Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ευχές, σε έναν κόσμο που δεν συγκλονίζεται πια.

Κάθισα να γράψω ένα άρθρο για τον κόσμο μας, που δεν συγκλονίζεται πια.

Και άρχιζε κάπως έτσι:

“Θα ήθελα να μην υπάρχουν καταστάσεις και γεγονότα που σοκάρουν. Όμως υπάρχουν.
Θα ήθελα να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σοκάρονται από αυτά. Όμως δεν υπάρχουν.”

Συνέχισαν να πετάνε οι σχετικές σκέψεις στο μυαλό μα πριν προλάβουν να μπουν στο χαρτί, μπήκαν σφήνα εικόνες άλλες που πήραν τις αρχικές σκέψεις και τις έθαψαν. Και σταμάτησα να γράφω.
Αντικατάσταση των λέξεων από εικόνες. Εικόνες σκληρές από ανθρώπους σκοτωμένους σε εμφυλίους, φωτογραφίες αστέγων, άλλων ανθρώπων που έθεσαν τέλος στη ζωή τους, εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης, εκμετάλλευσης, αδικίας...
Σε μια προσπάθεια συναισθηματικής αντιπαράθεσης, έρχονται και κάποιου άλλου είδους εικόνες. Εικόνες σχετικές με τα αποτελέσματα των εκλογών που πέρασαν, εικόνες με ρητά, με σέξυ γυναίκες και άντρες, με ζώα, χιουμοριστικές, εικόνες με τις ομορφιές της φύσης, χαρούμενες, αισιόδοξες...

Τηλεοπτική Δημοκρατία

Τελειωμό δεν έχει η καταμέτρηση των σταυρών για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές που αν συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς θα τελειώσει μετά τις ευρωεκλογές του 2019.

Το τοπίο πάντως έχει ξεκαθαρίσει. Ο σοφός ελληνικός λαός έστειλε στο ευρωκοινοβούλιο τους πιο αναγνωρίσιμους, αυτούς που παρήλαυναν καθημερινά κι επί μήνες από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Και καλά έκανε. Γιατί να κάτσεις να ψάξεις τα ονόματα των ευρωψηφοδελτίων για να δεις ποιος αξίζει περισσότερο την ψήφο σου; Αφού έχουν έτοιμη την απάντηση για σένα η Όλγα Τρέμη κι ο Νίκος Χατζηνικολάου.

Ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου, οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν αυτούς που τους είπε η τηλεόραση. Ψήφισαν δημοσιογραφική προπαγάνδα, μπάλα, τραμπουκισμό, ακαδημαϊκό συντηρητισμό, λαϊκισμό, τρολάρισμα του Συνταγματικού Δικαίου και φασισμό. Μέχρι και ηθοποιό διαφήμισης κόντεψαν να στείλουν στις Βρυξέλλες.

«Ως εδώ!» είπαν στη Γερμανία και αστοί από τις ελίτ της ΕΕ.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι από πολιτική σκοπιά, για τη Γερμανία αξίζει περισσότερο η Γαλλία μόνη της από τις υπόλοιπες 26 χώρες-μέλη της ΕΕ, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό.
Ο λόγος είναι απλούστατος: ούτε Ευρωζώνη ούτε ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη Γαλλία! Οταν λοιπόν η Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπό της έρχονται στις ευρωεκλογές της Κυριακής πρώτο κόμμα με 25% από... 7% που είχε στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009, πριν δηλαδή από την κρίση, αυξάνοντας τις έδρες της στο Ευρωκοινοβούλιο από 3 σε... 24 (!), λογικό είναι να αντηχήσουν οι σειρήνες συναγερμού στο Βερολίνο.

Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν οι Γάλλοι ψηφοφόροι έγιναν ξαφνικά ακροδεξιοί και φασίστες. Είναι προφανές ότι δεν συνέβη αυτό. Το πραγματικό ζήτημα που θέλει απάντηση είναι γιατί το ένα τέταρτο των Γάλλων ψηφοφόρων ψήφισε το Εθνικό Μέτωπο, μόλις αυτό έκανε σημαία του το σύνθημα «Εξω η Γαλλία από το ευρώ!» και υποσχέθηκε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το θέμα αυτό.

