Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Βαρουφάκης: Αντί για κούρεμα, αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης

 Όχι κούρεμα (γιατί δεν θα το δεχτούν οι πιστωτές) αλλά αποπληρωμή του χρέους βάσει ρήτρας ανάπτυξης προτείνει ο οικονομολόγος, Γιάννης Βαρουφάκης, σημειώνοντας ότι η μόνη λύση είναι να καταστήσει η Ελλάδα τους πιστωτές της εταίρους «στην ανάπτυξή της και όχι στην μιζέρια της». Παρατηρεί, δε, ότι όσον αφορά την αναδιαπραγμάτευση του χρέους το φθινόπωρο, οι διαθέσεις της Γερμανίας είναι δεδηλωμένες προς μια επιμήκυνση κάτι που απλά «θα προβάλει την χρεοκοπία μας στο μέλλον».

Καθώς, όμως, το πρόβλημα κατ’ εκείνον, δεν συνίσταται μόνο στο χρέος και στην ανάπτυξη, αλλά περιλαμβάνει και τον τραπεζικό τομέα προτείνει «αφελληνισμό των τραπεζών» προκειμένου να εκκαθαριστούν από εξωτερικούς παράγοντες και κατόπιν να πουληθούν.
Πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα πράγματα όσον αφορά το ελληνικό χρέος μετά τις ευρωεκλογές και ενόψει της αναδιαπραγμάτευσης του φθινοπώρου;
Στον βαθμό που μπορούμε να προφητεύσουμε υπάρχουν στοιχεία που καταδεικνύουν σαφέστατα ποιες είναι οι διαθέσεις του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης. Πάνε για μια επιμήκυνση. Μια επιμήκυνση άλλων 20-30 ετών. Το σημερινό μνημονιακό σχέδιο υποτίθεται ότι τελειώνει - όσον αφορά τις αποπληρωμές - το 2030. Μπορεί να λοιπόν να το πάνε με μια μικρή μείωση του επιτοκίου στο 2055 ή στο 2066…

Ευρώπη: Πλησιέστερα στη διάλυση

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σταθμός στην πορεία καταστροφής (ή, εναλλακτικά, ριζικού μετασχηματισμού) της ΕΕ, ίσως αποδειχθούν οι τελευταίες ευρωεκλογές. Πιθανώς και σταθμός σε πορεία καταστροφής της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.
Δεν είμαστε εκεί, δεν απέχουμε όμως και πάρα πολύ. Τα αποτελέσματα είναι εύγλωττα σε Βρετανία και Γαλλία, δύο από τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ. Στη Γερμανία, τον ενδοευρωπαϊκό εθνικισμό ενσωματώνει και υλοποιεί η ίδια η κυβέρνηση. Και στην Ελλάδα, η πρωτιά της αριστεράς αντανακλά τη βαθύτατη κρίση όπου τη βύθισαν οι ευρωπαϊκές πολιτικές.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, οι Ευρωπαίοι «ανατινάζουμε» κάθε έννοια αλληλεγγύης εξουδετερώνοντας τους λόγους ύπαρξης της ‘Ενωσης. Οι φυγόκεντρες τάσεις ενισχύονται σε μια ‘Ενωση που χαρακτηρίζουν το «ούτε ένα ευρώ για τους άλλους» ή το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Συγκρουόμενοι μεταξύ μας υποτασσόμαστε όσο ποτέ άλλοτε στη δύναμη του Χρήματος, των Τραπεζών. Σε μια όλο και πιο έντονη αμφισβήτηση κυριαρχεί η ριζοσπαστική αριστερά στη Νότιο, η ριζοσπαστική δεξιά στη Βόρειο Ευρώπη, χωρίζοντας και με ένα ακόμα τρόπο την ήπειρο σε έχοντες και μη έχοντες, πιστωτές και δανειζόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ο πραγματικός αντίπαλος όλων, το Χρήμα, εξαφανίζεται κάτω από την ισχυρή εντύπωση «εμφυλίου» Βορείων-Νοτίων

Πόση ξεφτίλα μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα;


Πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς σήμερα μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου που ανέστειλε για τους επόμενους μήνες την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Υπουργείο Οικονομικών; Τι μπορεί να σκεφτούμε μετά το νέο άγριο ξύλο που έριξαν τα ηρωικά ΜΑΤ στις αιμοβόρες καθαρίστριες;
Σίγουρα ξεχειλίζει η οργή και περισσεύει η αγανάκτηση. Κατά κύριο λόγο όμως, σήμερα πνιγόμαστε από ένα αίσθημα ντροπής.
Ντροπή για την κυβέρνηση που πέταξε στο δρόμο 397 φτωχές γυναίκες που με τη σκληρή δουλειά τους προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο.
Ντροπή για όλους αυτούς τους μανδαρίνους της εξουσίας που θυσιάζουν 397 οικογένειες όχι για να επιτευχθεί κάποιος υψηλός δημοσιονομικός στόχος (οι οικονομίες που γίνονται από τις απολύσεις είναι ελάχιστες), αλλά γιατί οι καθαρίστριες θεωρήθηκαν ο εύκολος στόχος (φευ!) για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.

Η Νεοφιλελεύθερη Αυταπάτη

του Γιάννη Γεράσιμου

«H φωνή των φτωχών δεν είναι πάντα δίκαιη, αλλά αν δεν την ακούσεις δε θα μάθεις ποτέ τι είναι δικαιοσύνη!!!»
Howard Zinn
Σήμερα το κοινωνικό κράτος δέχεται επίθεση! Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη επιχειρούν να αναιρέσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις ολόκληρων γενεών (περικοπές σε μισθούς, συντάξεις οικογενειακά επιδόματα, επιδόματα ανεργίας και υποβάθμιση σημαντικών δομών κοινωνικής πρόνοιας όπως η υγεία και η παιδεία) και να ελαστικοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις (ριζική απομάκρυνση από την πολιτική πλήρους απασχόλησης, ευέλικτο ωράριο εργασίας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας) οδηγώντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα τη νεολαία στην ανεργία, στην κοινωνική εξαθλίωση και στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Η επίθεση αυτή σε επίπεδο πολιτικού λόγου συνοδεύεται από μία ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη για ανταγωνιστικότητα της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας (με κάθε κοινωνικό και εργασιακό κόστος) και από μία αμφισβήτηση και τελικά έμπρακτη υπονόμευση των δομών του κοινωνικού κράτους.