Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

«Σοβαρός άνθρωπος» στην πολιτική

Του Χρήστου Γιανναρά

Κ​​άποιες συζητήσεις στη Βουλή ή στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, τηλεοπτικά μεταδιδόμενες, δίνουν την εντύπωση στον πολίτη ότι διασώζονται ακόμα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας περιπτώσεις ανθρώπων σοβαρών. Ας συμφωνήσουμε σε κάποια στοιχειώδη κριτήρια «σοβαρότητας»: Κατορθώνουν να δίνουν στον ακροατή-θεατή τους την αίσθηση ότι είναι έντιμοι και νηφάλιοι. Οτι διαθέτουν ευφυΐα, έστω και μέσου βεληνεκούς. Δεν είναι απαίδευτοι, δηλαδή έχουν επάρκεια γλωσσικής εκφραστικής, άρα και συλλογιστικής ικανότητας (ως γνωστόν: άνθρωπος χωρίς γλώσσα είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη, αφού με τη γλώσσα σκεφτόμαστε). Διαθέτουν την αισθητική καλλιέργεια που προϋποθέτει η ενδυματολογική καλαισθησία.

Το πρώτο ερώτημα που γεννιέται από τη θέα αυτών των εξαιρέσεων: Γιατί η όποια ανθρώπινη ποιότητα υπάρχει στα κόμματα κρατιέται στην αφάνεια, δηλαδή αποκλείεται από την τηλεόραση; Γιατί οι «εκπρόσωποι τύπου» των κομμάτων και οι κομματικοί απεσταλμένοι στις τηλεοπτικές εκπομπές είναι, κατά κανόνα, μικρονοϊκοί, μονόχνωτοι, κωμικά δογματικοί, και επιπλέον άγλωσσοι, απαίδευτοι, ακαλαίσθητοι; Δεν έχουν τα κριτήρια οι αρχηγοί και οι επιτελείς των κομμάτων (και των κυβερνήσεων) να διακρίνουν ποιος τύπος «εκπροσώπου» τούς κολακεύει και ποιος τους δυσφημεί;
Μια εξήγηση θα ήταν, ίσως, το μοντέλο ή η συνταγή για «σαρωτικές επιτυχίες» στο πεδίο του εντυπωσιασμού των μαζών, που αποτέλεσαν στη μεταπολίτευση ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Το κουτσαβάκικο ύφος, η αθυροστομία, η αναίδεια και θρασύτητα, το αδίστακτο ψέμα, οι έμμεσες απειλές (τσαμπουκάς), οι χυδαίοι υπαινιγμοί καταξιώθηκαν σαν «όπλα πολιτικής πάλης».

H αγέλη τής κατανάλωσης…

όχι άλλο χρήμα, όχι άλλη «οικονομία», όχι άλλη «σωτηρία», μά μιά τσέπη γυρεύω γεμάτη όνειρα..


Ό έλληνας ζεί και κινείται για το χρήμα, προσβάλλει και προσβάλλεται για το χρήμα βρίζει,περιφρονεί, αγανακτεί, υποφέρει, εξευτελίζει και εξευτελίζεται γι αυτό, αγαπάει σκέφτεται φιλοσοφεί και καθορίζεται αποκλειστικά γι αυτό με λίγα λόγια ή νεοελληνική κοινωνία είναι χρήμα είναι ένα σώμα οργανωμένο στην ύπαρξη του χρήματος και της κατανάλωσης και ευρύτερα προσκολλημένο αυστηρά στην ύπαρξη του κράτους-χρήμα-πολιτισμός του χρήματος καί πολιτισμός της καταναλωτικής «οικονομίας» του χρήματος, πού δεν έχει σημασία αν αυτό λέγεται ευρώ η δραχμή είτε οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της ασθενικής και δουλικής της εξέλιξης.

Η προέκταση αυτής της άρρωστης «δεύτερης φύσης»? της ελληνικής κοινωνίας-κράτους είναι ό τρόπος βλέπει τον τόπο αυτό σαν μέσο κέρδους, επικράτησης ή ανάπτυξης του εξελικτικού καρκινικού «αμαξώματος» του ίδιου του έλληνα-κράτους. Καταπατά εξευτελίζει και οικειοποιεί (καί όχι ενσωματώνει) τά πάντα απονοηματοδοτεί απογυμνώνει και καταστρέφει ότι βρίσκεται γύρω και έξω απ αυτόν,την γή την θάλασσα τά πουλιά τά ζώα τά βουνά,τήν άγρια φύση το φινιστρίνι τού ήλιου όταν δύει,το βότσαλο,ακόμα καί την αέναη κίνηση του σύμπαντος,ό έλληνας-πολίτης δεν είναι ένας συμπαντικός πολίτης είναι ένας πολίτης-έρμαιο και σκουπίδι του κοινωνικοπολιτικού μικροοικονομικού και μακροοικοκονομικού βιομηχανικού τρόπου ζωής.
Ο έλληνας-κράτος φοβάται τον θάνατο γιατί δεν ζεί,γιατί αναβάλλει συνέχεια την ζωή του,γιατί φοβάται την εξέγερση, ό έλληνας δεν εξεγείρεται γιατί ακριβώς δεν νοιώθει ότι υπάρχει κάτι για να εξεγερθεί, οί πνευματικές, ψυχικές και βιολογικές λειτουργίες του είναι παγιωμένες στην λειτουργία του τρίπτυχου κατάπτυστου τυραννικού βδελύγματος χρήμα-κράτος-πολιτισμός της κατανάλωσης τής ύλης, δεν παράγει πιά αξίες παρά μόνο οικονομικές και όσες αφορούν το «συμπαντικό του στάτους», την κατοχή κινητών και ακινήτων την «πολεοδομική του ταυτότητα» την «εδαφική του επικράτεια» για εκμετάλλευση, την μπουρδελοποίηση των φυσικών στοιχείων,την χυλοποίηση του ήλιου ακόμα και την τετραγωνοποίηση του νερού.., έτσι,και γι αυτούς και πολλούς άλλους λόγους ποτέ και πουθενά και ειδικά εδώ καμμιά εξέγερση δεν μπορεί νάναι αληθινή και ελπιδοφόρα χωρίς την πνευματική επανάσταση μιάς ομάδας ή ενός λαού πού να μην έχει καταστρέψει προηγουμένως την τυραννική επικράτηση της ύλης και του οργανωμένου καρκινώματος πού λέγεται «σύγχρονη πολιτισμένη βιομηχανική τεχνοκρατική και τεχνολογική κοινωνία».