«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»…

Μενέλαος Γκίβαλος
Η σημασία ενός εκλογικού αποτελέσματος αποτυπώνεται ασφαλώς στην αριθμητική του έκφραση, στη διαμόρφωση των νέων κομματικών και πολιτικών συσχετισμών. Όμως μείζονα σημασία αποκτά η ποιοτική διάσταση των αποτελεσμάτων, η δυναμική που αναδύεται και η οποία θα καθορίσει τις εξελίξεις.
Τα αριθμητικά αποτελέσματα δίνουν μια ξεκάθαρη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ -με ποσοστό υπεροχής που πλησιάζει το 4%-, ο οποίος και διατήρησε σε επίπεδο ευρωεκλογών το ποσοστό που έλαβε στις εθνικές εκλογές το 2012. Αντίθετα, οι απώλειες των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι εντυπωσιακές. Το ΠΑΣΟΚ απώλεσε άλλο ένα 35% της εκλογικής του δύναμης, αρκούμενο σε ποσοστά απλής επιβίωσης, κι αυτό λόγω των χαμηλών προσδοκιών που υπήρχαν προεκλογικά. Όμως «ο μεγάλος χαμένος» των ευρωεκλογών είναι ο Α. Σαμαράς, που συρρίκνωσε το κόμμα του σε διαστάσεις «μικρο-μεσαίου» κομματικού σχηματισμού, ενώ παράλληλα η ΝΔ απώλεσε την κυρίαρχη θέση που κατείχε στο πολιτικό σύστημα από τον Ιούνιο του 2012.

Πολιτικο-ιδεολογικό ρήγμα

Με δέκα τεχνικές ελέγχουν το μυαλό - Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΟΧΗΣ ΤΩΝ ΛΥΣΕΩΝ

 Νόαμ Τσόμσκι
Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει.....διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι ζήτημα ζωής και θανάτου

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Περί του αλάθητου των εκλογικών αποτελεσμάτων, αυτό που έχω να πω είναι ότι η φολιδωτή ουρά που κρύβει η δημοκρατία κάτω από τα φουστάνια της είναι η ίδια η πλειοψηφία που επικαλείται ως το βασικό προσόν υπέρ της.
Η πλειοψηφία, μια αυθαίρετη και ολοκληρωτική έννοια, δεν δίνει λογαριασμό, άρα δεν είναι ελέγξιμη – αποφασίζει de facto, σύμφωνα με τους δημοκράτες.
Η πλειοψηφία όμως δεν είναι ιδανική. Δεν αποτελείται από διαφωτισμένους, ενημερωμένους, έξυπνους πολίτες που έχουν ξεπεράσει τις όποιες αγκυλώσεις του περιβάλλοντος τους και έτσι επιλέγουν πολιτικό αντιπρόσωπο με γνώμονα την ικανότητα του να εκπροσωπήσει τα κατόπιν κριτικής σκέψης διαμορφωμένα λαϊκά αιτήματα.
Η πλειοψηφία είναι τυραννική, πραξικοπηματική, και ναι, η πλειοψηφία είναι συντηρείται σε μια τεχνητή ηλιθιότητα χωρίς να απεμπολεί κανείς, εκτός από την ίδια, τις ευθύνες της αυτοβελτίωσης και της αφύπνισης της.
Επίσης όμως είναι γεγονός πως, εκ γενετής και μέχρι θανάτου, εσκεμμένα και κατόπιν σχεδίου, η πλειοψηφία εκμαυλίζεται και εθίζεται μεθοδικά και καθ’ υπαγόρευση σε κάθε είδους νοητικό, ηθικό και αισθητικό σκουπίδι με αναπόφευκτο αποτέλεσμα η μάζα να θεωρεί κανόνα, μονόδρομο ή ακόμα και να αποθεώνει κάθε είδους μετάλλαξη της εξουσίας που διαχειρίζεται την συνείδηση των πολλών.
Το μεγάλο κόλπο της διαφθοράς της πλειοψηφίας έχει στημένη μια παγίδα σε κάθε γωνία που στρίβει η ζωή ενός μέσου Έλληνα πολίτη και καλλιεργεί από ένα σημείο και μετά ένα είδος μοιρολατρίας, επιβάλλει ένα αδιεξοδικό καθεστώς που μιμείται την φυσική κατάσταση των πραγμάτων.

Η νίκη

του Στρατή Μπουρνάζου

Jason Oliva, «Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης», 2010

Νίκη. Νίκη, σαφής, ιστορική για τα δεδομένα της χώρας, με ευρωπαϊκή σημασία. Αυτό σημαίνει η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Το γράφουν, σε διαφορετικούς τόνους, όλα τα έγκυρα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όχι μόνο ο Guardian (που για τους Μουρούτηδες είναι κάτι μεταξύ Αυγής και Unfollow), αλλά και το BBC και η Monde και οι Financial Times. Tο ξέρουν πολύ καλά και οι κυβερνητικοί, όσο κι αν προσπαθούνε να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, και να μας πουν ότι νικητής δεν είναι ο πρώτος, αλλά ο δεύτερος, μπορεί και ο τέταρτος (και ίσως αν η ΔΗΜΑΡ ήταν ακόμα στην κυβέρνηση να βρίσκαν τρόπο να πούνε ότι κι αυτή πέτυχε, αν όχι εξαιρετική, πάντως «ικανοποιητική» επίδοση). Το ξέρουν καλά, αλλιώς ποιος ο λόγος και των ανασχηματισμών και του ενσκήψαντος αιφνίδιου έρωτα για την απλή αναλογική; Ο λόγος που γράφω αυτό το τόσο στοιχειώδες, σχεδόν αυτονόητο (παρά την απέχθειά μου για τα αυτονόητα) είναι επειδή νομίζω ότι υπάρχει μια κατηγορία που έχει νιώσει λιγότερο τη νίκη. Και αυτή είναι, παραδόξως, οι φίλοι, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι είναι πολλοί: ότι όλοι είμαστε εντός του κυρίαρχου λόγου των καναλιών, που μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό,τι νομίζουμε, καθώς αυτός ορίζει το πλαίσιο της κουβέντας· οι μεγάλες, ίσως και υπερβολικές προσδοκίες· μια μόνιμη κατάσταση γκρίνιας, γνώριμη και από παλιότερα στην Αριστερά, που στα χρόνια της κρίσης έχει βαθύνει, καθώς ενσωματώνουμε την ήττα· το ότι ο λόγος μας, μερικές φορές, δεν εμπνέει ούτε εμάς τους ίδιους. Σύμφωνοι. Όμως, ας σκεφτούμε: Αν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα ένα κόμμα αριστερό, ριζοσπαστικό, κομμουνιστογενές έβγαινε πρώτο με διαφορά 4% υπήρχε περίπτωση να μην πανηγυρίζαμε; Να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη η διαφορά, ότι το 4% είναι μικρό; Ασφαλώς όχι.http://enthemata.wordpress.com/

Χωρίς το κοκαλάκι της νυχτερίδας

του Μάνου Αυγερίδη
Έμιλ Νόλντε, “Χορός γύρω από το χρυσό μοσχάρι”
Το μήνυμα εστάλη επιτυχώς· προς πάσα κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως η πρώτη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα. Η τελευταία με τη σειρά της, ως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που στη ρευστότητα των καιρών επιλέγει Αριστερά. Δεδομένα σημαντικά, ιστορικά και πρωτόγνωρα. Πέρα, ωστόσο, από την αναβαθμισμένη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και τις δυνατότητες που αυτή ανοίγει, μετά τις τριπλές εκλογές του Μαΐου, τι είναι αυτό που πραγματικά μένει;
Μένει, πρώτον, μια σπουδαία εμπειρία δράσης, μέσα από τους χιλιάδες ανθρώπους που κινητοποιήθηκαν· εμπειρία που πρέπει να αποτιμηθεί και να συνεχιστεί. Και, δεύτερον, ένα πολύ απτό και άμεσο δεδομένο: εικοσιένας δήμοι και δύο περιφέρειες έχουν κατακτηθεί από υποψήφιους που στήριξε η Αριστερά – θα πρόσθετα και τους τέσσερις δήμους που κέρδισαν υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης αλλά αυτοί, όπως μας δείχνει η ζωή, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Η περιφέρεια Ιονίων Νήσων, λοιπόν, και η μεγαλύτερη όλων, η περιφέρεια Αττικής «ανήκουν» στην Αριστερά. Όχι ως τρόπαια, αλλά ως πεδία άσκησης μιας διαφορετικής πολιτικής, ενός αντι-παραδείγματος στην έως τώρα εμπεδωμένη πολιτική των ανισοτήτων και των καταστροφικών κυβερνητικών επιλογών. Μαζί τους, η Λάρισα, η Κοζάνη, η Κέρκυρα, η Λειβαδιά και άλλες πόλεις, δέκα δήμοι της Αττικής με διαφορετικό μείγμα πληθυσμών και ιδιαίτερες ανάγκες. Και, ακόμα, μια σειρά περιπτώσεις όπου, παρότι οι αριστεροί υποψήφιοι δεν κέρδισαν, θα έχουν ισχυρή παρουσία ως αντιπολίτευση. 
 
