Πρωτομαγιά 1944: οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές της Καισαριανής

 Στο Πάνθεον των ηρώων και των μαρτύρων της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που έπεσαν «σ’ άνιση μάχη κι αγώνα» για ν’ ανατείλει η νέα ζωή, λαμπρή θέση θα κατέχουν για πάντα οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές της Καισαριανής. Μέλη και στελέχη του ηρωικού ΚΚΕ, γαλουχημένοι με τα μεγάλα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, ατσαλωμένοι στο καμίνι του αγώνα, ανυπότακτοι, γεμάτοι αφοσίωση και πίστη στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Εκτελέστηκαν από τους γερμανοφασίστες κατακτητές την Πρωτομαγιά του 1944. Αλλά ζουν για πάντα στην καρδιά του λαού.

Στη διάρκεια του B’ παγκοσμίου πολέμου στις κατεχόμενες χώρες από τους ναζί-φασίστες κατακτητές οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις έχουν απαγορευθεί. Ξεχωριστό στοιχείο γιορτασμού της Πρωτομαγιάς είναι το 1943 οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις στη Bουλγαρία. Όμως στην Eλλάδα οι Γερμανοί κατακτητές επέλεξαν την Πρωτομαγιά του ’44 να διαπράξουν το ανουσιούργημά τους: την εκτέλεση των 200 παλικαριών από το Xαϊδάρι. Oι 200 της Kαισαριανής είναι από τους αγωνιστές που η πορεία τους ξεκίνησε με τη σύλληψή τους από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Aυγούστου, στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες και ένα χρόνο μετά κλείστηκαν στο κάτεργο της Aκροναυπλίας. Aυτούς η συνθηκολόγα 5η φάλαγγα παρέδωσε στους ναζί και κατέληξαν στο στρατόπεδο Xαϊδαρίου.

Εκρέμ Ιμάμογλου: Το «ανεκτικό πρόσωπο» της Κωνσταντινούπολης;

Γιώργος Στάμκος

Σε μια περίοδο που ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν γίνεται ολοένα και πιο νευρικός και απρόβλεπτος, γυρίζει την πλάτη του στη Δύση και απειλεί να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί, η εκλογή του ανεκτικού και φιλοδυτικού Εκρέμ Ιμάμογλου στο αξίωμα του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης, δείχνει πως η τουρκική κοινωνία δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη σχετικά με την κατεύθυνση και τον ταυτοτικό προσανατολισμό της γειτονικής μας χώρας. 

Στις 17 Απριλίου 2009 ο 49χρόνος Εκρέμ Ιμάμογλου ανέλαβε κι επίσημα τα καθήκοντα του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, μιας μητρόπολης 16 εκατομμυρίων κατοίκων και οικονομικής, εμπορικής, τεχνολογικής, τουριστικής και πολιτιστικής πρωτεύουσας της Τουρκίας. Δεκαεπτά ημέρες πριν, στις 31 Μαρτίου, είχε εκλεγεί με τη στήριξη του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), επικρατώντας του αντιπάλου του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, με μόλις 23.000 ψήφους διαφορά ή 13.729 σύμφωνα με τη νέα καταμέτρηση που επέβαλε η κυβέρνηση του Ερντογάν. Ωστόσο, παρά την οριακή διαφορά, η επικράτηση του Ιμάμογλου θεωρήθηκε “μεγάλη νίκη” από το CHP καθώς εκπόρθησε, έπειτα από πολλά χρόνια, το σημαντικότερο πολιτικό προπύργιο του κυβερνώντος ΑΚΡ: την Κωνσταντινούπολη, από την οποία είχε ξεκινήσει και την πολιτική του σταδιοδρομία και ο Ερντογάν, ως δήμαρχός της (1994-1998).

Ανεκτικότητα Vs Μισαλλοδοξία

Ο Εκρέμ Ιμάμογλου φιλοδοξεί να φέρει ένα φρέσκο “άνεμο αλλαγής” στην Τουρκία, δημιουργώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση θετικών αλλαγών που θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό της Ερντογανικής Τουρκίας. 

Τι αναφέρει η Αγία Γραφή για την κρεατοφαγία;

Τα ιερά κείμενα επιτάσσουν τη χορτοφαγία και απορρίπτουν την κρεοφαγία; Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται κάποιοι μελετητές. 

Αναφορές στην Αγία Γραφή αλλά και κείμενα αγίων δείχνουν πως ο Ιησούς εμμέσως απέρριπτε την κρεοφαγία.

Ωστόσο, η επίσημη εκκλησία δεν ακολουθεί κάποιον κανόνα στο συγκεκριμένο θέμα και οι πιστοί επιλέγουν ελεύθερα τη διατροφή τους, τηρώντας βέβαια τις ημέρες νηστείας.

«Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων•» Ιησούς Χριστός Κ. Διαθήκη (σσ. Ο ποιμήν ο καλός δεν τα τρώει, άρα ο Χριστός δεν έτρωγε κρέας. Αυτό αποτυπώνεται κι από τη πανάρχαια παράδοση της ακραιοφαγίας του Αγίου Όρους).

«Μην κάνεις στους άλλους αυτό, που δεν θέλεις να κάνουν σ΄ εσένα»Καινή Διαθήκη, Ιησούς Χριστός...

«Συμπεριφερόμαστε όπως οι λύκοι, όπως οι τίγρεις... (όταν τρώμε κρέας) κι ακόμη χειρότερα, γιατί η φύση κανόνισε για τα ζώα να τρέφονται με αυτόν τον τρόπο, μα εμείς που με την χάρη Του, έχουμε την ικανότητα του λόγου και την αίσθηση της δικαιοσύνης, γίναμε χειρότεροι από άγρια θηρία» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Νοσταλγοί του δικτάτορα Φράνκο για πρώτη φορά στο ισπανικό Κοινοβούλιο

Περισσότερα από 40 χρόνια από το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, οι φασίστες νοσταλγοί του αναμένεται από την Κυριακή να εκπροσωπούνται για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο της Ισπανίας. Το ακροδεξιό κόμμα Vox του Σαντιάγκο Αμπασκάλ αναμένεται να αποσπάσει, σύμφωνα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις, διψήφιο ποσοστό στις αυριανές εκλογές στην Ισπανία και ενδεχομένως θα μπορούσε να υποστηρίξει ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού του Λαϊκού Κόμματος και του κόμματος των Ποκιτών (Ciudadanos)! «Αυτό μπορεί να μην γίνει καθώς στις δημοσκοπήσεις προηγούνται οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο, μια ισχυρή ακροδεξιά δύναμη παίζει πάλι σημαντικό ρόλο στην ισπανική πολιτική» γράφει η γερμανική Tagesspiegel.

«Τι ακριβώς είναι το Vox;», ρωτήθηκε πρόσφατα ο Αμπασκάλ. Η πρώτη του απάντηση – πουλώντας δήθεν πατριωτισμό για να συγκαλύψει τις φασιστικές ιδέες του – ήταν: «Το Vox είναι η φωνή εκείνων που θέλουν, πάνω από όλα, την ενότητα της ισπανικής πατρίδας τους, εκείνους που ουσιαστικά δεν μπορούν να κοιμηθούν από τον Οκτώβριο του 2017».

Τι έγινε τον Οκτώβριο του 2017; Οι αυτονομιστές που κυβερνούσαν στην Καταλονία προσπάθησαν να προχωρήσουν στην ανεξαρτησία της περιοχή τους από την υπόλοιπη Ισπανία μετά από δημοψήφισμα. Απέτυχαν, μερικοί από αυτούς διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ άλλοι έχουν δικαστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης. Το Vox, λέει ο Αμπασκάλ, είναι η φωνή εκείνων που “κρεμούσαν την ισπανική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού τους, απαντώντας στην καταλανική πρόκληση”. Η άνοδος του ακροδεξιού Vox, το οποίο στις τελευταίες εκλογές τον Ιούνιο του 2016 είχε μόλις το 0,2 % των ψήφων, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς την Καταλονία. Το Vox αξιοποίησε τον εθνικισμό για να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή και με τις ακροδεξιές και φασιστικές θέσεις του, επιχειρεί να παίξει ρόλο. 

Τα δέκα πρόσωπα του Ιησού... και το «αληθινό» του

Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ιστορικοί, επιστήμονες, θεολόγοι, αγιογράφοι και απλοί χριστιανοί ανά τον κόσμο αναζητούν απαντήσεις στο ερώτημα αν υπήρξε ο Ιησούς και ποια ήταν η πραγματική μορφή του.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ιησούς φέρνει στο νου μας έναν μειλίχιο άνδρα με μακριά ανοιχτόχρωμα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Θα μπορούσε όμως να ήταν αυτό το πρόσωπο του Ιησού;

Υπήρξε πραγματικά ο Ιησούς;

Τα ντοκουμέντα λένε πως μάλλον έχουμε να κάνουμε με πραγματική ύπαρξη, άσχετα από τη θεολογική διάσταση που της έχει δοθεί, καθώς μόλις μερικές δεκαετίες από την εποχή που πιστεύεται ότι έζησε ο Ιησούς, υπάρχουν γραπτές αναφορές σε αυτόν, τόσο από Εβραίους, όσο και από Ρωμαίους ιστορικούς, αλλά και από δεκάδες χριστιανικά κείμενα.

Τα πρώτα χριστιανικά γραπτά που αναφέρονται στο πρόσωπο του Ιησού είναι οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου, που χρονολογούνται περίπου 25 χρόνια μετά το θάνατό του, ενώ οι επόμενες και λεπτομερείς βιογραφικές αναφορές σε αυτόν γίνονται στην Καινή Διαθήκη, 40 περίπου χρόνια μετά το θάνατό του. Πρόκειται για κείμενα που γράφτηκαν πολύ κοντά στην περίοδο που φέρεται να έζησε και οι κοινωνικο-πολιτικές αναφορές που περιέχουν κάνουν τους ιστορικούς να πιστεύουν ότι αποτελούν έγκυρες καταγραφές. Στη συνέχεια ο Ιησούς περιγράφεται από τον Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιωσήφ, το 93 μ.Χ., ενώ ακολουθούν αναφορές στα έργα των Ρωμαίων πολιτικών Πλίνιου και Τάκιτου. Μάλιστα, από τον Τάκιτο μαθαίνουμε για τη σταύρωση του Ιησού κατά την εποχή που ο Πόντιος Πιλάτος ήταν ο Ρωμαίος διοικητής στην περιοχή της Ιουδαίας και ο Τιβέριος ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, γεγονότα που ταιριάζουν απόλυτα με όσα αναφέρονται στα Ευαγγέλια.

Είναι ο Ρόμπερτ Πάουελ ο Ιησούς;

Οι θρήσκοι και οι άθεοι

Παντελής Μπουκάλας

«Οι θρησκευτικοί πόλεμοι είναι, όπως και ο καρκίνος, μια κατάρα για το ανθρώπινο είδος. Οι άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη σκοτώνουν ο ένας τον άλλο επειδή μισούν ο ένας τον θεό του άλλου». Μέρες που είναι, μεγαλοβδομαδιάτικες αλλά και ματωμένες από το θρησκόληπτο μίσος, διαβάζω το βιβλίο «Θρησκεία χωρίς θεό» (εκδ. Πατάκη, 2019, μετάφραση Στέλιος Βιρβιδάκης) του φιλοσόφου Ρόναλντ Ντουόρκιν, που δίδαξε πολλά χρόνια σε αγγλικά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το βιβλίο θεμελιώνεται στις Διαλέξεις Αϊνστάιν που έδωσε ο Ντουόρκιν στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης το 2011. Και πράγματι, από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι ο κυριότερος συν-συγγραφέας του βιβλίου, ο κυριότερος συνομιλητής του φιλοσόφου Ντουόρκιν, είναι ο φυσικός Αϊνστάιν, που είχε σκεφτεί βαθιά το θρησκευτικό φαινόμενο.

Μπορεί κανείς να είναι και άθεος και θρήσκος; Η απάντηση συναρτάται με τη σημασία που αποδίδει ο καθένας στους όρους θρησκευτικότητα και πίστη, κυρίως δε με το αν χρειάζεται ή όχι την ύπαρξη υπερφυσικού Δημιουργού για να αποδεχθεί ότι το σύμπαν έχει νόημα ότι, απλούστερα, η ίδια η ζωή, η δική μας και όλων των πλασμάτων, έχει νόημα και δεν είναι μια ουρανομήκης φάρσα, η σκιά του κενού. «Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν βεβαίωνε ότι, παρόλο που ήταν άθεος, ήταν και βαθιά θρήσκος», γράφει ο Ντουόρκιν και μνημονεύει την εξής φράση του κορυφαίου επιστήμονα:

Υπόθεση Ασάνζ: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν

Γιώργος Στάμκος

Την Πέμπτη 11 Απριλίου 2019 η βρετανική αστυνομία συνέλαβε τον Τζούλιαν Ασάνζ (Julian Assange)., ιδρυτή των Wikileaks, ο οποίος από τον Ιούνιο του 2012 είχε βρει προσωρινό καταφύγιο και άσυλο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο. Η σύλληψή του από την αστυνομία της Βρετανίας έγινε λίγα λεπτά έπειτα από την εκδίωξη/έξωσή του από την πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο και το αιτιολογικό της ήταν ότι ο Ασάνζ δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο για ένα ένταλμα που εκδόθηκε το 2012 και είχε σχέση με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου επί του αιτήματος των σουηδικών αρχών για έκδοση του Ασάνζ στη Σουηδία, όπου εκκρεμούσαν εις βάρος του σοβαρές κατηγορίες.

Ταυτόχρονα οι αμερικανικές αρχές είχαν ζητήσει την έκδοση του Ασάνζ “στο πλαίσιο του εντάλματος για συνωμοσία σχετικά με τη δημοσίευση διαβαθμισμένων πληροφοριών που αποκαλύπτουν εγκλήματα πολέμου το 2010”, όπως έγραψαν τα Wikileaks. Αμέσως υπήρξε ένα κύμα αντιδράσεων και συμπαράστασης προς τον Ασάνζ, που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους “μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος” της εποχής του διαδικτύου. Η εισηγήτρια του ΟΗΕ Ανιές Καλαμάρ δήλωσε πως η έξωση του Ασάνζ από την πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο μπορεί να προκαλέσει έναν “πραγματικό κίνδυνο σοβαρών παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του” και κατηγόρησε τις βρετανικές αρχές ότι στέρησαν αυθαίρετα την ελευθερία από τον Ασάνζ, θέτοντας την υγεία του και ενδεχομένως και τη ζωή του σε κίνδυνο.

Τα επτά μεγάλα ψέματα για την επταετή Χούντα

Για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η 21η Απριλίου είναι η επέτειος μίας από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της χουντικής επταετίας όμως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα βρίσκουν την ευκαιρία να επαναλάβουν μία ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό τη λήθη και την παραχάραξη της ιστορίας, μέσω του “ναι μεν, αλλά”.

Αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο γιατί μία δικτατορία είναι απεχθές πράγμα, οι μύθοι που κάποιοι προσπαθούν με επιμέλεια να χτίσουν και τα ψέματα που επαναλαμβάνουν με τη γκεμπελική προσδοκία “πες, πες, κάτι θα μείνει”, δε βλάπτει να θυμόμαστε τα στοιχεία που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς των νοσταλγών της Χούντας.

Ψέμα πρώτο: “Ναι, αλλά δεν κλέψανε”

Ουδέν αναληθέστερον τούτου.

Και από που να ξεκινήσει κανείς. Από το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”; Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ο επικεφαλής της Χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο των μελών της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης (που είχε πραγματοποιηθεί στο Άργος το 1829) για ανέγερση ναού του Σωτήρος. Οι δικτάτορες εξήγγειλαν ότι θα κτίσουν στα Τουρκοβούνια ένα μεγαλοπρεπή ναό, που θα γινόταν “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό”.

Ο ναός δεν κτίστηκε ποτέ, αλλά συνέβη ένα θαύμα: Γέμισαν οι τσέπες των χουντικών!

Άρχισαν να μαζεύουν χρήματα από εισφορές κρατικών φορέων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, από τον κρατικό προϋπολογισμό και με δάνεια. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές. Στην ανώτατη επιτροπή για το “τάμα του Έθνους” πρόεδρος ήταν ο Παπαδόπουλος και μέλη Παττακός, Μακαρέζος και ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ο «Πράσινος» Ρόμπερτ Χάμπεκ, επόμενος καγκελάριος;

«Εάν συνεχιστεί η ανοδική τους πορεία, τότε οι Πράσινοι θα πρέπει να προτείνουν καγκελάριο στις επόμενες εκλογές», εκτιμούσε πρόσφατα ο Μάνφρεντ Γκίλνερ, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου δημοσκοπήσεων «Forsa». Και το όνομα αυτού; Εχθροί και φίλοι συμφωνούν: θα είναι ο Ρόμπερτ Χάμπεκ. Ήδη το 20% των Γερμανών τον θεωρεί ικανό για το αξίωμα και η μόνη σοβαρή ανταγωνίστριά του, με 28%, είναι η γενική γραμματέας των Χριστιανοδημοκρατών Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ. Αλλά και η δημοφιλία του Ρ. Χάμπεκ έχει εκτοξευθεί, εκτοπίζοντας ακόμα και την καγκελάριο Μέρκελ στη δεύτερη θέση, ενώ εξαπλώνεται συνεχώς πέραν των ορίων του κόμματός του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ντάνιελ Γκίντερ, ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός του κρατιδίου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, στην κυβέρνηση συνασπισμού του οποίου ο Ρ. Χάμπεκ μετείχε ως υπουργός Περιβάλλοντος πριν εκλεγεί συμπρόεδρος των Πρασίνων, δήλωσε σε συνέντευξή του: «Μου λείπει διότι έχει ένα πολιτικό στιλ το οποίο μου αρέσει».

Σημειώνεται ότι μόνο Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες υπήρξαν καγκελάριοι στην 70χρονη ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Διόλου απίθανο επομένως οι Πράσινοι οι οποίοι είναι -δημοσκοπικά τουλάχιστον- δεύτερο κόμμα με ποσοστά έως 22%, υψηλότερα δηλαδή των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και οι επιτυχίες τους στα κρατίδια διαδέχονται η μία την άλλη. Ο κ. Γκίλνερ του «Forsa» θεωρεί μάλιστα ότι η άνοδός τους έχει τη δυναμική να φτάσει μέχρι το 40% (!), άρα να ξεπεράσει και τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU). Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά στην περίπτωση αυτή ο Ρόμπερτ Χάμπεκ θα πρέπει να ετοιμάζεται για καγκελάριος. Μένει βέβαια να κυλήσει πολύ νερό ακόμα στο Ρήνο, αφού έπονται αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το φθινόπωρο, κυρίως σε ανατολικά κρατίδια, όπου η επιρροή τους θα πρέπει να αυξηθεί τόσο όσο στα δυτικά «ίνα επαληθευθεί το ρηθέν».

21η Απριλίου: Τα τσεκούρια, οι πρώτες εκτελέσεις και ο Παττακός που συνέλαβε μέχρι και την ανιψιά το

Το πρωί της Παρασκευής 21 Απριλίου του 1967, οι κάτοικοι της Αθήνας παρατήρησαν κατάπληκτοι ότι όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν στρατιωτικά εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια και ότι στα κεντρικά σημεία της πόλης ήταν σταθμευμένα άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Ήταν η αρχή του κακού.

Χρήστος Δεμέτης

Πενήντα δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το "μαύρο" ξημέρωμα της 21ης Απριλίου του 1967. Η 21η Απριλίου υπήρξε ένα σοκ για όλο τον δημοκρατικό λαό, ένα σημείο τομής με κατάλυση κάθε ελευθερίας. Αν θέλετε, ένα αποτέλεσμα των γεγονότων που είχαν προηγηθεί, μιας και το πολιτικό σύστημα εν μέσω "αντικομμουνισμού", δεν είχε καταφέρει να ελέγξει τις παρακρατικές ομάδες που το ίδιο είχε νομιμοποιήσει από το τέλος του εμφυλίου και μετά.

Την πράξη τους, οι πραξικοπηματίες δικαιολόγησαν ως απαραίτητη "προκειμένου να αποφευχθεί αναρχία την οποία σχεδίαζαν κεντροαριστερές ομάδες". Φοβούνταν την κάθαρση του στρατεύματος από τα υπερδεξιά στοιχεία. Είχε προηγηθεί άλλωστε η "Αποστασία" του '65.

Σύμφωνα με τον Θάνο Βερέμη (στο "Ανατομία της Δικτατορίας" - Περιοδικό της Καθημερινής "Κ", 2007):

Διαξιφισμοί Κούλογλου με Κομισιόν, Συμβούλιο και Βρετανούς για τον Ασάνζ

«Άκουσα δυο Πόντιους Πιλάτους σήμερα. ‘Είμαστε υπέρ των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος αλλά δεν έχουμε καμία αρμοδιότητα’, είπαν η Κομισιόν και το Συμβούλιο. Όμως εδώ είμαστε ένα πολιτικό σώμα. Μπορούμε να έχουμε πολιτική άποψη», τόνισε ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου σε παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Στρασβούργου κατά την συζήτηση για την πιθανή έκδοση του Τζούλιαν Ασάνζ στις ΗΠΑ.

Μάλιστα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έφερε το εξής παράδειγμα: «Έστω ότι ένας Ευρωπαίος δημοσιογράφος γράφει κάτι ή κάνει μια αποκάλυψη για το Ιράν. Εάν εκδοθεί ο Ασάνζ θα υπάρχει προδεδικασμένο. Το Ιράν θα μπορεί να ζητήσει την έκδοση του Ευρωπαίου δημοσιογράφου. Ή η Τουρκία θα μπορεί να κάνει το ίδιο. Ή ακόμη και να τον συλλάβουν ή να τον απαγάγουν. Τι θα πείτε τότε; Εκείνοι θα πουν ότι παραβίασε κρατικά μυστικά! Επομένως μην παίζετε τους Πόντιους Πιλάτους όταν η ελευθερία της πληροφορίας και οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος σταυρώνονται».

Την άποψη του Στέλιου Κούλογλου υποστήριξε και η ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, Άννα Γκόμες λέγοντας πως «συμφωνώ με τον συνάδελφο. Είμαστε πολιτικό σώμα. Λέμε ότι ο Ασάνζ δεν πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ, όμως αναμένουμε τα δικαστήρια στο Ηνωμένο Βασίλειο, που ευτυχώς θα παραμείνει στην ΕΕ και δεσμεύεται από την χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων. Άρα υπάρχει νομική βάση στην αποτροπή της έκδοσης σε μια χώρα που υπάρχει ακόμη η θανατική ποινή. Συμφωνείτε κ. Κούλογλου;»

«Συμφωνώ απολύτως. Πρέπει να κάνουμε μια δήλωση - έχουμε κάνει ένα σωρό από αυτές για την Βενεζουέλα ή για την Τουρκία», ανταπάντησε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ενώ απευθυνόμενος στον Βρετανό ευρωβουλευτή Ουίλιαμ Ντάρτμουτ τόνισε: «Ο συνάδελφος μίλησε για παρέμβαση στην νομική διαδικασία. Δεν ήταν παρέμβαση στην νομική διαδικασία στις περιπτώσεις άλλων κρατών; Γιατί τώρα είναι; Μήπως επειδή η βρετανική κυβέρνηση είναι σε χάος λόγω του brexit και προσπαθεί να ξεφύγει με το Ασάνζ-exit; Είναι άδικο αυτό. Είστε πολιτικός. Πρέπει να πάρετε θέση. Είστε υπέρ ή κατά της έκδοσης;»

Σουσάδικο της κόκας: Αθώοι οι διάσημοι εμπλεκόμενοι

Αντωνία Ξυνού

Τέσσερις κατηγορούμενοι γνωστοί από την επαγγελματική τους πορεία απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες, ενώ μία ηθοποιός κρίθηκε ατιμώρητη.

Τέλος στη δικαστική τους περιπέτεια για την υπόθεση του αποκαλούμενου "σουσάδικου της κόκας", έβαλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων στους πέντε κατηγορούμενους του εγχώριου jet set.

Το δικαστήριο αποφάσισε να κηρύξει αθώους τους τέσσερις εμπλεκόμενους, τη γνωστή ηθοποιό, τον υιό της, και τον παρουσιαστή που φέρονται να είχαν ποσοστό στο εστιατόριο του Κολωνακίου καθώς και έναν επιχειρηματία ατο χώρο της εστίασης. Παράλληλα, οι δικαστές έκριναν ατιμώρητη την όμορφη ηθοποιό, η οποία είχε υποστηρίξει πως οι ναρκωτικές ουσίες που της καταλογίζονται προορίζονταν για ιδία χρήση.

Υπενθυμίζεται ότι την απαλλαγή των τεσσάρων που ήταν συμμέτοχοι στο εστιατόριο, από το οποίο φέρεται να διακινούνταν ναρκωτικές ουσίες, είχε προτείνει και η εισαγγελέας του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Μεταξύ άλλων, ειπχε αναφέρει ότι «υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το εάν γνώριζαν οτι γινόταν διακίνηση ναρκωτικών στο μαγαζί τους και προτείνω την απαλλαγή τους».

Αυτή την ώρα, συζητιούνται τα αιτήματα επί των ελαφρυντικών περιστάσεων για όσους κατηγορούμενους κρίθηκαν ένοχοι.

Διαρκές έγκλημα στην Υεμένη

Με τις πλάτες της Δύσης οι Σαουδάραβες ξεθεμελιώνουν μια ολόκληρη χώρα

του Ερρίκου Φινάλη

Την περασμένη εβδομάδα συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από την έναρξη της γενοκτονικής επέμβασης της Σαουδικής Αραβίας και των σουνιτών συμμάχων της στην Υεμένη*. Υποτίθεται ότι θα ήταν μια «χειρουργική» επιχείρηση διάρκειας λίγων εβδομάδων με στόχο να δοθεί ένα συντριπτικό πλήγμα στις φιλοϊρανικές δυνάμεις, οι οποίες ελέγχουν την πρωτεύουσα Σαναά και το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της πάμπτωχης και κατεστραμμένης από δικτατορίες και εμφύλιους αραβικής χώρας. Τέσσερα χρόνια μετά, η εγκληματική και παράνομη επέμβαση συνεχίζεται με πολιτική κάλυψη και στρατιωτικό εξοπλισμό από τη Δύση. Και φυσικά, μη έχοντας πραγματικά ερείσματα στο εσωτερικό της χώρας, παρουσιάζει ελάχιστα εδαφικά κέρδη: οι φιλοϊρανοί Χούθι παραμένουν γερά αγκιστρωμένοι στις θέσεις τους. Όμως το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και υποδομές είναι τεράστιο.

Οι νεκροί λόγω των συγκρούσεων, και κυρίως των αεροπορικών επιδρομών της σαουδαραβικής συμμαχίας (που βομβαρδίζει ακόμη και νοσοκομεία, υπαίθριες λαϊκές αγορές, γάμους και κηδείες, αντιγράφοντας το… αμερικανικό έθιμο σε Αφγανιστάν και Ιράκ), ανέρχονται σε 60.000 – στη μεγάλη πλειοψηφία πρόκειται βέβαια για αμάχους. Πολλαπλάσιος όμως είναι ο αριθμός των «παράπλευρων απωλειών», δηλαδή των Υεμενιτών που έχασαν τη ζωή τους λόγω της πείνας και των ασθενειών που έφερε η επέμβαση. Μόνο τα βρέφη και νήπια κάτω των 5 ετών που πέθαναν αυτά τα 4 χρόνια εξαιτίας ασθενειών που σχετίζονται με ελλιπή διατροφή και μη παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ανέρχονται σε 85.000!

Η θρυλική απόδραση των 7 κομμουνιστών από τις φυλακές Συγγρού (15/04/1931)

«Κάτι τό σπάνιον είς τά χρονικά τών φυλακών τής χώρας... Κάτι πού ένθυμίζει άπιθάνους άφηγήσεις τρομακτικών άστυνομικών μυθιστορημάτων. Κράμα πνεύματος καί φανταστικής άφηγήσεως τής άποβράσεως έκ του φρουρίου "Υφ του Μοντεχρήστου καί τής άρπαγής τής βασιλίσσης, άπετέλεσαν τό πλαίσιον είς τό όποιου έμελετήθη τό θρασύ πραξικόπημα. Πριόνισμα του καγγελόφραχτου παραθύρου, Αρπαγή καί φίμωσις του σκοπού στρατιώτου, στιλπνά περίστροφα μέσα είς τήν ψυχρή Απριλιανή νύκτα...».

Μέ τό γλαφυρό αυτό ύφος, πού συναγωνίζεται τα μυθιστορήματα της παλιάς εποχής, χρωμάτιζε η «Άκρόπολις» της 16ης ’Απριλίου 1931 την πρώτη μεγάλη Απόδραση κομμουνιστών στην Ελλάδα, που έδινε με τον εντυπωσιακό τίτλο: «'Υπό τήν άρχηγίαν του περιβοήτου Χαϊτά όκτώ κομμουνισταί διέρρηξαν τάς φυλακάς Συγγρού και άπέδρασαν».

Οι 7 και ο δεκανέας

Η απόδραση είχε γίνει δυο μέρες νωρίτερα, τη νύχτα της 14ης Απριλίου κάτω από συνθήκες πραγματικά μυθιστορηματικές. Οι δραπέτες, γνωστά στελέχη του Κ.Κ.Ε., ήταν οι: ’Ανδρόνικος Χαϊτάς, Αευτέρης Αποστόλου, Κ. Εύτυχιάδης (ή Ήλιάδης), Δ. Παπαρήγας, Β. Άσίκης, Περ. Καρασκόγιας, Μάρκος Μαρκοδίτης και Γρηγόρης Γρηγοριάδης.

Ο τελευταίος, γνωστός από την ημέρα εκείνη σαν «κόκκινος δεκανέας», δεν ήταν κρατούμενος αλλά φρουρός τους και με την ανεκτίμητη όπως θα δούμε συμβολή του, στάθηκε ο αποφασιστικότερος παράγοντας για την απόδραση.

Ο τρόπος της απόδρασής τους είχε πολλά γνωρίσματα από τα κλασικά πρότυπα: λιμάρισαν τα κάγκελα του παραθυριού, έριξαν σκοινί, αρπάχτηκαν, κατέβηκαν κάτω και χάθηκαν.

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ούτε τόσο απλά ούτε τόσο εύκολα.

Τoν καιρό εκείνο στις φυλακές Συγγρού βρισκόντουσαν κλεισμένοι 32 υποδικοκατάδικοι κομμουνιστές (μαζί με τους ποινικούς ξεπερνούσαν τους 400), οι όποιοι κρατιόντουσαν ομαδικά στον μεγάλο θάλαμο που έβλεπε στο εξωτερικό προαύλιο. Ανάμεσά τους βρισκόταν, από τον προηγούμενο Νοέμβριο και ο Θανάσης Κλάρας, καταδικασμένος σε 6 μήνες φυλακή για παράβαση τού «Ιδιωνύμου».

Σιμόν ντε Μποβουάρ: Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Υπήρξε ένα από τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Η ζωή και η σκέψη της Σιμόν ντε Μποβουάρ ξέφευγαν από τα στενά φεμινιστικά πλαίσια, περιπλέκονταν με τον υπαρξισμό, την Αριστερά, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τη Γαλλική διανόηση και επηρέασαν σε επίπεδο ιδεών και φαινομένων την κοινωνία.

Η Σιμόν γεννιέται στις 9 Ιανουαρίου 1908 στο Παρίσι, μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure, όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη και το 1921 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.

Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός πως η «μητέρα του φεμινισμού» έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση πολλών ως η σύντροφος ενός σπουδαίου άντρα, αλλά η σχέση της Μποβουάρ με τον Σαρτρ, τόσο στον έρωτα όσο και στη φιλοσοφία, είναι ιδιαίτερη, αμφίδρομη και ανεξάρτητη. Ως ζευγάρι, μένουν σε διαφορετικά σπίτια και ως ερωτικοί σύντροφοι, διατηρούν ανοιχτές ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ενίοτε και όλοι μαζί, καταστάσεις που η Μποβουάρ θα εξιστορήσει μέσα από το λογοτεχνικό της έργο.

Η πρώτη απεργία γυναικών στην Ελλάδα

Στα 1892 τα 5 εργοστάσια υφαντουργίας των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά όπου απασχολούνταν περίπου 2.000 εργάτες και εργάτριες εξελίχτηκαν στη σημαντικότερη υφαντουργία...

Επιμέλεια: Ευαγγελία Σμυρναίου

Στα 1892 τα 5 εργοστάσια υφαντουργίας των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά όπου απασχολούνταν περίπου 2.000 εργάτες και εργάτριες εξελίχτηκαν στη σημαντικότερη υφαντουργία βαμβακερών υφασμάτων των Βαλκανίων. Ακριβώς τότε, αυτή η πιο εύρωστη βιομηχανία του Πειραιά αποφάσισε να μειώσει την αμοιβή που κατέβαλε στις εργάτριες από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος. Οι υφάντριες αμύνθηκαν αυθόρμητα στην προσπάθεια του εργοδότη τους να τους μειώσει κατά 20% περίπου το ποσό της μικρής τους αμοιβής, που ακόμα και ολόκληρη δεν επαρκούσε για τη συντήρησή τους. Και τότε, εξήντα ή και περισσότερες ίσως εργάτριες του δεύτερου εργοστασίου της επιχείρησης αρνήθηκαν να δουλέψουν και διασχίζοντας σε πορεία τους δρόμους του Πειραιά περπάτησαν ώς την έδρα της διεύθυνσης του εργοστασίου με σκοπό να διαμαρτυρηθούν.

Η απεργία των εργατριών του Ρετσίνα όχι μόνο αναφέρεται από την «Εφημερίδα των Κυριών», το φεμινιστικό περιοδικό που εξέδιδε από τα 1887 η Καλλιρρόη Παρρέν, αλλά η συντάκτρια της είδησης και προφανώς η ίδια η εκδότρια, που είχε την ευθύνη για κάθε άρθρο που δεν υπογράφεται, υπερασπίστηκε τις απεργούς.

Η εφημερίδα αναφερόταν σε 60 γυναίκες, όχι σε «κοράσια». «Φρονούμεν ότι έδει να αυξηθή το ημερομίσθιον των πτωχών εργατίδων αίτινες δι' όλης της ημέρας εργαζόμεναι μόλις πορίζονται τον επιούσιον άρτον πλουτίζοντες ολονέν διά του ιδρώτος αυτών τα βαλάντια των εργοστασιαρχών».

Ο Ερντογάν προσπαθεί να αντισταθεί αλλά δεν ξέρει πως

Ραγκίπ Ντουράν

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πανικόβλητος και εξοργισμένος από τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών της 31ης Μαρτίου, προσπαθεί να αντισταθεί, δηλαδή να ακυρώσει τις κάλπες και να διοργανώσει εκ νέου εκλογές. Όμως βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Έντεκα ημέρες μετά τις εκλογές, τα οριστικά αποτελέσματα για την μητρόπολη της Κωνσταντινούπολης δεν έχουν ανακοινωθεί επισήμως από το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο, του οποίου τα περισσότερα μέλη είναι διορισμένα από την κυβέρνηση.

Αυτή η ήττα μεταφράζεται από τους αναλυτές σε πολλά επίπεδα:

Οι μεγάλες πόλεις, τις οποίες κέρδισε η αντιπολίτευση, δηλαδή η Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα, η Σμύρνη, τα Άδανα, η Προύσσα και η Μερσίνη (όπου κατοικεί πάνω από το 50% το πληθυσμού αθροιστικά και με άλλες πόλεις που κέρδισε η αντιπολίτευση), παράγουν περισσότερο από το 70% του ΑΕΠ της χώρας. Ο προϋπολογισμός της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερος από εκείνον που ορίζουν 60 ανεξάρτητα Κράτη. Το κυβερνών κόμμα έχασε, λοιπόν, μια σημαντική πηγή εσόδων που επιδοτούσε τα θρησκευτικά ιδρύματα, και τους οργανισμούς που πρόσκειντο στον Ερντογάν, όπως και τις πολιτικές δραστηριότητες του ΑΚΡ.

Ο άτρωτος «Μεγάλος Ηγέτης του 21ου αιώνα», ο «Πανίσχυρος Αρχηγός», τίτλοι που του έδωσαν οι οπαδοί του, δέχθηκε ένα ισχυρό χτύπημα στις εκλογές της 7ης Ιουνίου του 2015. Αυτό είχε προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια ακόμη και εντός του ΑΚΡ. Πολλές επικριτικές φωνές ακούστηκαν στο περιβάλλον του Ερντογάν: Κάποιοι θεωρούσαν ότι ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να παραδεχθεί την ήττα και να λάβει μέτρα για να επιβραδύνει την πτώση, ενώ άλλοι - η πλειοψηφία - επινοούσαν θεωρίες συνομωσίας ισχυριζόμενοι ότι υπήρξε οργανωμένη απάτη. Η ήττα είχε επίσης επηρεάσει και την γραφειοκρατία και τη Δικαιοσύνη. «Εάν επικυρωθεί, κινδυνεύουμε να κριθούμε συνεργοί», ομολόγησαν πολλοί υψηλά ιστάμενοι γραφειοκράτες και εισαγγελείς.

Έντονη αντίδραση του ΟΗΕ στη σύλληψη Ασάνζ

Η εισηγήτρια του ΟΗΕ για εξωδικαστικές, συνοπτικές ή αυθαίρετες εκτελέσεις Ανιές Καλαμάρ δήλωσε σήμερα στο Γαλλικό Πρακτορείο πως ο Ισημερινός, με την έξωση του Τζούλιαν Ασάνζ από την πρεσβεία του στο Λονδίνο, μπορεί να προκάλεσε έναν «πραγματικό κίνδυνο σοβαρών παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του».

«Εκδιώκοντας τον κ. Ασάνζ από την πρεσβεία τους στο Λονδίνο, οι αρχές του Ισημερινού επέτρεψαν στη βρετανική αστυνομία να τον συλλάβει , (γεγονός που αποτελεί) ένα σημαντικό βήμα προς την έκδοσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες», δήλωσε η Καλαμάρ και πρόσθεσε: «Κάνοντάς το αυτό, ο Ισημερινός εξέθεσε τον κ. Ασάνζ σε πραγματικό κίνδυνο σοβαρών παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του».

Η εισηγήτρια του ΟΗΕ ανέφερε επίσης: «Σε ό,τι αφορά τη βρετανική κυβέρνηση, όπως έχει καταλήξει επανειλημμένα η Ομάδα Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών για τις αυθαίρετες κρατήσεις, οι βρετανικές αρχές στέρησαν αυθαίρετα την ελευθερία από τον κ. Ασάνζ, πλήττοντας με αυτό τον τρόπο την υγεία του και θέτοντας ενδεχομένως τη ζωή του σε κίνδυνο».

Από την πλευρά του, ο ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα και τον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής, ο Τζο Κανατάτσι, που αναμενόταν να συναντήσει τον Τζούλιαν Ασάνζ στις 25 Απριλίου στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, δήλωσε στους δημοσιογράφους πως δεν θα ακυρώσει το ταξίδι του και προβλέπει να «τον επισκεφθεί και να του μιλήσει σε ένα αστυνομικό τμήμα ή όπου αλλού μπορεί να κρατείται στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Τζούλιαν Ασάνζ: Ο «εφιάλτης» των ΗΠΑ... και όχι μόνο

Ησύλληψη του ιδρυτή των WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ,
από την βρετανική αστυνομία, την Πέμπτη, λίγα λεπτά μετά την εκδίωξή του από τηνπρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, όπου είχε βρει καταφύγιο από το 2012, ήταν μια σχεδόν «προαναγγελθείσα» εξέλιξη.

Ο Ασάνζ, που έφερε στο φως δεκάδες χιλιάδες απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής διπλωματίας αποκαλύπτοντας πολλά σκοτεινά σημεία τόσο της ίδιας όσο και πολλών άλλων χωρών, κατέφυγε στην πρεσβεία του Ισημερινού για να αποφύγει το αίτημα έκδοσής του στην Σουηδία με την κατηγορία για βιασμό. Η δίωξη του, όπως τόνιζε απο την αρχή ήταν προσχηματική, καθώς απότερος στόχος ήταν η έκδοσή του στις ΗΠΑ, όπου διώκεται για συνωμοσία. Εξάλλου, οι εισαγγελικές αρχές της Σουηδίας είχαν βάλει στο αρχείο την σχετική έρευνα το 2017. Ωστόσο μετά την τελευταία εξέλιξη η δικηγόρος της γυναίκας που κατηγορεί τον Τζούλιαν Ασάνζ δήλωσε ότι θα επιδιώξει το εκ νέου άνοιγμα της έρευνας. Κοινή εκτίμηση είναι πως πλέον θα δρομολογηθεί η έκδοσή του στις ΗΠΑ. Οι αμερικανικές αρχές έχουν ζητήσει την έκδοσή του και τα Wikileaks έγραψαν πως η σύλληψη έγινε «στο πλαίσιο του εντάλματος για συνωμοσία σχετικά με τη δημοσίευση διαβαθμισμένων πληροφοριών που αποκαλύπτουν εγκλήματα πολέμου το 2010». Η ζωή του θα τεθεί σε κίνδυνο αν απελαθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει επισημάνει δικηγόρος του. 

Μια προδιαγεγραμμένη κατάληξη

Ellis Island, το νησί των δακρύων και του φόβου

Mια μέρα σαν τη σημερινή στις 11 Απριλίου του 1890, φτάνουν οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική, στο νησί Έλις. 

«Στο λιμάνι της Νέας Υόρκης μας έβαλαν στην καραντίνα για μια ημέρα και μετά μας πήγαν στο Ellis Island. Εκεί μας αραδιάσανε σαν τα πρόβατα για να μας εξετάσουν. Όλοι τρέμαμε μήπως δεν μας βρουν απολύτως υγιείς και μας γυρίσουν πίσω. Ο πατέρας μου αποκαλούσε το Ellis Island 'νησί των δακρύων και του φόβου'», αφήγηση της Ευτέρπης Δουκάκη στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα...

Το νησί Ellis βρίσκεται έξω από το Μανχάταν. Έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ και το 1603, όταν ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους το μετονόμασε σε Oyster Island. Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis.

Washington Post: Η Λέσβος είναι το Ellis Island του 21ου αιώνα

Όταν το νησί άνοιξε τις πύλες του, μια μεγάλη αλλαγή άρχισε να πραγματοποιείται στον τομέα της μετανάστευσης στην Αμερική. Οι αφίξεις από τη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη (τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες) αραίωσαν και όλο και περισσότεροι μετανάστες προέρχονταν από τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μεταξύ της νέας αυτής γενιάς ήταν πολλοί Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι, αλλά και πολλοί μη-Ευρωπαίοι από τη Συρία, την Τουρκία και την Αρμενία. Όλοι ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή στη «Γη της Επαγγελίας», μακριά από τον πόλεμο, την πείνα και τις διώξεις.

Forensic Architecture: Ποιος είναι ο άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι στη δολοφονία του Ζακ;

To διεθνές ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture έδωσε στη δημοσιότητα την προκαταρκτική έκθεση ανάλυσης οπτικοακουστικού υλικού που αφορά τον βίαιο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου και θέτει το ερώτημα: «Ποιος είναι ο άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι;»

Ο συγκεκριμένος άνδρας έχει απαθανατιστεί σε διάφορα βίντεο που αφορούν τη βίαιη επίθεση και τον θάνατο του Ζακ, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει ταυτοποιηθεί προκειμένου να καταθέσει ως μάρτυρας, ενώ -όπως υπογραμμίζεται στην έκθεση- η αστυνομία υποστηρίζει ότι δεν τον γνωρίζει.

Ωστόσο, ο άνδρας αυτός φαίνεται σε διάφορα καρέ και φοράει ένα κίτρινο t-shirt με μια ευδιάκριτη μπλε στάμπα, ένα ξεβαμμένο μπλε τζιν, παπούτσια με σόλες ανοιχτού πράσινου χρώματος και μαύρο ρολόι.

Τι καταγράφει η έκθεση

Ο άνδρας αποτυπώνεται για πρώτη φορά στην κάμερα ασφαλείας ενός καταστήματος παπουτσιών επί της οδού Πατησίων να περπατάει προς την κατεύθυνση της οδού Γλάδστωνος, όπου σημειώθηκε η επίθεση.

Οι «νόμιμοι ιδιοκτήτες» της κεντροαριστεράς και ο Τσίπρας

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Το Κίνημα Αλλαγής διέγνωσε στην συνδιάσκεψη του Γαλατσίου «πανικό και απελπισία». Και είδε «επιστράτευση γυρολόγων» και «εικόνες απόγνωσης». Η ΝΔ έπαιξε άμυνα στους ρυθμούς του Bella Ciao, με πολιτικό χιούμορ επιπέδου «Τσίπρα ciao». Oι στρατευμένοι του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου» πλειοδότησαν σε χαρακτηρισμούς απαξίωσης της Προοδευτικής Συμμαχίας, με ευγενέστερο όλων – και βαθιά… πολιτικό – το «προοδευτικό τσίρκο». Και κάποιοι άλλοι ρώτησαν εάν την προοδευτική παράταξη του Βενιζέλου (του Ελευθέριου προφανώς) και του Παπανδρέου την εκφράζουν πλέον ο Τζουμάκας, ο Ραγκούσης, ο Μπίστης και ο Θεοχαρόπουλος.

Ενδιαφέρον το ερώτημα, αρκεί να απαντηθεί προηγουμένως το εάν η έκφραση και η εκπροσώπηση της δημοκρατικής παράταξης του Βενιζέλου (του Ελευθέριου πάντοτε) έχει κατακυρωθεί ιστορικά, αμετάκλητα και αποκλειστικά στους – καθ’ όλα συμπαθείς – Βασίλη Κεγκέρογλου και Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο. Και το εάν επίσης ο Βενιζέλος ο νεώτερος (ο Ευάγγελος) έχει περισσότερα ιδρυτικά δικαιώματα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα από τον Στέφανο Τζουμάκα. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως αυτή η ένταση στην αποδόμηση της Προοδευτικής Συμμαχίας προδίδει αγωνία. Και είτε πρόκειται για την αγωνία των… «νόμιμων ιδιοκτητών και κληρονόμων» της κεντροαριστεράς απέναντι στους «εισοδιστές του Τσίπρα», είτε για την εύλογη αγωνία ενός χώρου που τελεί σε στρατηγικό και ιδεολογικό βέρτιγκο, δείχνει ήδη τους όρους με τους οποίους θα ξαναμοιραστεί μετεκλογικά η πολιτική τράπουλα.

Μετά από 25 χρόνια Η γενοκτονία στη Ρουάντα ταράζει πάντα τον ύπνο του “πολιτισμένου” κόσμου!...

Πάνε ακριβώς 25 χρόνια, από τότε που η “πολιτισμένη” ανθρωπότητα παρακολουθούσε αδιάφορη πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους στην όχι και τόσο μακρινή Ρουάντα να σφαγιάζονται μόνο και μόνο επειδή ανήκαν στη εθνότητα των Τούτσι. Τώρα, μετά από ένα τέταρτο αιώνα, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, η επέτειος αυτής της φοβερής γενοκτονίας δεν πέρασε όμως διόλου απαρατήρητη: Δεκάδες αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι, με μοναδική τρανταχτή εξαίρεση τον πρόεδρο της -συνένοχης στη σφαγή- Γαλλίας, βρέθηκαν στο Κιγκαλί για να πουν “ποτέ πιά”, ενώ τα ΜΜΕ των χωρών τους διακρίνονταν για τα ειδικά πολύωρα και πολυσέλιδα αφιερώματά τους τόσο στα θύματα όσο και στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας.

Ο λόγος αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας κατανοητός και διπλός: Από τη μια ο συσχετισμός δυνάμεων που επιβάλει η επιτυχημένη ανοικοδόμηση και ανάπτυξη της Ρουάντα, που έχει γίνει πρότυπο για τις αφρικανικές -και όχι μόνο- χώρες, και από την άλλη η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων των τελευταίων μηνών για τον καθοριστικό ρόλο του γαλλικού Κράτους, του γαλλικού στρατού και ειδικότερα της τότε κυβέρνησης Μιτεράν στη γενοκτονία, πριν, στη διάρκειά της και μετά από αυτήν.

Οκτώ χρόνια μετά την ανατροπή Καντάφι, η Λιβύη ξανά στο χάος

Οκτώ χρόνια, μετά την αιματηρή ανατροπή του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι (2011), με την παρέμβαση του διεθνούς συνασπισμού υπό το ΝΑΤΟ, η Λιβύη βυθίζεται και πάλι στο χάος ενός πολέμου. Για την ακρίβεια ποτέ δεν βγήκε από αυτό... 

Τα τελευταία 24ωρα οι δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, ηγέτη της ανατολικής Λιβύης, εξαπέλυσαν μια επίθεση για την κατάληψη της Τρίπολης, της πρωτεύουσας της χώρας και έδρας της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας" υπό τον πρωθυπουργό και αντίπαλό του Φαγέζ Αλ Σαράζ. Η εν λόγω κυβέρνηση, που έχει την υποστήριξη ισχυρών πολιτοφυλακών, έχει υπό τον έλεγχό της τη Δυτική Λιβύη και έχει αναγνωριστεί ως η νόμιμη κυβέρνηση από τη διεθνή κοινότητα. Αντίθετα δεν την αναγνωρίζουν οι αρχές της ανατολικής Λιβύης και κυρίως το κοινοβούλιο που εξελέγη το 2014 και το οποίο προήγαγε τον Χάφταρ σε στρατάρχη. Παρά την έκκληση του ΟΗΕ για «ανθρωπιστική εκεχειρία» ώστε να επιτραπεί η απομάκρυνση των αμάχων και των τραυματιών, οι σφοδρές μάχες έξω από την Τρίπολη συνεχίζονται και ήδη δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή του. 

Μετά την εκτέλεση του Καντάφι, στις 20 Οκτωβρίου του 2011, οι αντικαθεστωτικοί διακήρυξαν την "πλήρη απελευθέρωση" της χώρας, όμως έκτοτε η Λιβύη έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο σύγκρουσης διαφόρων ένοπλων ομάδων, μεταξύ των οποίων και πολλών ισλαμιστικών. Το 2014 ο Χαλίφα Χάφταρ, που στηρίζεται από την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ξεκινά μια επιχείρηση εναντίον των τζιχαντιστικών οργανώσεων στη Βεγγάζη. Πολλοί αξιωματικοί που εδρεύουν στις ανατολικές επαρχίες της Λιβύη

Ανοίγει ο δρόμος για την αποφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού

Την πόρτα των φυλακών για να αποφυλακιστεί ο Νίκος Ρωμανός, ο φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που βρισκόταν δίπλα του όταν δολοφονήθηκε από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, ανοίγει ο Άρειος Πάγος με μία απόφαση - σταθμό, που του αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της καλής διαγωγής στις φυλακές και καλής συμπεριφοράς.

Υπενθυμίζεταιθ πως ο Νίκος Ρωμανός είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 18 ετών για εκρήξεις, χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό και είχε κριθεί αθώος για το αδίκηµα της ένταξης σε τροµοκρατική οργάνωση (Συνωµοσία Πυρήνων της Φωτιάς).

Έπειτα από τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ο 15χρονος τότε Νίκςο Ρωμανός είχε προσχωρήσει στο αντάρτικο πόλης και λίγα χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2013, συνελήφθη στο Βελβεντό Κοζάνης για ληστεία.

«Ο Αρειος Πάγος για πρώτη φορά σε υπόθεση με αυτά τα χαρακτηριστικά, αναγνωρίζει τη μεταγενέστερη καλή συμπεριφορά και μάλιστα σε συνθήκες κράτησης του καταδικασθέντος, δηλαδή εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος», ανέφερε ο συνήγορος του Νίκου Ρωμανού, Θόδωρος Μαντάς, μιλώντας στο κεντρικό δελτίο του Ant1.

Όπως εξήγησε ο Άρειος Πάγος αξιολόγησε για τη λήψη της απόφασής του το γεγονός ότι ο Ρωμανός πήρε απολυτήριο Λυκείου στις φυλακές, πέτυχε στις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή του στο ΤΕΙ Αθηνών, παρακολουθεί από το 2016 τα μαθήματα με «βραχιολάκι» κι έχει περάσει επιτυχώς 20 μαθήματα. Η θετική αυτή απόφαση του Αρείου Πάγου εκτιμάται ότι θα μειώσει την ποινή στο Εφετείο φέρνοντας τον Νίκο Ρωμανό, που βρίσκεται ήδη 6 χρόνια μέσα στις φυλακές, πιο κοντά την αποφυλάκισή του.

Προοδευτική Συμμαχία: Νέα εποχή ή νέο κόμμα;

Νικόλ Λειβαδάρη

Κατά μία οπτική, χθες στο Γαλάτσι μπήκε η βάση του «νέου ΣΥΡΙΖΑ». Στην πιο προωθημένη εκδοχή, μπήκε η βάση ενός νέου κόμματος, ή ακόμη και του «κόμματος Τσίπρα».

Η Προοδευτική Συμμαχία μπορεί να είναι κάτι, ή όλα, ή και τίποτα απ’ όλα αυτά, αναλόγως της πολιτικής δυναμικής που θα επιδείξει όχι τόσο σε εκλογικό όσο σε μετεκλογικό ορίζοντα. Εως τότε, αποτελεί την προσωπική επιλογή και απάντηση του Αλέξη Τσίπρα σε μια προφανή πολιτική ανάγκη: Το «δέσιμο» της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την κεντροαριστερά και την εδραίωσή του ως του κόμματος εξουσίας της προοδευτικής πλευράς του χάρτη.

Είναι μια επιλογή που δεν έχει κάνει ευτυχείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Φωφη Γεννηματά, ούτε όμως και το σύνολο του κομματικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική πραγματικότητα, ωστόσο, θέτει ντε φάκτο τα διλήμματα και δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φθάσει σε σημείο καμπής. Το κόμμα που έκανε την ιστορική ανατροπή σε όλη την Ευρώπη και πήρε 35% στις εκλογές του 2015 εξακολουθεί να έχει λίγες δεκάδες χιλιάδες μέλη σε όλη την επικράτεια, ελάχιστα περισσότερα απ’ όσα είχε πριν από την μεγάλη πολιτική του έκρηξη. Η διαχωριστική γραμμή μνηνονίου/αντιμνημονίου έχει προ πολλού εκπνεύσει, τα κοινωνικά αιτήματα δεν επιβάλλουν – και, κυρίως, δεν αντέχουν – πλέον συμμαχίες ανάγκης, και η επιστροφή στην κανονικότητα επαναφέρει την συγκολλητική πολιτική ουσία των συγγενών ιδεολογικών χώρων.

«Πανελλαδική Συνάντηση Για μια Μεγάλη Προοδευτική Συμμαχία σε Ελλάδα και Ευρώπη». Στέφανος Τζουμάκας

Στέφανος Τζουμάκας

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Αγαπητέ κύριε Πρωθυπουργέ,

Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση που μου απευθύνατε να συμμετάσχω στην «Πανελλαδική Συνάντηση Για μια Μεγάλη Προοδευτική Συμμαχία σε Ελλάδα και Ευρώπη».

Αυτή τη συμμαχία που μπορούμε να την αναπτύξουμε σε όλη τη χώρα, σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, σε κάθε χωριό, σε κάθε δήμο και σε κάθε πόλη.

Το 2019 και έως έναν βαθμό και το 2020 είναι χρονιές πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μπορούν να αποτελέσουν χρονιές ορόσημα για την αλλαγή πορείας σε προοδευτική κατεύθυνση της Ένωσης.

Ποια είναι η βάση, η κυρίαρχη πολιτική που κρίνεται στις κάλπες των επερχόμενων Ευρωεκλογών;

Η Δεξιά και οι ηγεσίες του πρώην ΠΑΣΟΚ έβλαψαν τη χώρα. Με την ποδηγέτηση και τη διαπλοκή της ελληνικής παρασιτικής ολιγαρχίας αλλά όχι μόνο.

Η χώρα -εξ αιτίας τους - ζει στο βιοτικό επίπεδο του 1977, έχασε το 30% του εθνικού της πλούτου, έχασε πάνω από 300 χιλιάδες επιχειρήσεις, έχασε πάνω από ένα τρις σε εμπορικές αξίες, το 80% των Ελλήνων έχασαν το 60% των εισοδημάτων τους. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έφυγαν στη μετανάστευση. Οι εν λόγω ηγεσίες οδήγησαν την Ελλάδα να βρίσκεται πλέον στη λίστα των φτωχών χωρών της Ένωσης με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Και αντί να σιωπήσουν και να ζητήσουν συγγνώμη μαζί με τους ολιγάρχες και τη κανάλια της ντροπής προκαλούν τη νοημοσύνη μας.

Η δημοκρατική απάντηση είναι να ξανά να ηττηθεί αυτό το βλαπτικό σύστημα. Ξανά να τους στείλουμε στην αντιπολίτευση.

Αγαπητέ Πρωθυπουργέ, η χώρα βαδίζει παρά τα λάθη και τις αδυναμίες, σε σταθερότητα. Πετύχατε την έξοδο από τα μνημόνια και ορισμένες άλλες επιμέρους διορθώσεις.

Πρόεδρε, δικαιούσαι μια νέα τετραετία. Για την έξοδο της χώρας από την κρίση και από το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη φτωχοποίηση και την υποτίμηση. Το σύστημα αυτό θα πρέπει να πάρει την δημοκρατική απάντηση.

Απόγνωση και εμπόριο ελπίδας στα Διαβατά

Έναν άτυπο καταυλισμό έξω απ` τη δομή φιλοξενίας στο πρώην στρατόπεδο Αναγνωστοπούλου, στα Διαβατά, έχουν στήσει από το βράδυ της Πέμπτης εκατοντάδες πρόσφυγες. Στόχος τους να διασχίσουν τα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Ευρώπη.

Το πρωί της Παρασκευής προκλήθηκε ένταση. Οι συγκεντρωθέντες μάζεψαν τις σκηνές και τα πράγματα τους και κατευθύνθηκαν προς τις κλούβες των αστυνομικών, ζητώντας να τους αφήσουν να περάσουν για να κατευθυνθούν προς τα σύνορα. Οι αστυνομικοί τους απώθησαν με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα κι οι πρόσφυγες οπισθοχώρησαν αφού άναψαν φωτιά σε σκουπίδια που υπάρχουν στο χωράφι.

Σταδιακά επικράτησε η ηρεμία, ενώ στην περιοχή παραμένουν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Οι συγκεντρωθέντες έχουν στήσει τις σκηνές τους και άναψαν φωτιές προκειμένου να διανυκτερεύσουν, ενώ σε παρακείμενο σημείο που έχει μετατραπεί σε χωματερή, ξέσπασε πυρκαγιά με αποτέλεσμα να επέμβει άμεσα η πυροσβεστική που παραμένει με οχήματα στην περιοχή.

Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις αρμοδίων να επιστρέψουν στις δομές όπου φιλοξενούνται, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, ελάχιστοι από τους πρόσφυγες, κυρίως οικογένειες, δέχθηκαν να μεταφερθούν πίσω, στους χώρους φιλοξενίας τους, με ναυλωμένα λεωφορεία από το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής.

5 Απρίλη 1944. Η μάχη για τους πέντε κρεμασμένους στα Ιλίσια

5 Απρίλη 1944. Η μάχη για τους πέντε κρεμασμένους στα Ιλίσια 

Οι πρώτες κρεμάλες στήνονται στην Αθήνα. Οι Ανατολικές Συνοικίες, Καισαριανή – Κουπόνια – Ζωγράφου, δίνουν την πρώτη μάχη του ΕΛΑΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ 

Από τους πρώτους μήνες του 1944 οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ο ελληνικός λαός έχει αρχίσει ήδη να ισχυροποιεί την Αντίστασή του. Στην Αθήνα από τα μέσα του προηγούμενου χρόνου το ΕΑΜ οργανώνει τις πρώτες αξιόλογες ένοπλες ομάδες του ΕΛΑΣ. Μετά τη Συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβρη του 1943, οι Γερμανοί υποχρεώνονται να εξοικονομήσουν στρατιωτικές δυνάμεις και ενισχύουν δραστικά τα, δημιουργημένα τον Ιούλη του 1943, Τάγματα Ασφαλείας στα οποία αναθέτουν, για λογαριασμό τους, τις εσωτερικές υποθέσεις, την αντιμετώπιση των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα του ΕΛΑΣ, τη συγκέντρωση, ακόμα και με μπλόκα, εργατών για τα γερμανικά στρατιωτικά εργοστάσια, την αστυνόμευση και την τήρηση της τάξης υπέρ των δυνάμεων κατοχής, σε συνεργασία με την Αστυνομία και την Χωροφυλακή.

Οι Γερμανοί ρίχνουν την προσοχή τους στα Δωδεκάνησα και στην αντιμετώπιση μιας πιθανής απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Πελοπόννησο. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων στις 13 Δεκέμβρη 1943 (στον καθαρισμό της περιοχής από τους κομμουνιστές αντάρτες που στη κρίσιμη στιγμή της απόβασης θα δημιουργούσαν σοβαρότατα προβλήματα στους Γερμανούς).

Ένα ορεινό χωριό δείχνει το δρόμο! Με ανοιχτές αγκάλες υποδέχθηκε τα προσφυγόπουλα

Στον Πεντάλοφο Κοζάνης έφθασαν τα πρώτα τέσσερα ασυνόδευτα κορίτσια – προσφυγόπουλα που θα φιλοξενηθούν στην Εστία Πενταλόφου, ενώ τις επόμενες ημέρες ο αριθμός τους αναμένεται να αυξηθεί και να φθάσει έως τα 40 άτομα, τον μέγιστο αριθμό ανθρώπων που μπορεί να φιλοξενήσει η συγκεκριμένη εστία.

Τις τέσσερις έφηβες υποδέχθηκαν ο δήμαρχος Βοΐου Δημήτρης Λαμπρόπουλος, η αντιδήμαρχος Φωτεινή Ζιάρα, που φέρει την ευθύνη από πλευράς του δήμου στη διαχείριση της φιλοξενίας τους, ο πρόεδρος της ορεινής κοινότητας, Κώστας Χονδροκώστας και αρκετοί από τους κατοίκους της περιοχής. Ξεχωριστή στιγμή στη διάρκεια της υποδοχής των ασυνόδευτων κοριτσιών ήταν η παρουσία 20 Αλβανών μαθητών και μαθητριών του διαπολιτισμικού Γυμνασίου και Λυκείου που μένουν και αυτοί στην Εστία Πενταλόφου.

Ο Πεντάλοφος αποτελεί όχι μόνο πανελλαδική πρωτοτυπία, αλλά και παράδειγμα ανθρωπιάς, αφού πριν από τρία χρόνια στην αιχμή του προσφυγικού προβλήματος, οι κάτοικοι και το κοινοτικό συμβούλιο, μετά από παρότρυνση του προέδρου, αποφάσισαν ομόφωνα να διαθέσουν το κτίριο της μαθητικής Εστίας για να φιλοξενηθούν ανήλικοι πρόσφυγες. Ο Κώστας Χονδροκώστας, φανερά ικανοποιημένος από την εξέλιξη, δήλωσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ότι «χρειάστηκε να υπερβούμε πολλά εμπόδια που σχετίζονται όχι μόνο με τη διαχείριση του προσφυγικού και τη γραφειοκρατία, αλλά και από το γεγονός ότι τα παιδιά είναι ανήλικα και έπρεπε να γίνουν διαφορετικοί χειρισμοί, που έχουν να κάνουν με το υπουργείο δικαιοσύνης».Με τη φιλοξενία των παιδιών δεν σχετίζεται καμία από τις ΜΚΟ που ασχολούνται με τους πρόσφυγες. Την ευθύνη της διαχείρισης φιλοξενίας έχει αναλάβει εξολοκλήρου ο δήμος Βοΐου με την κοινότητα Πενταλόφου. Εχουν ήδη προσληφθεί έξι άτομα και σταδιακά με την αύξηση των παιδιών θα προσλαμβάνονται και οι αντίστοιχες ειδικότητες εργαζομένων. Σε συνθήκες πλήρους ανάπτυξης της δομής θα εργάζονται 42 άτομα, όπως ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, δικηγόρος, φύλακες, μάγειροι και βοηθητικό προσωπικό.

Τα παιδιά, που αναμένεται να φθάσουν τις επόμενες ημέρες, προέρχονται από χώρους φιλοξενίας ανήλικων προσφύγων στη Σάμο και οι χώρες καταγωγής τους είναι η Συρία, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Κογκό και το Αφγανιστάν, ενώ οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 12 έως 17 ετών.

Τα παιδιά του ISIS

Ο τελευταίος θύλακας του Ισλαμικού Κράτους μπορεί να έπεσε, αλλά η εξτρεμιστική οργάνωση έχει αφήσει πίσω της χιλιάδες αθώα θύματα. Πρόκειται για χιλιάδες παιδιά, που γεννήθηκαν μέσα στη δίνη του πολέμου και δεν φέρουν καμία ευθύνη για το ότι γεννήθηκαν από τους γονείς που τον ξεκίνησαν. Ένα μωρό τριών μηνών δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Δεν θα έπρεπε να είναι μια μικροσκοπική, ακίνητη μάζα με ρυτιδωμένο δέρμα να σκιαγραφεί τα οστά του. Δεν θα έπρεπε να κρατιέται στη ζωή, λαμβάνοντας ενδοφλέβια τροφή μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.

Το όνομα του μωρού, στο οποίο αναφέρεται το γερμανικό περιοδικό Spiegel, είναι Saifullah, που σημαίνει «Ξίφος του Θεού». Το ιατρικό προσωπικό σε ένα νοσοκομείο της Κουρδοκρατούμενης πόλης Al-Hasakah, στη Συρία - η θέση του οποίου δεν αποκαλύπτεται για λόγους ασφαλείας - είναι το μόνο που γνωρίζει για το παιδί. «Τουλάχιστον επέζησε τις πρώτες τρεις ημέρες», λέει ο γιατρός που το κουράρει κι εξηγεί ότι αυτό είναι ένα αισιόδοξο στοιχείο, καθώς για τα 20 από τα 30 παιδιά και βρέφη που καταφθάνουν σε αυτό το νοσοκομείο καθημερινά, απλώς διαπιστώνεται ο θάνατός τους.

Εκεί θα δει κανείς τα πιο αδύναμα και πιο αθώα μέλη του Ισλαμικού Κράτους - τα άρρωστα παιδιά του χαλιφάτου. Οι ενήλικες που παραμένουν πιστοί στην οργάνωσηέπαιζαν εδώ και μήνες το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με τους Κούρδους πολιτοφύλακες γύρω από το τελευταίο τους καταφύγιο στο ανατολικό συριακό χωριό Baghouz. Η τεράστια περιφέρεια που ήταν κάποτε υπό τον έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους, έπεσε και οι τελευταίοι από τους εξτρεμιστές αγωνιστές απομακρύνθηκαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.