Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και η διεθνής αλληλεγγύη μπορούν να κάμψουν την αδιαλλαξία της Μέρκελ.
Αγγίζει τα όρια της γελοιότητας το υστερικό σοκ που υπέστη η Πέμπτη Φάλαγγα των Γερμανών στην Ελλάδα μετά την επεισοδιακή συνάντηση Ντάισελμπλουμ - Βαρουφάκη. Ήταν αρκετή μια εκδήλωση απαρέσκειας του Ολλανδού επιτετραμμένου της Μέρκελ στο Eurogroup -και πώς να μην ξινίσει, αφού η ελληνική κυβέρνηση του είπε καθαρά και ξάστερα «τρόικα τέλος»- για να σεληνιαστεί το υπηρετικό -πολιτικό και μιντιακό- προσωπικό των δανειστών, να βγει στα κεραμίδια και να διαλαλήσει τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα.
Αναρωτιέται κανείς τι περίμεναν στ' αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι. Ότι ένας Τσίπρας που μόλις κατήγαγε εκλογικό θρίαμβο κόντρα στο Μνημόνιο και μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής αποδοχής θα υποδέχονταν τους Σουλτς και Ντάισελμπλουμ στο στιλ «καλώς τα, τα παιδιά από τις Βρυξέλλες, μην μας παίρνετε και πολύ στα σοβαρά, είπαμε προεκλογικά μια κουβέντα παραπάνω να περνάει η ώρα, φέρτε μας γρήγορα την τρόικα να εφαρμόσουμε το e-mail Χαρδούβελη»;
Από την πλευρά των Γερμανών και των υπαλλήλων τους, το σοκ ήταν δικαιολογημένο. Είχαν συνηθίσει να συναλλάσσονται στην Αθήνα με πολιτικούς τύπου Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλο, έτοιμους να κάνουν την... κωλοτούμπα τους στα πρώτα παλαμάκια που θα τους χτυπήσει το Βερολίνο. Είχαν πιστέψει αυτό που ήθελαν πολύ να πιστέψουν - ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικούσε με μικρή διαφορά, ότι θα έτρωγε μια βδομάδα να φτιάξει κυβέρνηση, ότι το πολιτικό κενό θα προκαλούσε τραπεζικό πανικό κι ότι ο Τσίπρας θα συρόταν, με το πιστόλι στον κρόταφο, σε μια σύμπραξη με το Ποτάμι, η οποία θα εγγυόταν τη «συνέχεια του κράτους» (διάβαζε του Μνημονίου) και την προδοσία της λαϊκής εντολής.
Κι αντί γι αυτό είδαν τι; Τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει με 8,5 μονάδες διαφορά, την Αριστερά να φτάνει το 44% του εκλογικού σώματος, τον Τσίπρα να φτιάχνει αντιμνημονιακή κυβέρνηση από τη Δευτέρα κιόλας και να πηγαίνει αμέσως μετά την ορκωμοσία του να καταθέσει κόκκινα τριαντάφυλλα στην Καισαριανή, στη μνήμη των εκτελεσθέντων από τους ναζί, ενώ οι υπουργοί του επιδίδονταν στο προσφιλές για τους Γερμανούς Blitzkrieg (αστραπιαίος πόλεμος), ανακοινώνοντας μια δέσμη από τα πριν σχεδιασμένων μέτρων που άρχισαν «με το καλημέρα» να ξηλώνουν το Μνημόνιο.
Αντί να αντικρίσουν έναν νέο και άπειρο πρωθυπουργό με τρεμάμενα πόδια, είδαν τον Τσίπρα «να βγαίνει από το γραφείο του με όλα τα όπλα του να αστράφτουν», όπως έγραψε το πρακτορείο Reuters.
Το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης δημιούργησε πολύ δυσμενή, για το Βερολίνο και τους συμμάχους του, τετελεσμένα. Ουσιαστικά η κυβέρνηση τους είπε: το χρέος θα το διαπραγματευτούμε μαζί σας, αλλά το τι αλλαγές θα κάνουμε στο εσωτερικό της χώρας και σε ποιους θα επιμερίσουμε το κόστος για την υπέρβαση της κρίσης, αυτό είναι δικό μας ζήτημα και δεν σας πέφτει λόγος. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορούν να αποδεχτούν οι ξένοι επικυρίαρχοι.