 http://enthemata.wordpress.com/

1,2 εκατομμύρια παιδιά

Περίπου 1,2 εκατομμύρια παιδιά πωλούνται κάθε χρόνο. Τα περισσότερα από αυτά καταλήγουν σκλάβοι στην αγορά του σεξ. Το “1,2 Million Children” είναι ένα μικρό animation που δημιουργήθηκε με την συνεργασία φοιτητών από το ΤΕΙ Αθηνών και θέμα του έχει το παράνομο εμπόριο παιδιών. Παρουσιάζει το trafficking μέσα από τη ματιά ενός παιδιού από την Αφρική που κυνηγά το όνειρο του για την ελευθερία αλλά καταλήγει να γίνει μέρος αυτής της θλιβερής στατιστικής. Πρόκειται για την πτυχιακή εργασία της Έφης Παππά.

Με ποιους θα πας, ποιους θα αφήσεις;

Εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάσσονται στην εξουσία μέσα σε ένα επικοινωνιακό σκηνικό τεχνητής πόλωσης. Η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ των δύο κομμάτων συνετελέσθει υπό το βάρος της έλξης ενός ισχυρότατου νεοφιλελεύθερου μαγνήτη τον οποίο κρατούσαν κοινά επιχειρηματικά χέρια. Οι μόνες αποχρώσεις ιδεολογικής απόκλισης εντοπίζονταν στην ατζέντα κοινωνικών ζητημάτων.
Αλλά ακόμα κι εκεί, οι διαφορές υπήρξαν είτε στείρα ρητορικές είτε για ζητήματα ελάσσονος σημασίας (πχ αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες).
Σήμερα, είναι η πρώτη πολιτική περίοδος μετά το 1981 όπου η πόλωση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αποκτά αμιγώς ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η σημερινή πόλωση δεν είναι τεχνητή, όπως συχνά ακούγεται, και σίγουρα δεν έχει τα χαρακτηριστικά που της προσδίδουν τα συστημικά ΜΜΕ. Δεν έχουμε από την μία το κόμμα της ευθύνης, της αστικής τάξης και ασφάλειας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και από την άλλη το κόμμα της ανευθυνότητας, της αναρχίας και τους χάους (ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή είναι η καρικατούρα της πόλωσης που προσπαθούν με φθίνουσα πειστικότητα να επικοινωνήσουν τα συστημικά ΜΜΕ.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΣΙΠΡΑ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ PODEMOS

Οι πέντε εκλεγμένοι ευρωβουλευτές του μικρού κόμματος της ισπανικής ριζοσπαστικής αριστεράς Podemos (Μπορούμε), το οποίο αποτέλεσε την έκπληξη των ευρωεκλογών στην Ισπανία, θα υποστηρίξουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως δήλωσε την Παρασκευή ο επικεφαλής του κόμματος αυτού, Πάμπλο Ιγκλέσιας.

Ο 35χρονος Ιγκλέσιας έκανε τη δήλωση περιστοιχισμένος από τους υπόλοιπους τέσσερις εκλεγμένους ευρωβουλευτές στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε το «Μπορούμε» μετά τις εκλογές της Κυριακής. Το μικρό αυτό κόμμα —που δεν υπήρχε έως πριν από τέσσερις μήνες και κατάφερε να προσελκύσει τις ψήφους ενός μέρους τουλάχιστον εξ όσων υποστήριζαν το κίνημα των Αγανακτισμένων, το οποίο γεννήθηκε τον Μάιο του 2011 λόγω της απελπισίας που προκάλεσε η οικονομική κρίση— έχει βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο της προσοχής των μέσων ενημέρωσης.

Σε μια ένδειξη της επιτυχίας που ξεπέρασε ακόμη και τις προσδοκίες του ίδιου του κόμματος, ο τρίτος του ψηφοδελτίου, ο πρώην εισαγγελέας που είχε αναλάβει τον αγώνα κατά της διαφθοράς Κάρλος Χιμένεθ Βιγιαρέχο, 78 ετών, επιβεβαίωσε ότι θα παραχωρήσει την έδρα του πριν αναλάβει καθήκοντα, τον Ιούλιο.

Επίθεση και στη Λαγκάρντ

Το ευρωπαϊκό ηφαίστειο

Του Κώστα Βεργόπουλου

Με τις εκλογές στην Ευρώπη των 28, λίγοι θριαμβολογούν, περισσότεροι τα βλέπουν μαύρα, λιγότεροι είναι απλώς ικανοποιημένοι. Ο προαναγγελλόμενος «πολιτικός σεισμός» δεν επήλθε, ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει στη σημερινή Ευρώπη παραμένει αλώβητος. Οι ευρωεκλογές ήταν ευκαιρία προειδοποιητικής «χαλαρής ψήφου» για τη «σφικτή» στις εθνικές εκλογές.
Ωστόσο, ενώ η «χαλαρή ψήφος» αποδοκίμασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές, εν τούτοις η αποδοκιμασία δεν έλαβε τόσο τη μορφή πίεσης για διαφορετική Ευρώπη, για την απασχόληση και την αλληλεγγύη μεταξύ χωρών-μελών, όσο κυρίως την αντιευρωπαϊκή μορφή επιστροφής στις εθνικές κυριαρχίες.
Στον ευρωπαϊκό Βορρά, με άνοδο της αντιευρωπαϊκής ψήφου -Βρετανία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Γαλλία-, το αίτημα εθνικής αναδίπλωσης και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας δεν συνδυάσθηκε με αμφισβήτηση της λιτότητος ούτε της περικοπής δημοσίων δαπανών, που συνιστούν βασικές αιτίες για την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, την εκρηκτική επέκταση ανεργίας και φτώχειας. Αντίθετα, εάν η ακροδεξιά ευαγγελίζεται απασχόληση στους εθνικούς ανέργους, δεν την εννοεί μέσω ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, αλλά απλά και μόνον μέσω της βίαιης αποβολής «αλλοδαπών» από τις αγορές εργασίας: «να εκδιωχθούν οι ξένοι για να καταλάβουν τις θέσεις οι εθνικοί εργαζόμενοι».Εξασφάλιση των ανέργων όχι μέσω αλλαγής οικονομικής πολιτικής και υποδείγματος, με αύξηση του εθνικού εισοδήματος, αλλά μέσω αναδιανομής του συρρικνούμενου εθνικού πλούτου. Τουλάχιστον στο Μεσοπόλεμο, η άκρα Δεξιά εκτός από τον εθνικιστικό στόχο είχε και κοινωνικό περιεχόμενο, ενώ το τελευταίο αγνοείται πλήρως από τη σημερινή εκδοχή της, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα περισσότερο αντικοινωνική ακόμη και από τον πιο ακραίο φιλελευθερισμό, θυμίζοντας μοιραία σε αυτό την αμερικανική εκδοχή των Τσάι-Πάρτι: κατάργηση, ει δυνατόν, του κράτους, της δημοσιοϋπαλληλίας, της κοινωνικής περίθαλψης και όλων των κοινωνικών μεταβιβάσεων προς τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Αποκλειστική φιλολαϊκή πολιτική της όχι θεσμική, αλλά επιδεικτικά συσσίτια με «ελεημοσύνες» και ταυτότητα αιτούντων.