Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Η τελευταία αιματηρή μονομαχία βουλευτών στην Ελλάδα

Μια έδρα πανεπιστημίου έγινε αφορμή για να προτάξουν τα όπλα…
Είναι 18 Ιουνίου του 1904, όταν ο υπουργός Σπυρίδων Στάης, καλεί σε μονομαχία τον βουλευτή Τρικάλων, Κωνσταντίνο Χατζηπέτρο, μετά από φραστική επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του στη Βουλή. Αιτία ήταν πως ο φίλος του βουλευτή Χατζηπέτρου, Μελισσηνός, δεν πήρε, εξαιτίας του Στάη, τη θέση του καθηγητή Ανατομίας που ο Χατζηπέτρου του είχε προεκλογικά υποσχεθεί ….

Γράφει η Νίκη Παπάζογλου

Ο Στάης διατελούσε την περίοδο εκείνη υπουργός Παιδείας, για δεύτερη θητεία, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη. Αφότου εγκατέλειψε τη Μέση εκπαίδευση όπου δίδασκε ως μαθηματικός για 18 συναπτά έτη, ασχολήθηκε με την πολιτική και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1892 με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη.Η πρώτη φορά που ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας ήταν τον Μάιο του 1900, ενώ τη θέση του υπουργού διατηρεί και μετά το 1903 όπου επανεκλέγεται.

Ο μικρόψυχος Αντώνης και η εκδίκηση του Αλέξη…

Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός 

Στον τέως πρωθυπουργό κ. Σαμαρά οφείλουμε πολλές ευχαριστίες, όχι για το τι προσέφερε στους πολίτες αυτής της χώρας, γιατί αυτά ήταν μόνο πόνος, δυστυχία και εξευτελισμός, αλλά γιατί μας δικαίωσε στα όσα έχουμε γράψει για εκείνον τα τελευταία χρόνια. Απέδειξε για άλλη μία φορά με την στάση του πέρα ότι και πολιτικά λίγος ήταν, και ότι ήταν και μικρόψυχος. 

Πρώτα από όλα από ποιους έχασε ο κύριος Σαμαράς; Από τα «άκρα»… Από την δική του πολιτική. Από αυτήν που εμπνεύστηκε/ενέκρινε ο ίδιος και η παλιοπαρέα του, εννοώντας με την παλιοπαρέα, τους φίλους του, από τα παλιά (από την αξέχαστη εποχή της Πολιτικής Άνοιξης). Όχι κάτι άλλο! Ήτοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο είχε «γνωματεύσει» μάλιστα ο παμμέγιστος πολιτικός σύμβουλος του κ. Σαμαρά, κ. Χ. Λαζαρίδης, ότι «δεν ανήκε στο συνταγματικό τόξο» αλλά και από την Χρυσή Αυγή αφού κατέλαβε την τρίτη θέση στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Ο κόσμος δηλαδή αποδοκίμασε την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης κατά τον χειρότερο τρόπο! 

Τώρα για την μικροψυχία του κ. Σαμαρά να μην παραδώσει όχι το Μέγαρο Μαξίμου αλλά την πρωθυπουργία στον κ. Τσίπρα τι να πει κανείς. Προφανώς ο εγωισμός του κ. Σαμαρά είναι πολύ μεγαλύτερος από τις ανάγκες της χώρας μας, του πολιτικού πολιτισμού που επιβάλλει την παράδοση-παραλαβή της εξουσίας. Εκτός και αν ο τέως πρωθυπουργός δεν είχε να ενημερώσει για τίποτα τον κ. Τσίπρα, μια που «άλλοι» κυβερνούσαν την χώρα… 

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ:ΕΝΑΣ "ΑΘΕΟΣ" ΕΠΡΑΞΕ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

Χρήστος Γκουνέλας
Θορυβήθηκαν κάποιοι συμπολίτες μας και προκλήθηκε το...θρησκευτικό τους συναίσθημα από την προχθεσινή μη ορκωμοσία του νέου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αφού για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός δίνει απλή διαβεβαίωση στην τιμή και τη συνείδησή του ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η πράξη όμως αυτή του νέου πρωθυπουργού όχι μόνο δεν δείχνει προσβολή της επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα, αλλά ίσα - ίσα αυτό θα έπρεπε πάντα να τηρείται, αφού θεολογικά ο όρκος είναι έωλος, τόσο βάσει της Αγίας Γραφής, όσο και βάσει της ορθόδοξης παράδοσης, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους πατέρες της Εκκλησίας.

Έτσι, ο ίδιος ο Χριστός (Μτ 5, 33-37) απαγορεύει να ορκιζόμαστε στο Θεό κάτι το οποίο σημειώνουν μετ' επιτάσεως στα συγγράμματά τους και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Μάλιστα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαγορεύει και τον γενικό όρκο, αφού όπως λέει, ο φιλαλήθης και να ορκιστεί πάλι φιλαλήθης θα είναι, αλλά και ο ψεύτης, και να ορκιστεί πάλι ψεύτης θα είναι.

Πώς λοιπόν μας προέκυψε ο...θρησκευτικός όρκος στη νεότερη Ελλάδα; Πρόκειται για αντικανονικό εφεύρημα του αρχιμανδρίτη Θεόκλητου Φαρμακίδη, φιλοβασιλικού και συμβούλου του Όθωνα, με σκοπό να ενισχύσει την παρουσία της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα.

Για ένα γαμώτο κι ένα ευχαριστώ


Υπάρχουν χρέη που αποτιμώνται σε χρήμα αλλά και χρέη που λογίζονται στις πολιτικές και τις ηθικές συνισταμένες της Αριστεράς. Εδώ και ενάμιση χρόνο υπήρχε ένα ανεξόφλητο χρέος απέναντι σε 594 γυναίκες και έναν άντρα. Και αυτό το γραμμάτιο χθες πληρώθηκε με τον πλέον εμφατικό και ξεκάθαρο τρόπο. Δικαίωση. Είναι η λέξη που ταιριάζει γάντι σε μια από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησης.
Ναι, αυτό το κόκκινο γάντι που υψώθηκε και έμεινε αταλάντευτα υψωμένο μπροστά στη βάρβαρη επέλαση των Μνημονίων. Ναι, αυτό το κόκκινο γάντι που τους ακολουθούσε κατά πόδας όλα αυτά τα χρόνια της κοινωνικής ισοπέδωσης. Ναι, αυτό το κόκκινο γάντι που δεν καρτερούσε τίποτα λιγότερο από το αξιοπρεπές κράτημα μιας σκούπας κι ενός ταπεινού σφουγγαρόπανου. Δικαίωση, λοιπόν, και τίποτα λιγότερο. Δεν είναι χάρη. Δεν είναι ρουσφέτι. Δεν είναι παροχή ούτε και πολιτικό γραμμάτιο. Είναι το ελάχιστο που όφειλε να κάνει αυτή η κυβέρνηση σε πείσμα των δημοσιονομικών δικαιολογιών που για ενάμιση χρόνο ορισμένοι επιχειρούσαν να ντύσουν τα ανθρωποφαγικά τους ένστικτα.
Δεν είναι ανταμοιβή. Είναι δικαίωση. Για τις μέρες και τις νύχτες μέσα σε ένα παγωμένο αντίσκηνο. Για τις ατέλειωτες ώρες έξω από υπουργεία και εφορίες. Για τα ατέλειωτα χιλιόμετρα. Για τα σπασμένα πλευρά και τα μελανιασμένα πόδια. Για τις ειρωνείες και τη χλεύη. Για τα ψέματα και τη λάσπη. Και πάνω απ' όλα για ένα γαμώτο. Γι' αυτό το γαμώτο που κάποιοι βάζουν πάνω από ανάγκες, χρέη, υποχρεώσεις και οικογένειες. Για ένα γαμώτο που δεν καταπίνεται με τίποτα. Για ένα γαμώτο πιο ισχυρό από τα γκλομπ και τα κανάλια τους. Γι' αυτό το γαμώτο που μπορεί να σε κρατήσει όρθιο στη ζωή. Αυτό το γαμώτο που σε κάνει να πιάνεις τη σκούπα σαν να πιάνεις τον πιο ακριβό κονδυλοφόρο και να μην ντρέπεσαι όπως σου υποδεικνύουν.

Αχ, το Μαξίμου έγινε Μαρξίμου


Κακοχαρακτήρισαν πολλοί τον Αντώνη Σαμαρά, γιατί δεν μπήκε στον κόπο να πάει στο Μαξίμου και να παραδώσει ως είθισται στον νέο πρωθυπουργό. Αγένεια ήταν το πιο ελαφρό που άκουσε. Άλλοι ήταν ακόμα πιο σκληροί και μίλησαν για πολιτική -και όχι μόνο- γαϊδουριά. Ενώ πολλοί θυμήθηκαν ότι μόλις χθες ο ίδιος έκανε λόγο για πολιτικό πολιτισμό, στο καθιερωμένο συγχαρητήριο τηλεφώνημα προς τον Τσίπρα. Ξέχασε τον πολιτισμό πιο γρήγορα κι από την αντίθεσή του στα Μνημόνια, ήταν το κακεντρεχές σχόλιο. 

Εντάξει, δεν ήταν και το καλύτερο αυτό που έκανε. Κάπως αμαυρώνει τη δημοκρατική, διαλλακτική, ου μην και διαλεκτική εικόνα, που με τις πράξεις και τα λόγια του κατέκτησε τα τελευταία χρόνια. Κάπως τραμπαλίζει τη σχέση του με τους θεσμούς και τα θέσμια, που αποδείχτηκε τόσο στέρεα τις τελευταίες εβδομάδες. Από την άλλη όμως, με μια πιο προσεκτική και διεισδυτική ματιά, είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε ότι τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά. Το αντίθετο μάλιστα. Η στάση του υπήρξε απότοκος όχι κάποιου πείσματος -αφού μου πήρες το γλυκό, θα πιάσω τη μύτη μου μέχρι να σκάσω-, αλλά είχε άλλα, πολύ ουσιαστικότερα αίτια. 

Αίτια πολιτικά, πρώτα-πρώτα. Διότι αυτό που έγινε την Κυριακή χάλασε την τάξη των πραγμάτων. Οι πρωθυπουργοί έχουν προδιαγραφές, γενεαλογία, προγόνους. Μοντάρονται, βάφονται, γυαλίζονται, φορούν μηχανές από τα καλύτερα εργοστάσια του εξωτερικού. Κανονικά καθαρόαιμα. Τι από αυτά έχει ο Τσίπρας; Τη συμμετοχή του σε κάποιο δεκαπενταμελές; Ένας μπάσταρδος είναι. Από πού κι ως πού λοιπόν περιμένουν ορισμένοι να νομιμοποιήσει ο Σαμαράς με χειραψίες και υποδοχές όχι μόνο τον σφετεριστή, αλλά και την αταξία που εκπροσωπεί; Αύριο δηλαδή θα γίνει πρωθυπουργός ο κάθε πικραμένος; Με εξαίρεση τον Παναγιώτη Πικραμένο, φυσικά.