Αυτό καθαυτό το ελληνικό χρέος είναι «φιστίκια» για τους Γερμανούς. Η κυρίως αξία του είναι ότι αποτελεί μοχλό ασφυκτικής πίεσης για τον σφετερισμό του κοινωνικού μας πλούτου και τον έλεγχο του πολιτικού μας συστήματος. Μια ορισμένη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα μπορούσαν να την καταπιούν, παρά την πίεση που δέχεται η κυβέρνηση Μέρκελ από την ευρωσκεπτικιστική Δεξιά τύπου AfD (το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία). Αλλά το πολιτικό και οικονομικό λιντσάρισμα των διεφθαρμένων και υποτελών ολιγαρχών, της δικής τους Πέμπτης Φάλαγγας στην Ελλάδα, τη μακροημέρευση μιας κυβέρνησης που θα επιβεβαιώσει ότι ένας άλλος δρόμος, έξω από τη λιτότητα, είναι πράγματι εφικτός, δίνοντας φτερά στα πόδια των αριστερών ριζοσπαστών σε όλη την Ευρώπη, όπως έδειξε και το τεράστιο συλλαλητήριο του Podemos στη Μαδρίτη το περασμένο Σάββατο... ε, αυτά ξεπερνούν και τους χειρότερους εφιάλτες τους!
Οι «κόκκινες γραμμές»
Έχοντας αιφνιδιαστεί στον πρώτο γύρο της αναμέτρησης και βλέποντας τον χρόνο να κυλά εις βάρος τους, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους ανασυντάχθηκαν και πέρασαν στην αντεπίθεση για να προλάβουν τον δεύτερο, πολύ σημαντικό κάβο: τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, που θα καθορίσουν τις δεσμεύσεις και το πλαίσιο πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Με ένα μπαράζ δηλώσεων αξιωματούχων του Βερολίνου και των Βρυξελλών, αλλά και με την αναίσχυντη τρομοκρατία των εγχώριων συστημικών κομμάτων και ΜΜΕ, που σχεδόν ανοιχτά επιδίδονται σε οικονομικό σαμποτάζ, προσπαθώντας να προκαλέσουν τραπεζική επιδρομή (bankrun), επιδιώκουν να οδηγήσουν τη νέα κυβέρνηση σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση, προτού καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα τα καταφέρουν, αν και οι πρώτες καθησυχαστικές αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης μετά την κόντρα Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ υποδηλώνουν τουλάχιστον ταλάντευση.
Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσει προς πάσα κατεύθυνση η ελληνική κυβέρνηση είναι ότι δεν θα δεχτεί, στο όνομα της οποιοσδήποτε «συμφωνίας-γέφυρα» για την κάλυψη των δανειακών αναγκών μέχρι να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για το χρέος, να αλυσοδεθεί με τα δεσμά ενός νέου Μνημονίου, έστω με πιο εύηχο όνομα. Ότι θα επιμείνει αποφασιστικά στο τέλος της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων και της εργασιακής ζούγκλας• ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που θα προωθήσει θα επιβαρύνουν όχι τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο, τους ολιγάρχες, τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή και τους σφετεριστές του εθνικού πλούτου. Είναι απολύτως απαραίτητο να ξεκαθαρίσει στους δανειστές ότι δεν συζητάει μαζί τους για το είδος της οικονομικής πολιτικής που εννοεί να εφαρμόσει στο εσωτερικό της χώρας κι ότι δεν εννοεί να εκχωρήσει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία στις Βρυξέλλες.
