Αποτελεί κοινό μυστικό πως η Γαλλία επιδιώκει να επανενσαρκωθεί ως Ευρώπη, ενώ η Γερμανία ελπίζει να επανορθώσει ή και να εκδικηθεί μέσω της Ευρώπης.
Για τη Γαλλία η Ευρώπη ήταν πάντα το μέσο για να ανακτήσει το παλιό της μεγαλείο. Ο Ντε Γκολ οραματίζονταν μια γνήσια Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, και σε μια τέτοια Ευρώπη θα ηγούνταν το Παρίσι, η Γαλλία θα ανακτούσε το χαμένο μεγαλείο της, που νιώθει πως είναι και το πεπρωμένο της. Το μεγαλείο της Ευρώπης υπό την ηγεσία της Γαλλίας θα ήταν επίσης και το μεγαλείο της Γαλλίας…
Η προσκόλληση της γαλλικής πολιτικής ελίτ στην αντίληψη πως η Γαλλία είναι ακόμα μια παγκόσμια δύναμη, μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της ψευδαίσθησης και της έμμονης ιδέας, αλλά δεν είναι εντελώς μακριά από την πραγματικότητα. Θυμόμαστε όλοι τα λόγια του Γάλλου πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ, τον Μάιο του 1995, που δήλωσε πως “η Γαλλία μπορεί και πρέπει να επιβεβαιώσει τον προορισμό της ως παγκόσμιας δύναμης”.
Σ’ αυτό εντάσσεται και η επιμονή της Γαλλίας να αναπτύξει την δική της αυτόνομη πυρηνική αποτρεπτική δύναμη, που θα της έδινε ελευθερία δράσης αλλά και μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις των ΗΠΑ πάνω στα ευρωπαϊκά και όχι μόνον θέματα. Για το Παρίσι τα πυρηνικά όπλα του δίνουν τη δυνατότητα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμιο πεδίο, ενισχύοντας τον ισχυρισμό του πως είναι “παγκόσμια δύναμη”. Ενίσχυε επίσης την άποψη ότι ήταν ηγετική ηπειρωτική δύναμη στην Ευρώπη, σε σύγκριση με τη Γερμανία που δεν διέθετε ούτε πυρηνικά όπλα, ούτε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.