Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Μ. Γλέζος: Το πανεπιστημιακό άσυλο και το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων

Για «ωμή παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου» κάνει λόγο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή του

«Η εκκένωση του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους συνολικά δεκατέσσερις (14) αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές», υπό των αστυνομικών δυνάμεων, αποτελεί ξεκάθαρα ωμή παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Απορώ πώς, μέσα σε 19 μέρες κατάληψης, δεν βρέθηκε ούτε μια μικρή ομάδα καθηγητών, από αυτούς μάλιστα που υπεραμύνονται του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων, να μπουν στην Πρυτανεία και να συνομιλήσουν με τους καταληψίες, ασκώντας τον αυτονόητο έλεγχο που οφείλουν στο χώρο όπου λειτουργούν και διδάσκουν.

Οι εκπαιδευτικοί ασκούν λειτούργημα, και μάλιστα ιερό, γιατί, πέραν των γνώσεων (οφείλουν να) διδάσκουν ήθος δημοκρατικό, κοινωνική αλληλεγγύη και συμπεριφορά, καθώς και πανανθρώπινες αξίες. Αντί, λοιπόν, όλοι αυτοί να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, όπως όφειλαν, διαγκωνίζονταν στα ΜΜΕ, κάνοντας εκκλήσεις προς την Πολιτεία να εκδιώξει τους καταληψίες.

Όταν εκπληρώνεται η ευχή ότι «η κόλασή» του πρώην Νο 1 του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο «είναι η δική μας ελπίδα»!

του Γιώργου Μητραλιά

Η είδηση –δίκαια- εντυπωσιάζει: «Ο ισπανός πολιτικός Ροντρίγκο Ράτο, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνελήφθη για απάτη και ξέπλυμα χρήματος, μεταδίδουν ισπανικά μέσα ενημέρωσης.». Η είδηση είναι όμως λειψή: ο κ. Ράτο δεν ήταν μόνο «πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ» (2004-2007), αλλά και πρώην «τσάρος» της ισπανικής οικονομίας (υπουργός Οικονομικών) στη κυβέρνηση Αθνάρ της οποίας ήταν και αντιπρόεδρος (1996-2004), καθώς και πρώην πρόεδρος της πολύπαθης και άκρως διεφθαρμένης τράπεζας Bankia (2010-2012). Κυρίως όμως, ο κ. Ράτο διετέλεσε επίσημος «δελφίνος» του Αθνάρ στην αρχηγία του –πάντα- κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος (ΡΡ) και παραλίγο πρωθυπουργός της Ισπανίας στη θέση του… Ραχόι.

Τα αξιώματα του κ. Ράτο δεν είναι λοιπόν παίξε γέλασε. Προκαλούν το σεβασμό και αυτό ακριβώς δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει φωνάζοντας και χτυπώντας έξαλλη τα κουδούνια της, η πρόεδρος του Καταλανικού Κοινοβουλίου στον… ασεβούντα βουλευτή της CUP (Candidatura d’Unitat Popular)* Νταβίντ Φερνάντεθ όταν, στις 12 Νοεμβρίου 2013, αυτός τολμούσε να κατευοδώνει τον –εξεταζόμενο από τον ίδιο για την υπόθεση Bankia- μεγαλόσχημο τραπεζίτη, πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, πρώην εγκέφαλο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρώην Νο 1 του ΔΝΤ, και πάντα ισχυρό άνδρα της ισπανικής «κάστας», με την ιερόσυλη φράση «Γεια χαρά γκάνγκστερ, Έξω η μάφια» (Hasta pronto gangster, Fuera la mafia)!...

Καταργείται η πολιτική επιστράτευση ως «όπλο» κατά της απεργίας

Τέλος στην πολιτική επιστράτευση βάζει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τη Δημόσια Διοίκηση που έχει κατατεθεί στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής από τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γιώργο Κατρούγκαλο και αναμένεται να συζητηθεί τις επόμενες ημέρες.

Όπως αναφέρουν Τα Νέα, στο σχέδιο νόμου που πήγε στη Βουλή ύστερα από δημόσια διαβούλευση χωρίς αλλαγές σε σχέση με την αρχική του παρουσίαση προ μηνός από τον αρμόδιο υπουργό, εκτός της απαγόρευσης της επιστράτευσης, προβλέπεται επίσης η άμεση επαναφορά δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα, η επανασύσταση κλάδων που είχαν καταργηθεί και η τοποθέτηση επιτυχόντων του ΑΣΕΠ στο Δημόσιο που είχε παγώσει εξαιτίας του Μνημονίου. 