Αναφορικά με το χρέος, ανεξάρτητα από τις τεχνικές λύσεις που μπορεί να αναζητηθούν, η «κόκκινη γραμμή» δεν μπορεί παρά να είναι η σημαντική ελάφρυνση του βάρους που θα επωμίζεται η Ελλάδα κάθε μήνα για αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων και η σύνδεση των ρυθμών αποπληρωμής με την οικονομική ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να εξαπολύσει συντονισμένη επικοινωνιακή εκστρατεία προς τους λαούς της Ευρώπης ώστε να τους διαφωτίσει, με μια τεκμηριωμένη Μαύρη Βίβλο, για την έκταση της κοινωνικής καταστροφής στη χώρα μας και να τους πείσει ότι η πολιτική της δεν σημαίνει «να πληρώσουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί κ.λπ. αντί των Ελλήνων», αλλά «να πληρώσουν οι τραπεζίτες και οι ολιγάρχες και όχι οι λαοί της Ευρώπης». Θα μπορούσε επίσης να οργανώσει το ταχύτερο δυνατό διεθνή διάσκεψη για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό χρέος, με τη συμμετοχή παγκοσμίου φήμης οικονομολόγων που βλέπουν με συμπάθεια την Ελλάδα (Στίγκλιτζ, Κρούγκμαν κ.ά.), καρπός της οποίας θα είναι μια «Διακήρυξη της Αθήνας», που θα αποτελέσει τη βάση της διεθνούς οικονομικής διπλωματίας μας.
Σ 'αυτή την πορεία η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει σπουδαία διεθνή στηρίγματα, όπως έδειξαν οι εκδηλώσεις συμπάθειας προς τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο από την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά κι από σοβαρή μερίδα της Σοσιαλδημοκρατίας σε σειρά χωρών (Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Φινλανδία). Φυσικά, αυτή η υποστήριξη θα εξανεμιστεί εν μιά νυκτί αν η κυβέρνηση εγκαταλείψει τη σθεναρή απόρριψη της λιτότητας και συμβιβαστεί άνευ όρων με τη Μέρκελ, παίρνοντας στον λαιμό της όλους όσοι ήλπισαν και πίστεψαν σ 'αυτή.
Παράλληλα, η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί τάχιστα για την εξασφάλιση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης και για τη σύναψη στρατηγικών οικονομικών συμφωνιών στη βάση του αμοιβαίου οφέλους με άλλες, εκτός ΕΕ, αναδυόμενες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας. Ο αξιοπρεπής συμβιβασμός, ύστερα από μια σκληρή αντιπαράθεση, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών, στις Βρυξέλλες, για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας έδειξε ότι και σε αυτό το επίπεδο η Ελλάδα κάθε άλλο παρά από χέρι απομονωμένη πρέπει να θεωρείται• αντίθετα, μπορεί να εξασφαλίσει χρήσιμες τακτικές συμμαχίες με σειρά χωρών (Ιταλία, Αυστρία, Τσεχία, Ουγγαρία κ.ά.).
Το κρίσιμο μπρα ντε φερ
Σε περίπτωση που, παρ' όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση προσκρούσει σε μια απολύτως αδιάλλακτη, τιμωρητική στάση του Βερολίνου, με την κυβέρνηση Μέρκελ να την εξωθεί στην έξοδο από το ευρώ, οφείλει να είναι έτοιμη να απαντήσει στον εκβιασμό. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι μόνο αν οι δανειστές μας καταλάβουν ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να υπερασπιστούμε την επιβίωση του λαού και την αξιοπρέπεια του έθνους, μόνο τότε θα το σκεφτούν πάρα πολύ σοβαρά να μας εξωθήσουν στα άκρα, με κίνδυνο να πληρώσουν και οι ίδιοι, όπως και το κοινό νόμισμα, ανυπολόγιστο τίμημα.
Ενόψει του κρίσιμου μπρα ντε φερ, η κυβέρνηση οφείλει να κινητοποιήσει τη μεγάλη, ανεκτίμητη εφεδρεία της: τον λαϊκό παράγοντα. Η απάντηση σε ενδεχόμενο ιταμό εκβιασμό των δανειστών πρέπει να δοθεί και από την κυβέρνηση και από τον ίδιο τον λαό, στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, με παλλαϊκά συλλαλητήρια, που θα αφήνουν ανοιχτό και θα προετοιμάζουν το ενδεχόμενο προσφυγής σε δημοψήφισμα.
Απέναντι στην οικονομική τρομοκρατία των δανειστών και της επονείδιστης Πέμπτης Φάλαγγας, η Αριστερά και ο λαϊκός παράγοντας θα αντιτάξουν την κοινωνική δικαιοσύνη, το πατριωτικό φιλότιμο και την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Αυτό είναι το δικό τους γήπεδο και σ' αυτό το γήπεδο είναι αδύνατον να χάσουν!
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου