Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

17+1 κουρδικές επαναστάσεις: Ισλαμιστές και Κεμαλιστές φαντασιώνονται γενοκτονικές λύσεις

Από το 1924 μέχρι το 1938 υπήρξαν 18 εσωτερικές
επαναστάσεις κατά του κεμαλικού κράτους στην Τουρκία. Από αυτές, οι 17 υπήρξαν επαναστάσεις κουρδικών φυλών με έντονο θρησκευτικό αλλά και εθνοτικό περιεχόμενο. Όλες έλαβαν μέρος στη γεωγραφική περιοχή της ανατολικής Μικράς Ασίας, εκεί όπου μετά τις γενοκτονικές σφαγές των χριστιανικών πληθυσμών στα τέλη του 19ου και αρχές το 20ού αιώνα, κυριάρχησε το Κουρδικό στοιχείο. 

Οι επαναστάσεις λάμβαναν μέρος μέσα σε ένα φεουδαρχικά δομημένο περιβάλλον που όχι μόνο οι κεμαλιστές αλλά ούτε και οι Οθωμανοί κατάφεραν ποτέ να θέσουν κάτω από κεντρική διοίκηση. Ιστορικά, κάθε φορά που η κεντρική διοίκηση προσπάθησε να ελέγξει τις κουρδικές φυλές και περιοχές, ακολουθούσαν βίαια επεισόδια , αιματηρές συγκρούσεις και σφαγές. Ως αποτέλεσμα, οι περιοχές αυτές διατηρούσαν, πάντοτε, μια χαρακτηριστική αυτονομία ενώ η “διαχείρισή” τους από το κέντρο γίνονταν μέσω των ηγετών τους, των σεΐχηδων και των αγάδων (μπεηλίκια). 
Ιστορικά, επίσης, είναι με την εργαλειακή συμμαχία των μεγάλων κουρδικών φυλών, κυρίως των Ζάσα και των Κουρμάντσι, που αρχικά οι Σελτζούκοι, αργότερα οι Οθωμανοί και τέλος οι κεμαλιστές, κατάφεραν να κυριαρχήσουν στη Μικρά Ασία. Η τελευταία ιστορική, από κάθε άποψη, συνεργασία Κούρδων και Τούρκων ήταν με τους Νεότουρκους και τους κεμαλιστές, ένα γεγονός το οποίο, μέσω των γενοκτονικών σφαγών των χριστιανών της Μικράς Ασίας οδήγησαν, όπως τεκμηριώνει ο Τούρκος ιστορικός, Τανέρ Ακσάμ, στη δημιουργία του κεμαλικού κράτους και της σημερινής τουρκικής ταυτότητας. Η τελευταία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις οργανωμένες σφαγές των χριστιανών, γεγονός που εξηγεί και την επίσημη τουρκική θέση άρνησης των γενοκτονικών σφαγών.