους φίλους ο τρόμος, τους σώφρονες το κέρδος, τους αξιοπρεπείς ο νόμος.