Κώστας Βαξεβάνης
Πριν από αρκετά χρόνια, τότε που η έγχρωμη τηλεόραση ανακάλυπτε το ροζ και το κίτρινο ως τα μοναδικά χρώματα της ζωής, υπήρξε ένα περιστατικό που νομίζω αντιπροσώπευε πλήρως την τηλεοπτική πραγματικότητα. Ένας δημοσιογράφος έκανε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για μια φάρμα στρουθοκαμήλων στη Βόρεια Ελλάδα. Το ρεπορτάζ έπαιξε στο Mega με ευθύνη του τότε διευθυντή σύνταξης και νυν ποιητή-διευθυντή του καναλιού που φέρει το Αποτύπωμα των πολυεκδοτών. Την επόμενη ημέρα, όταν έφτασαν τα νούμερα της AGB, αποκαλύφθηκε πως το ρεπορτάζ είχε σαρώσει. Η τηλεοπτική Ελλάδα, εκπαιδευμένη να καταναλώνει με την κλίμακα αξιολόγησης και σοβαρότητας που πολύ απείχε από ποιητικές ευαισθησίες, είχε επιβραβεύσει την εξωτική εικόνα αλλά πολύ περισσότερο τους ζουλού της ενημέρωσης. Από εκείνη την ιστορική μέρα για τους διευθυντές των καναλιών οι οποίοι συνήθιζαν να καυχώνται για τις επιτυχίες τους σε νούμερα (και δεν εννοώ μόνο αυτά των μαθηματικών), για ένα τουλάχιστον χρόνο, δεν υπήρξε στροθυκάμηλος, γορίλας, παπαγάλος ή ωδικό πτηνό σε κάθε μεριά της Ελλάδας που να μην γίνει θέμα στα κανάλια. Επιστρατεύοντας την ημιμάθεια και τον εμπειρισμό, οι διευθυντές των καναλιών έγραφαν μια ακόμη σελίδα δημοσιογραφικής ιστορίας, αυτή τη φορά με ουρακοτάγκους οι οποίοι περιστασιακά αντικαθιστούσαν τους δράκουλες και τα βαμπίρ της δημοσιογραφίας.
Πριν από αρκετά χρόνια, τότε που η έγχρωμη τηλεόραση ανακάλυπτε το ροζ και το κίτρινο ως τα μοναδικά χρώματα της ζωής, υπήρξε ένα περιστατικό που νομίζω αντιπροσώπευε πλήρως την τηλεοπτική πραγματικότητα. Ένας δημοσιογράφος έκανε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για μια φάρμα στρουθοκαμήλων στη Βόρεια Ελλάδα. Το ρεπορτάζ έπαιξε στο Mega με ευθύνη του τότε διευθυντή σύνταξης και νυν ποιητή-διευθυντή του καναλιού που φέρει το Αποτύπωμα των πολυεκδοτών. Την επόμενη ημέρα, όταν έφτασαν τα νούμερα της AGB, αποκαλύφθηκε πως το ρεπορτάζ είχε σαρώσει. Η τηλεοπτική Ελλάδα, εκπαιδευμένη να καταναλώνει με την κλίμακα αξιολόγησης και σοβαρότητας που πολύ απείχε από ποιητικές ευαισθησίες, είχε επιβραβεύσει την εξωτική εικόνα αλλά πολύ περισσότερο τους ζουλού της ενημέρωσης. Από εκείνη την ιστορική μέρα για τους διευθυντές των καναλιών οι οποίοι συνήθιζαν να καυχώνται για τις επιτυχίες τους σε νούμερα (και δεν εννοώ μόνο αυτά των μαθηματικών), για ένα τουλάχιστον χρόνο, δεν υπήρξε στροθυκάμηλος, γορίλας, παπαγάλος ή ωδικό πτηνό σε κάθε μεριά της Ελλάδας που να μην γίνει θέμα στα κανάλια. Επιστρατεύοντας την ημιμάθεια και τον εμπειρισμό, οι διευθυντές των καναλιών έγραφαν μια ακόμη σελίδα δημοσιογραφικής ιστορίας, αυτή τη φορά με ουρακοτάγκους οι οποίοι περιστασιακά αντικαθιστούσαν τους δράκουλες και τα βαμπίρ της δημοσιογραφίας.