Με αφορμή τον Νίκο

Την 1η Αυγούστου 1973, σαν σήμερα, έφευγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης. 

Έχουν γραφτεί τόσα. Eχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Επιτρέψτε μου μια «μαρτυρία» διαφορετική, «προσωπική».

Ήταν χούντα. Εγώ πιτσιρικάς. Θυμάμαι τον πατέρα μου, όσες φορές το κυνηγητό δεν μεταφραζόταν για μας τα παιδιά στο «λείπει σε ταξίδι για δουλειές», στα συναπαντήματα με τους φίλους του (σσ: όσες φορές δεν «έλειπαν σε ταξίδι για δουλειές»…), στον αποχαιρετισμό, μισοχαμογελώντας, μισοσυνωμοτικά, να πετάνε πότε – πότε ο ένας στον άλλον εκείνη τη φράση: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου και διάβαζε πολύ». Τί είναι αυτά που λένε, έλεγα από μέσα μου…

Αργότερα έμαθα ότι ήταν μια φράση που τη μοιραζόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ιστορικός γραμματέας του ΚΚΕ, με τους συντρόφους του. Ήταν η συμβουλή του, ένα παρασύνθημα, για να κρατηθούν όρθιοι στις φυλακές και στις εξορίες. Αλλά πάλι μου φαινόταν παράξενο: Πώς γίνεται να αγαπάς το κελί σου;… 

Στην πορεία κατάλαβα (νομίζω). Αυτό που λέγανε (νομίζω) ήταν ότι δεν παραιτείσαι ποτέ. Δεν σκύβεις ποτέ. Δεν συνθηκολογείς. Ποτέ. Παίρνεις δύναμη από ό,τι μπορεί να σου δώσει ζωή. Παίρνεις ζωή από την αγάπη για την ίδια τη ζωή. Από την αγάπη για την ομορφιά και το δίκιο. Από την αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο σου. Ακόμα κι αν για τον τόπο σου, για την προκοπή του, χρειαστεί να ζεις μέσα στο «κελί» σου. Φροντίζεις το «κελί» σου, δεν το παρατάς, δεν απαρνιέσαι τον αγώνα και το όραμα να ξημερώσει το δίκιο στον τόπο σου. Και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είσαι παρών και ετοιμοπόλεμος σε αυτό τον αγώνα. Δεν καταθέτεις τα όπλα. Φροντίζεις να συντηρείς τις βιολογικές αντοχές σου, αλλά και τη σπίθα στο μυαλό σου. Αν είναι να γράψεις Ιστορία, να γίνεις μέρος του λαού που θα γράψει τη δική του Ιστορία, πρέπει να σε παίρνουν τα πόδια σου. Και να δουλεύει το μυαλό σου.

Σ. Χόκινγκ: Να ξαναορίσουμε την έννοια του πλούτου και της ιδιοκτησίας

Σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, που απειλείται από το ρόλο του πλούτου και του χρήματος στη σύγχρονη κοινωνία. 

Ο Χόκιγνκ με αφορμή το Brexit, καλεί σε αλλαγή των θεμελιωδών παραδοχών σχετικά με τον πλούτο, την ιδιοκτησία, το «“δικό μου” και “δικό σου”», μακριά από τον «στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων». 

«Αν δεν συμβεί αυτό δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας […] Πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη. Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού», σημειώνει. 

Ολόκληρο το άρθρο:

«Έχουν τα χρήματα σημασία; Μήπως ο πλούτος μας κάνει πιο πλούσιους; Αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως περίεργα ως ερωτήματα για έναν φυσικό, όπως είμαι εγώ, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω πως σχετίζονται. 

Η απόφασή του δημοψηφίσματος της Βρετανίας είναι μια υπενθύμιση ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και ότι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη φύση του σύμπαντος, θα ήταν πολύ ανόητο να αγνοήσουμε το ρόλο που παίζει ο πλούτος και το χρήμα στην κοινωνία μας. 

Ίσως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση

Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου*

«Για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να 'χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα». 

Ας ευχηθούμε το σχόλιο του Χρόνη Μίσσιου να τσιγκλίσει τη σκέψη όλων εμάς των μελλοθανάτων και επιτέλους να κάνουμε κάτι. Να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να πάρουμε πίσω της ζωή μας. 

Αυτή την κουβέντα είπε «ο εραστής του ονείρου της κοινωνικής δικαιοσύνης» Χρόνης Μίσσιος δυο χρόνια πριν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο, το Νοέμβριο του 2012. Τη διαβάζω σήμερα και αισθάνομαι μια απέραντη ενοχή να μου καίει τα σωθικά. 

Γιατί δεν αντιδρά η κοινωνία που τα έχει χάσει πια όλα; Γιατί φοβάται το όνειρο; Υπάρχει απάθεια τριγύρω, ενώ γίνονται πράξη τα μέτρα του τρίτου πιο σκληρού μνημονίου, που φέρνει σαρωτικές αλλαγές στη ζωή μας από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, περικοπές στην υγεία, μείωση του ακατάσχετου ορίου και σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου έως αλλαγές στον πτωχευτικό κώδικα και τόσα άλλα, η οργή δεν αφήνεται ούτε καν σαν ψίθυρος να εκδηλωθεί. 

Όχι δεν είναι κάποια επέτειος, απλά ήρθε ο καιρός να ξαναθυμηθούμε τον Χρόνη Μίσσιο για να πάρουμε ανάσες και να νοιώσουμε πια δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε τα δυσκολότερα που έρχονται. 

Γιατί καταρρέει η ΕΕ;

Του Απόστολου Διαμαντή

Ένας προφήτης της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσης υπήρξε ο Πωλ Βαλερύ. Το 1942 δίνει διαλέξεις στις Βρυξέλλες, στη Λυών και το Μονπελιέ. Ο πόλεμος και η ανάπτυξη του ναζισμού, ως ειδικής γερμανικής συνθήκης, δεν του είναι εντελώς απρόσμενα γεγονότα.

Ήδη από το 1919, στις Επιστολές του, είχε γράψει, με το απαράμιλλο, λαμπερό του στυλ: «Οι μεγάλες αρετές των γερμανικών φυλών γέννησαν περισσότερα δεινά απ’ όσα ελαττώματα δημιούργησε ποτέ η οκνηρία. Είδαμε, με τα ίδια μας τα μάτια, τη συνειδητή εργασία, την πιο στέρεη εκπαίδευση, την πιο σοβαρή πειθαρχία και προκοπή να βρίσκουν εφαρμογή σε τρομερά σχέδια. Τόσες φρικαλεότητες δεν θα ήταν δυνατές χωρίς τόση αρετή. Χρειάστηκε αναμφίβολα πολλή επιστήμη για να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, να σκορπιστούν τόσα αγαθά, ν’ αφανιστούν τόσες πόλεις μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά χρειάστηκαν εξίσου και ηθικά προσόντα. Γνώση και Καθήκον, είστε λοιπόν ύποπτα;».

Η έντονη προφητικότητα του λόγου του Πωλ Βαλερύ εντυπωσιάζει. Η ιστορική του αίσθηση, λεπτή και οξυδερκής είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του έργου του, το οποίο πολλές φορές μοιάζει να ανησυχεί σοβαρά για την τύχη του δυτικού πολιτισμού συνολικά, πράγμα που το βλέπουμε και στην τελευταία του διάλεξη για τον Βολταίρο το 1944, λίγο πριν πεθάνει.

Έτσι ο Βαλερύ γίνεται απόλυτα προφητικός αλλά και απόλυτα επίκαιρος, για όλες τις συνέπειες που έχει πάνω στον δυτικό πολιτισμό η παγκόσμια τάση της πολιτισμικής σύμφυσης εντελώς ασύμβατων πολιτισμών, όπως ο ισλαμικός και ο δυτικός. Η Ευρώπη απέναντι στην ιστορική κρίση δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει από την επιστροφή της στην κοινή μήτρα των λαών που την απαρτίζουν, δηλαδή τον ελληνορωμαϊκό και χριστιανικό κόσμο. Ανάμεσα στους δύο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους ο Βαλερύ θα δει το μέλλον της Ευρώπης ζοφερό, καθώς μοιάζει να χάνει την στέρεη πηγή του το ευρωπαϊκό πνεύμα:

“Ασυλία” για την κακοποίηση ζώου

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΓΕΝΝΑΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΞΩΘΗΣΕ ΣΚΥΛΟ ΣΕ ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΟΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ

Επιμέλεια: Σωτήρης Σκουλούδης, Φίλιππος Καραμέτος

Διαφορετική τροπή και κρίσιμα ερωτηματικά για τη στάση των εισαγγελικών αρχών λαμβάνει η υπόθεση με τη βάναυση κακοποίηση του σκύλου στην πλατεία Αμερικής, μετά την κατάθεση της βασικής μάρτυρα για την υπόθεση, και κατοίκου της περιοχής, Μαρίας Μακρή. 

Κι ενώ στην αρχή η πληροφόρηση ήταν ότι οι δύο μάρτυρες που έχουν καταθέσει για το συμβάν μέχρι στιγμής δεν αναγνώρισαν τον δράστη -και για αυτόν το λόγο δεν προχώρησε η αυτόφωρη διαδικασία της σύλληψης που προβλέπει ο Νόμος-, όπως αναφέρει η Μαρία Μακρή στο zougla.gr, ο δράστης είναι γνωστός σε όλους, προσήχθη από την αστυνομία μετά τη δική της κλήση και η ίδια ανέφερε λεπτομερώς τα περιστατικά όπως τα έζησε, χωρίς καν να χρειαστεί να τον κατονομάσει, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της κατάθεσης ο ίδιος βρισκόταν στο διπλανό γραφείο του αστυνομικού τμήματος.

Αναφέρει η Μαρία Μακρή χαρακτηριστικά:

«Ο δράστης είναι απόλυτα αναγνωρίσιμος και η αστυνομία έχει το όνομα του φυσικά. Ο ίδιος μπήκε στο διαμέρισμα που του ανήκει, μαζί με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας και πιθανότατα δικαστικό επιμελητή προκειμένου να αλλάξει τα κλειδιά, καθώς οι ενοικιαστές του, πολωνικής υπηκοότητας, δεν τον είχαν πληρώσει όπως έλεγε για αρκετούς μήνες. Εκείνη τη στιγμή απουσίαζαν και ο ίδιος βγήκε στη βεράντα όπου είδε τον σκύλο κι άρχισε να το απειλεί με μια σιδερένια σκάλα, ενώ μετά το στρίμωξε και το απειλούσε ενώ αυτό ούρλιαζε.