Κ. Τζαβάρας: «Ντροπή για τη δημοκρατία η στάση των συστημικών ΜΜΕ»

Μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος», ο βουλευτής της ΝΔ χαρακτηρίζει το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων «ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που συνέβησαν στην θητεία του Πρωθυπουργού» και τον καλεί να «σταθεί στο ύψος των περιστάσεων».

«Το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Η λειτουργία του πολιτεύματος έχει δεχθεί ισχυρό πλήγμα και ο πρωθυπουργός οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να δώσει εντολή ν’ αποκαλυφθούν τα πάντα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που συνέβησαν στην θητεία του. Και γι’ αυτό η αντιπολίτευση θα το πάει ως το τέλος», ανέφερε ο κ. Τζαβάρας.

«Πρέπει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός ν’ αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν με διαδικασίες αμερόληπτες και ανεπηρέαστες, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο», συνέχισε.

Και κατέληξε: «Και κάτι τελευταίο: είναι ντροπή για τη Δημοκρατία η στάση των συστημικών Μέσων Ενημέρωσης. Δεν μπορεί σ’ όλο τον κόσμο μεγάλα Μέσα με παγκόσμια εμβέλεια ν’ ασχολούνται μ’ αυτή την υπόθεση και τα δικά μας να τη θεωρούν ήσσονος σημασίας. Δεν είναι δημοκρατική στάση αυτό.

Ο σκορπιός και οι πρόσφυγες

Το μεγαλύτερο ερώτημα για τον φασισμό το διατύπωσε η φιλόσοφος Άννα Άρεντ, γράφοντας δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις από τη δική του Άιχμαν. Πόσον καιρό χρειάζεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος μέχρι να μετατραπεί σε σαδιστικό κτήνος; Ξεκινήσαμε συνηθίζοντας τη βαρβαρότητα των κέντρων φιλοξενίας, δηλαδή των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα οποία στοιβάζαμε τους πρόσφυγες για να πεθαίνουν από το κρύο. Οι ουρές για να φάνε και το γεγονός ότι ζούσαν μέσα στις ακαθαρσίες τους φαίνονται τώρα πταίσματα, αν τα συγκρίνουμε με την τεκμηριωμένη πια, οργανωμένη κρατική πολιτική επαναπροωθήσεων που ασκεί η χώρα μας και τον ανατριχιαστικό αριθμό θανάτων στα νερά του Αιγαίου.

 

Υπάρχει μία ιστορία που γίνεται γνωστή από τον Κύριο Αρκάντιν του Όρσον Γουέλς: ο σκορπιός τσιμπάει τον βάτραχο που πάει να τον μεταφέρει από τη λίμνη και πνίγεται μαζί του. Όταν τον ρωτά ο βάτραχος γιατί το έκανε αυτό, απαντά ότι έτσι είναι η φύση του. Πάντοτε θεωρούσα ότι το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι πως αυτή είναι μία εκδοχή του κακού που δεν προϋποθέτει καμία βούληση. Ο σκορπιός τσιμπάει επειδή είναι σκορπιός. Το σκεφτόμουν τώρα στο άκουσμα της είδησης ότι χάθηκε η ζωή ενός παιδιού από τσίμπημα σκορπιού. Αυτό όμως που βρίσκω ανθρώπινα συγκλονιστικό είναι το να περνάνε οι ώρες και οι μέρες για αυτή την ομάδα των προσφύγων και να παραμένουν εγκαταλειμμένοι εκεί από την ελληνική κυβέρνηση. Γιατί σε αντίθεση με τον σκορπιό, που εκπληρώνει τον φυσικό του προορισμό, ο Νότης Μηταράκης είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει ηθικές προκλήσεις, απάντα σε ηθικά διλήμματα και ουσιαστικά αποφασίζει εντελώς συνειδητά ότι δεν τον ενοχλεί να πεθαίνουν παιδιά εξ αιτίας του, ακόμη και από τσίμπημα σκορπιού. (Για να είμαστε δίκαιοι, όχι μόνο: Θα πρέπει να προσθέσουμε τουλάχιστον δύο πνιγμούς και σύμφωνα με καταγγελίες σε μία ακόμη περίπτωση ίσως έχει παίξει ρόλο και ο ξυλοδαρμός από τις ελληνικές και τις τουρκικές αρχές, σύμφωνα με την καταγγελία.)

Hegel: Πώς φιλοσοφείται το Απόλυτο στη ζωή μας;

Γκέοργκ Χέγκελ 1870–1831

Το Απόλυτο είναι η ενύπαρξή μας

§1

Ουσιαστικό: Das Absolute. Επίθετο/επίρρημα: absolut. Ο Χέγκελ κάνει συχνή χρήση του επιθέτου: απόλυτος/η/ο και λιγότερο συχνά του ουσιαστικού: το Απόλυτο. Μια πρώτη γενική διαπίστωση για αμφότερες τις χρήσεις του όρου: παρατηρείται μεγάλη σύγχυση σχετικά με το τι είναι το Απόλυτο και με ποιο νόημα το χρησιμοποιεί ο Χέγκελ. Χρησιμοποιώντας το ως επίθετο το βρίσκουμε στις φράσεις, μεταξύ άλλων: απόλυτη Γνώση (absolutes Wissen), απόλυτη Ιδέα (absolute Idea), απόλυτο πνεύμα (absoluter Geist), απόλυτη ελευθερία (absolute Freiheit) κ.λπ. Ο Schelling εννοούσε το Απόλυτο ως μια αδιαφοροποίητη ταυτότητα, η οποία βρίσκεται εκείθεν κάθε διάκρισης υποκειμένου – αντικειμένου και οποιασδήποτε άλλης διάκρισης. Τουτέστιν, το Απόλυτο αποτελεί για τον Schelling μια υπερβατική ενότητα όλων των πραγμάτων. Ο Χέγκελ απορρίπτει αυτή τη σύλληψη του Απόλυτου. Γράφει χλευαστικά στη Φαινομενολογία του πνεύματος

«το να θεωρούμε το Aπόλυτο ως τη νύχτα, όπου, όπως συνηθίζουν να λένε, όλες οι αγελάδες είναι μαύρες, αυτό είναι η γνώση απλοϊκά υποβιβασμένη σε κενότητα».

§2

Τι στηλιτεύει ο Χέγκελ στο παραπάνω απόσπασμα; Τη σύλληψη του Απόλυτου από τον Schelling ως μιας αφηρημένης ενότητας ή ταυτότητας, στερημένης κάθε συγκεκριμένου περιεχομένου, κάθε εσωτερικής διαφοράς ή διάκρισης και ως εκ τούτου εισαγόμενης στη ζωή μας ως φαντασιακής οντογένεσης, ως εξωπραγματικής, φορμαλιστικής και όχι λιγότερο βίαιης, αλλότριας, υπερβατικής δύναμης. Ο Εαυτός τότε περιθωριοποιείται: τίθεται υπό την κυριαρχία ή την εξουσία αυτής της δύναμης, την οποία δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να γνωρίσει, άρα δεν ταυτίζεται μαζί της και δεν μιλά το λόγο της. Θα περίμενε κανείς από τον Χέγκελ, με τούτη την απόρριψη να απέρριπτε συλλήβδην το Απόλυτο: ωστόσο δεν το απορρίπτει από πλευράς γενικής αρχής, αλλά μόνο την ορισμένη τούτη σύλληψή του. Το ζητούμενο έτσι είναι πώς πρέπει να εννοούμε και να συλλαμβάνουμε το Απόλυτο. Από εδώ εκπορεύεται και η ανάγκη της φιλοσοφίας για τον άνθρωπο. Το περιεχόμενο της τελευταίας δεν ορίζεται από τον Χέγκελ, αλλά επαναπροσδιορίζεται ή επανεξετάζεται από τον φιλόσοφο, σύμφωνα με την επικρατούσα πραγματικότητα στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο φιλοσοφικός αγώνας/πόλεμος λοιπόν, που διεξάγεται εκείνη τη χρονική στιγμή, αποβλέπει στην άρση του απόλυτου διχασμού, της απόλυτης διχοστασίας ανάμεσα στην υποκειμενικότητα και την αντικειμενικότητα.

Τι είναι ο φασισμός και πώς να τον σταματήσουμε

του Ernest Mandel

Ο Γκέρινγκ, εθισμένος στη μορφίνη και διεφθαρμένος μέχρι το κόκαλο, ο οποίος επρόκειτο να συγκεντρώσει μια τεράστια προσωπική περιουσία στο Τρίτο Ράιχ μέσω κλοπών και λεηλασιών, είναι αρχηγός της αστυνομίας ως πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών του Κράτους της Πρωσίας. Είναι το δεξί χέρι του Χίτλερ. Δίνει αμέσως το σήμα στην αστυνομία για δράση.

Είναι 27 Φεβρουαρίου 1933. Η είδηση διαδίδεται σαν πυρκαγιά σε όλη τη Γερμανία: το Ράιχσταγκ καίγεται. Κάποιοι από τον πληθυσμό δεν ασχολούνται με την πολιτική και συνεχίζουν τις δουλειές τους ως συνήθως. Αλλά η πολιτική ασχολείται με αυτούς. Μέσα σε λίγες ώρες, το πολιτικό καθεστώς και η κοινωνική κατάσταση αλλάζουν βαθιά.

Αλλά όχι μόνο σε αυτήν. Οι παραστρατιωτικοί σχηματισμοί των Ναζί, τα SA και τα SS, αποκτούν επίσημα το καθεστώς των βοηθητικών σωμάτων της αστυνομίας. Χιλιάδες ακτιβιστές από εργατικές, αντιμιλιταριστικές, αντιφασιστικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων πολλών βουλευτών, συλλαμβάνονται, στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζονται και δολοφονούνται. Οι δημοκρατικές ελευθερίες αναστέλλονται. Τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις απαγορεύονται, τα γραφεία τους καταλαμβάνονται και τα περιουσιακά τους στοιχεία κατάσχονται. Οι Ναζί τρομοκρατούν τα προάστια της εργατικής τάξης.

Η γριά αλεπού πάντα κάτι θέλει και στριφογυρνάει στο παζάρι

 seisaxthiablog

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ έκανε εκ νέου την εμφάνισή του στο προσκήνιο μέσα από μια συνέντευξη στη Wall Street Journal. Μόλις πριν από λίγο καιρό είχε δώσει άλλη μια στο Bloomberg.

Προφανώς δεν χρειάζεται να καταβάλλει κανείς ιδιαίτερη προσπάθεια να καταλάβει ή να πείσει ότι οι εμφανίσεις του το τελευταίο εξάμηνο δεν είναι καθόλου τυχαίες.

Πέρα από το γεγονός ότι η επανεμφάνιση ενός πρώην πολιτικού – και μάλιστα αυτού του μεγέθους – σηματοδοτεί από μόνη της και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των όποιων δηλώσεών του, τη πρόθεση των κέντρων εξουσίας να επιστρατεύσουν το σύνολο των διαθέσιμων εφεδρειών τους και εκτός του ότι η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του θα μπορούσε να θεωρηθεί μια εύλογη αιτία που δικαιολογεί την επαναφορά του βετεράνου της διπλωματίας στο προσκήνιο, δεν είναι λίγοι οι λόγοι για τους οποίους ο πυρήνας του κατεστημένου της Συλλογικής Δύσης επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις παρεμβάσεις του και να καταστήσει την κάθε φράση του, μνημείο της πολιτικής σκέψης και υπόδειγμα διπλωματικών χειρισμών, στην σύγχρονη παντοκρατορία του απόλυτου κενού, του οικουμενικού Τίποτε, της ολοκληρωτικής χειραγώγησης και πολλών άλλων συνοδών χαρακτηριστικών στην φρενήρη πορεία της Συλλογικής Δύσης, που παραπαίει στον ορίζοντα της Μαύρης Τρύπας, πλήρους παρακμιακού δυναμικού.

Η Παναγιά στον Έβρο

Νίκος Μωραΐτης

Παραμονή της μεγάλης γιορτής, φέτος η Παναγιά βρίσκεται στον Έβρο. Σε μία νησίδα, κρατώντας στα χέρια της το εδώ και μέρες άταφο 5χρονο κοριτσάκι της.

Βάζοντας το άψυχο κορμάκι στο κρύο νερό, μήπως και το διατηρήσει όσο γίνεται ακέραιο.

Περιμένοντας κάποια από τις χώρες που μοιράζονται τον ποταμο, να έρθει να παράσχει το ιερό δικαίωμα της ταφής.

Η Ελλάδα λέει ότι η νησίδα ανήκει στην Τουρκία.

Η Τουρκία λέει ότι η νησίδα ανήκει στην Ελλάδα.

Δύο πολιτισμένες χώρες με δύο πολιτισμένες κυβερνήσεις, θα σήκωναν τα τηλέφωνα, θα συνεννοούνταν, θα έστελναν μία κοινή αποστολή να πάρει από τη νησίδα το άταφο κορμάκι και τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες.

Όταν όμως έχεις εκλεγεί με ατζέντα τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τον ξένο, τότε το άταφο κορμάκι γίνεται «πρόβλημα».

Τι θα πουν οι «υπερπατριώτες»; Ότι μαζεύουμε πρόσφυγες και τους περιθάλπουμε; Μα εμείς τους ταΐσαμε μίσος και φανατισμό κι αυτοί μας τάισαν ψήφους. Δεν μπορεί να διαταραχθεί η ισορροπία ενός συστήματος για ένα νεκρό 5χρονο…