Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

μάνα σου έχω καλά νέα…

Θα ξεκινήσω από αυτό που ήξερες καλά, αλλά ήταν και η αγωνία σου. Θυμάσαι που μου έλεγες ‘’διάβασε να γλυτώσεις από την τυραννία του αγρότη, από το βάσανο το δικό μας’’;
Ε λοιπόν, πάει αυτή η εποχή.
Μάνα θα γίνω αγρότης!
Δε θέλει πολύ σκέψη.
Φόρο δε πληρώνει κανένας πλέον.
Τρακτέρ ολοκαίνουργα και όχι αλέτρια και μουλάρια που ήξερες. Με δάνεια αβέρτα.

Αλλά παίρνεις και Καγιέν ή όποια τζιπούρα θέλεις για να κάνεις το κομμάτι σου. Κάθεσαι όλο το χρόνο αμέριμνος καθώς σου δίνουν, έτσι για πλάκα και με τη σέσουλα, επιδοτήσεις οι κουτόφραγκοι. Το πολύ να δουλέψεις ένα-δύο μήνες, αλλά και τότε με Αλβανούς, Πακιστανούς, Βούλγαρους ή Μπαγκλαντεσιανούς, όχι με τα χέρια σου όπως εσύ.

Για να σπάει η ανία και μόνο, κάθε τρείς και λίγο γυαλίζουμε τα τρακτέρ και κατεβαίνουμε με τη δροσούλα στην εθνική οδό. Μη φανταστείς… Τσιπουράκι, παρεούλα, το ντουφέκι μαζί μας για μπεκάτσες, βγαίνουμε στην τηλεόραση και μας βλέπουν όλοι, κάνουμε και τον ωραίο στις περαστικές σοφερίνες. Όλα καλά…

Τι πράμα; Γιατί μειώνονται οι αγρότες και ερημώνουν τα χωράφια είπες; Μη σε ανησυχούν, αυτά που λένε εκείνοι που μια ζωή είναι στην γκρίνια και δεν ξέρουν την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, παρά πολλοί, καλομαθημένοι τόσο πολύ πλέον από την άνεση, σου λένε «και γιατί να μην αράξω τελείως; Άλλωστε έχω και τόσα μαζεμένα στην άκρη, που μου φτάνουν για δυο και τρεις ζωές».

Αλλά είναι και κάτι άλλο, πιο σημαντικό, που μου περνάει- δε στο κρύβω- και από το δικό μου το μυαλό: Είναι τόσες μα τόσες πλέον οι ευκαιρίες και αλλού!