Τα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης κατήγγελλε την πολιτική επιστράτευση και την επίταξη υπηρεσιών ως πράξη βαθιά αντιδημοκρατική. Πλέον, ως κυβέρνηση, η απαγόρευση της πολιτικής επιστράτευσης απεργών αποτελεί το πρώτο άρθρο του σχεδίου νόμου του υπουργείου Εσωτερικών και του αρμόδιου αναπληρωτή υπουργού, με τίτλο «Εκδημοκρατισμός της Διοίκησης - Καταπολέμηση Γραφειοκρατίας και Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση - Αποκατάσταση Αδικιών και άλλες διατάξεις».

Ποιοί πανικοβλήθηκαν από την επιτροπή αλήθειας;

Άρης Χατζηστεφάνου
Λίγες ημέρες πριν από τη σύσταση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους είχαμε προειδοποιήσει για τις λυσσαλέες αντιδράσεις που θα προκαλούσε σε κύκλους πολιτικών και στα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής. 

Και φυσικά επιβεβαιωθήκαμε – ή όπως θα τραγουδούσαν και οι Hives: Hate to say I told you so. 

Δεν πρόκειται φυσικά για τις μαντικές μας ικανότητες. Απλώς ο πόλεμος λάσπης ακολουθεί το ίδιο ακριβώς μοτίβο που παρατηρήθηκε σε όλες τις χώρες που επιχειρήθηκε ή λειτούργησε επιτροπή λογιστικού ελέγχου. 

Τα παπαγαλάκια των τραπεζών (οι οποίες ελέγχουν τα ΜΜΕ μέσω της διαφημιστικής δαπάνης και της χορήγησης δανείων) αλλά και τα γραφεία Τύπου συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων, ακολουθούν ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο με σαφώς προσδιορισμένα βήματα. Η διαδικασία έχει δοκιμαστεί ήδη στη Βραζιλία, τον Ισημερινό αλλά ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες. 

Η προσπάθεια ξεκινά πάντα με προσωπικές επιθέσεις που στόχο έχουν να πλήξουν το κύρος όσων συμμετέχουν στην επιτροπή και όσων είχαν την πρωτοβουλία για τη σύστασή της. 

Χαμογελάτε, ........ τους έχουμε σπάσει τα νεύρα!

Δηλαδή, οι Έλληνες δεν φέρονται όπως θα ήθελαν τα κοράκια των ξένων ΜΜΕ.
Αντί να στηθοδερνόμαστε και να μοιρολογάμε, απολαμβάνουμε τη ζωή.

Γράφει ο πιτσιρίκος

Το δημοσίευμα των Financial Times, στο οποίο ο συντάκτης διαπιστώνει πως ο ήλιος λάμπει στην Ελλάδα, τα εστιατόρια είναι γεμάτα και στην Αθήνα δεν επικρατεί πανικός, καταλήγει στο συμπέρασμα πως το κλίμα μοιάζει με τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας πριν εκραγεί ο Βεζούβιος.

Δεν ξέρω γιατί μπορεί να κάνει εντύπωση σε κάποιον πως ο ήλιος λάμπει στην Ελλάδα. Είναι σύνηθες να έχουμε ήλιο στην Ελλάδα.

Τα εστιατόρια δεν είναι γεμάτα από Έλληνες -όπως υποστηρίζει ο συντάκτης πως του είπε ένας γνωστός του (σ.σ. ωραίο ρεπορτάζ)- αλλά οι ταβέρνες και τα μεζεδοπωλεία με λογικές τιμές έχουν πολύ κόσμο. Λογικό είναι αυτό, γιατί υπάρχουν σήμερα στην Αθήνα πολλά εστιατόρια, όπου μπορείς να φας και να βρεθείς με την παρέα σου, ξοδεύοντας σχεδόν τα ίδια χρήματα που χρειάζονται για να φας στο σπίτι σου.

Όσο για τον πανικό που θα έπρεπε να επικρατεί στην Αθήνα, θα έπρεπε κάποιος να πει στον συντάκτη του άρθρου πως πανικό έχουν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι συμβαίνει και που έχουν πολλά να χάσουν.
Δεν είναι αυτή η περίπτωση των περισσότερων Ελλήνων σήμερα. Και ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, και δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε.