Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Μάκης Βορίδης δήλωνε πως «πρέπει να υπάρξει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της». Και, αγγίζοντας τα όρια της θεσμικής εκτροπής, διακήρυττε πως «ο Κυριακος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».
Στην απόλυτη καθαρότητά του, και πολύ μακριά από το κεκαλυμμένο μετριοπαθές προφίλ που επιχειρεί να προβάλει σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκη, αυτός είναι και ο πυρήνας του δόγματος της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το δόγμα κοινής πατρότητας Βενιζέλου και σαμαρικού άξονα της ΝΔ, το οποίο υπηρετείται από ένα επίσης κοινό μέτωπο της Νέας Δημοκρατίας, μεγάλου τμήματος του Κινήματος Αλλαγής και των μιντιακών και παραμιντιακών τους εταίρων. Και είναι ακριβώς αυτό το δόγμα που ανέλαβε να το επικαιροποιήσει με πλήρη ευκρίνεια, παραμονές των εκλογών, ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Λεωνίδας Γρηγοράκος, δίνοντας και το πλήρες στίγμα του σχεδίου που έχει τεθεί σε εφαρμογή από το «αντιΣΥΡΙΖΑ» σύστημα.
Όντας εκ των πλέον θερμών στελεχών της βενιζελικής ομάδας του ΚΙΝΑΛ – «υπαρχηγός του Βενιζέλου», κατά τα λεγόμενα των ίδιων των στελεχών της Χαριλάου Τρικούπη – ο Λεωνίδας Γρηγοράκος παρέμεινε υποψήφιος βουλευτής και δεν παραιτήθηκε μετά την σύγκρουση της Φώφης Γεννηματά με τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, όπως και αρκετά ακόμη στελέχη της σκληρής αντιΣΥΡΙΖΑ πτέρυγας, έχουν ως πρώτο στόχο την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή έτσι ώστε να διασφαλίσουν την, πάση θυσία, σύμπραξη του ΚΙΝΑΛ με την ΝΔ και να αποτρέψουν ενδεχόμενη(;) διαφοροποίηση της ηγεσίας του κόμματος.