Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Μισώ τους αδιάφορους

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;;

Θα εκλεγεί Πρόεδρος στην τρίτη ψηφοφορία; 
Θα πάμε σε εκλογές; 
Πρέπει να πάμε σε εκλογές; 
Μήπως χρεωκοπήσουμε εάν πάμε σε εκλογές και κυβερνήσει ο Τσίπρας και η αλλοπρόσαλλη παρέα του; 

«Ερωτήματα» και «μήπως», είναι αυτά που βασανίζουν την κοινή γνώμη το τελευταίο διάστημα. 
Ας κάνουμε όμως μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν, (τον Μάιο του 2010 από το Καστελόριζο, τότε που ο Παπανδρέου ζήτησε να μας σώσει το ΔΝΤ) προσπαθώντας να βοηθήσουμε στην εξεύρεση απαντήσεων. 
Νωρίς νωρίς, ένα χρόνο μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τον Οκτώβριο του 2010, ο Παπανδρέου βάζει το δίλημμα-απειλή «σωτηρία ή χρεοκοπία». 
Στη συνέχεια όλοι μα όλοι οι νόμοι που ψηφίζονταν από την ελληνική Βουλή (Μεσοπρόθεσμα και Εφαρμοστικοί Νόμοι των μνημονίων), ψηφίζονταν με την απειλή «ή ψηφίζετε ή χρεωκοπούμε». 
Και ψήφιζαν οι βουλευτές, αφού βέβαια για μέρες πριν, περιδιάβαιναν τα ΜΜΕ και εκτόξευαν τις δικές τους απειλές για δήθεν κόκκινες γραμμές, οι οποίες τις ημέρες των ψηφοφοριών ξεθώριαζαν εντελώς. 
Και αφού ψήφιζαν, δεν χρεωκοπούσαμε.