Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Η ΛΑ.Ε. ΚΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΚΟΛΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΛ. ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

Στην ιστοσελίδα RProject δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ηλία Ιωακείμογλου με τίτλο “ΛΑΕ: Τί πρόγραμμα χρειαζόμαστε”; Ο αρθρογράφος στέκεται κριτικά στην τελευταία διακήρυξη της ΛΑΕ (Ανατροπή τώρα! Για τι, με ποιους, πως;) θέτοντας σοβαρά ερωτήματα, τα οποία ασφαλώς θα τεθούν στο κέντρο του δημόσιου διαλόγου που φιλοδοξεί να αναπτύξει η ΛΑΕ εν όψει της ιδρυτικής συνδιάσκεψής της, το αμέσως επόμενο διάστημα. Προσωπικά θεωρώ ότι αρκετές διεισδυτικές παρατηρήσεις του Ηλία, ενός συντρόφου που διαχρονικά στέκεται στο έδαφος του επαναστατικού, μη δογματικού Μαρξισμού, μπορούν να παίξουν προωθητικό ρόλο σ' αυτόν τον ζωτικά αναγκαίο διάλογο ενός νέου πολιτικού εγχειρήματος, που πασχίζει να αποκτήσει σταθερό βάδισμα, φυσιογνωμία και μάχιμο πρόγραμμα ανατροπής. Φοβάμαι όμως ότι ο αθρογράφος δεν αποφεύγει τον πειρασμό των εύκολων, κληροδοτημένων απαντήσεων στα καίρια προβλήματα που τίθενται ενώπιον όχι μόνο της ΛΑΕ, αλλά και των ευρύτερων δυνάμεων που έχουν αναφορά στις σύγχρονες δυνάμεις της εργασίας και του σοσιαλισμού.

Πιστεύω ότι δεν θα αδικήσω τον Ηλία Ιωακείμογλου αν υποστηρίξω ότι η γενική οπτική της τοποθέτησής του καθορίζεται από δύο κεντρικές παραδοχές. Πρώτον, ότι ο χώρος της ΛΑΕ διατρέχεται, σε χονδρικές γραμμές, από μια αντίθεση που τον διαχωρίζει σε δύο οιονεί “στρατόπεδα”: εκείνους που υιοθετούν μιαεπαναστατική, αντικαπιταλιστική- σοσιαλιστική στρατηγική, θεωρώντας ότι η διαρθρωτική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού δεν αφήνει περιθώρια για “ενδιάμεσες” απαντήσεις και εκείνους που, υπό το πρίσμα μιας στρατηγικής “σταδίων”, υιοθετούν μια πολιτική ευρύτερου αντιμνημονιακού- πατριωτικού μετώπου, που φιλοδοξεί να περιλάβει και τμήματα της αστικής τάξης. Και δεύτερον, ότι ακριβώς λόγω αυτής της κεντρικής διχογνωμίας, δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία στρατηγική, κάτι που θα μετέτρεπε τηΛΑΕ σε ενιαίο κόμμα, αλλά μόνο μια τακτικού χαρακτήρα, ενιαιομετωπική σύγκλιση “όπου θα συμφωνήσουμε όλοι πάνω σε πέντε βασικές αρχές και δεκαπέντε, είκοσι, σε όσες θέλετε, αντιμνημονιακές δράσεις”.

Γαβριήλ Σακελλαρίδης: «Νιώθω θλίψη για τους Συριζαίους. Υπερασπίζονται μια πολιτική με επιχειρηματολογία Σαμαρά»

«Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι ένας κανονικός, φυσιολογικός άνθρωπος». Αυτό ήταν το μάντρα κάθε δημοσιογράφου που έκανε συνέντευξη μαζί του από τον Φεβρουάριο του 2014 (όταν όλοι αρχίσαμε να γκουγκλάρουμε το όνομά του για να δούμε ποιος είναι ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα) μέχρι και τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Η παράταιρη παρουσία ενός κανονικού ανθρώπου στην κεντρική πολιτική σκηνή - κάπως έτσι. Και μετά ήρθε η τέλεια καταιγίδα των δέκα μηνών. Και ο κίτρινος κανιβαλισμός του περασμένου Γενάρη.

Εγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος για επτά κρίσιμους μήνες, από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2015: 34 ετών, με τζιν παντελόνι και ένα μπλε μπλέιζερ στο briefing και στα Συμβούλια Κορυφής των Βρυξελλών. Με τον Γιάνη Βαρουφάκη υπουργό Οικονομικών να δίνει δύο συνεντεύξεις Τύπου την ημέρα, επιδιδόμενος σε ένα πρωτοφανές διεθνές σόου επικοινωνίας και ματαιοδοξίας, ο Σακελλαρίδης προσπαθούσε να δώσει πλαίσιο στο αχανές τοπίο της πληροφόρησης. Ο «φυσιολογικός άνθρωπος» μετατράπηκε σε ηχείο μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία δαιμόνισε τις αγορές και έγινε μέσα σε μία νύχτα το πιο σέξι αντικείμενο μελέτης της πολιτικής επιστήμης παγκοσμίως. Ο Σακελλαρίδης έγινε ο πρωτάρης βουλευτής της Α΄ Αθήνας που ισχυρίζεται πως πιέστηκε αφόρητα προκειμένου να πάρει τη θέση του εκπροσώπου (νέος, άφθαρτος, με υψηλή δημοφιλία, γοητευτικός: ναι, ήταν προφανής η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα) και αγωνιούσε να δώσει τα δικά του χαρακτηριστικά στην ενημέρωση. «Νιώθω σαν τερματοφύλακας», έλεγε τότε τα μεσημέρια που έφευγε σκαστά από το Μέγαρο Μαξίμου για να γευματίσει με στενούς συνεργάτες του στο αγαπημένο του στέκι στην πλατεία Προσκόπων.

Τα Γουρούνια Δεν Πολεμούν

Οι τζιχαντιστές, οι τρομοκράτες, που σκοτώνουν στα αεροδρόμια, στις πλατείες, στα χωριά, είναι ψυχοπαθείς.

Οι πιλότοι, οι στρατιώτες, που βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία, τις πόλεις, τα χωριά, είναι ήρωες.
Οι «εγκέφαλοι», αυτοί που σχεδιάζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες, είναι φανατικοί.
Οι στρατηγοί, αυτοί που σχεδιάζουν τις αεροπορικές επιθέσεις, είναι παρασημοφορεμένοι.
Οι φονταμενταλιστές, αυτοί που χρηματοδοτούν τις σφαγές αμάχων, είναι τέρατα.
Οι πολιτικοί, αυτοί που εγκρίνουν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.
Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους ισλαμιστές, είναι έμποροι θανάτου.
Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους χριστιανούς, είναι επιχειρηματίες.
Οι δυτικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αθώα θύματα.
Οι τριτοκοσμικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αριθμοί.
~~
Χολιγουντιακή ταινία β’ διαλογής έχει γίνει ο κόσμος.
Κι οι πεποιθήσεις μας σαν να βγαίνουν από κακογραμμένο σενάριο.

Οι καλοί σκοτώνουν γιατί είναι καλοί και θέλουν να προστατέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Οι κακοί σκοτώνουν γιατί είναι κακοί και θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Κονγκό: Όταν οι «πολιτισμένοι» Βέλγοι έκαναν θηριωδίες πάνω στους ιθαγενείς

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β’ του Βελγίου ήταν γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό» στην αποικιοκρατική Ευρώπη αυτή τη μόνιμη πηγή κτηνωδίας που δε στέρεψε ποτέ.

Το Βέλγιο. Η καρδιά της Ε.Ε. βαμμένη στο αίμα. 10.000.000 σφαγιάστηκαν για να είναι σήμερα μια χώρα πλούσια και να αποτελεί το κέντρο των αποφάσεων για τους υπολοίπους λαούς τόσο της Ευρώπης, όσο και άλλων που εξαρτούνται από αυτήν την συμμαχία.

Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου, έμεινε στην ιστορία ως ο «σφαγέας του Κονγκό», αφού κατά την περίοδο της βασιλείας του, στα τέλη του 1800, ακρωτηριάστηκαν και θανατώθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί.

Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με την διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό.


Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β” του Βελγίου γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό»

Μια έκταση 905 χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων τροπικού δάσους, αχανείς εκτάσεις από δέντρα καουτσούκ, που ήταν το υλικό με την υψηλότερη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή του ο βασιλιάς.Έκταση δηλαδή 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο.
Το 1876 ο Λεοπόλδος ίδρυσε την «φιλανθρωπική» Διεθνή Ένωση της Αφρικής για να υποδουλώσει του λαούς της Αφρικής

Ήταν μια φιλανθρωπική οργάνωση, που είχε ως βιτρίνα την ιεραποστολική εργασία και την δυτικοποίηση των αφρικανικών λαών. Στην πραγματικότητα η οργάνωση ήταν το όχημα για να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία αλλά κυρίως να υποδουλώσει τους αφρικανικούς λαούς και να προβάλλει σε διεθνές επίπεδο το μικρό πια Βέλγιο.

Στα 23 χρόνια διακυβέρνησης του (1885-1908), ο Λεοπόλδος σφαγίασε πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανούς, κόβοντας τα χέρια και τα γεννητικά τους όργανα. Τους μαστίγωναν μέχρι λιποθυμίας και πολλές φορές μέχρι θανάτου. Τους έκαιγαν και βίαζαν τις γυναίκες.

Το ροκ, η Κούβα και η βλακεία…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τόση βλακεία… Τόση ανοησία… Τόση φαιή προπαγάνδα…
Δεν υπάρχει δυτικό διεθνές ειδησιογραφικό πρακτορείο, δεν υπάρχει εγχώριος ραδιοτηλεοπτικός γυμνοσάλιαγκας που να μην αναμασάει την φοβερή είδηση:
Οι Rolling Stones πήγαν για συναυλία στην Κούβα κι αυτή είναι η πρώτη φορά μετά την επανάσταση του 1959, που το στυγνό, δογματικό, αυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς του νησιού επέτρεψε να ακουστεί η ροκ μουσική στη χώρα…
Αλλά αν η συναυλία των Rolling Stones είναι αυτή που σπάει την «απαγόρευση» του ροκ στην Κούβα, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στις εμφανίσεις που έκαναν στην Αβάνα τις προηγούμενες δεκαετίες οιRick Wakeman, Sepultura και Audioslave θα έπαιζαν την…«Παπαλάμπραινα».

Τώρα στην ερώτηση πως γίνεται η ροκ να είναι ή να ήταν απαγορευμένη σε μια χώρα που στην πρωτεύουσα της, στην Αβάνα, λειτουργεί το (κρατικής ιδιοκτησίας) «Yellow Submarine», δηλαδή ένα νυκτερινό κέντρο αφιερωμένο αποκλειστικά στη ροκ, η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στα «κομμουνιστικά μυστήρια»…
Α ναι: Το νυκτερινό κέντρο βρίσκεται σε ένα από τα γνωστότερα πάρκα της Αβάνας που φέρει το όνομα του… Τζον Λένον.
Στη σφαίρα των «κομμουνιστικών μυστηρίων» ανάγεται προφανώς και το γεγονός ότι ήδη από τη δεκαετία του ’70 ο σταθμός «Radio Mariano» μεταδίδει προγράμματα αφιερωμένα στους Rolling Stones, στους LedZeppelin και Τζίμι Χέντριξ.
Εντούτοις οι γυμνοσάλιαγκες επιμένουν: Αρκούσε, γράφουν, να αγόραζε και να κρατούσε κάποιος ένα δίσκο των Μπιτλς στην Κούβα για να γραφτεί στα μαύρα κατάστιχα. Μάλιστα. Αλλά: Πώς γίνεται να κρατούσε και να αγόραζε κανείς δίσκο των Μπιτλς στη Κούβα, αν στην Κούβα οι Μπιτλς και το ροκ γενικότερα ήταν «απαγορευμένα»;…