Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

Πεθαίνοντας για λίγο ζέστη

Το αστυνομικό δελτίο των τελευταίων 24 ωρών είναι γεμάτο από ειδήσεις με ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είτε από το κρύο, είτε στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Οι ιστορίες τους προστίθενται σε μια σειρά ίδιων θανάτων, αλλά και περιστατικών τα οποία ευτυχώς δεν κατέληξαν σε τραγωδίες, που έχουν καταγραφεί από την αρχή του χειμώνα. Το πλήθος των περιστατικών δεν επιτρέπει τον χαρακτηρισμό του «τυχαίου» και «μεμονωμένου», αντίθετα φαίνεται να παίρνει και πάλι διαστάσεις ενός τραγικού φαινομένου.
Μόλις μέσα σε ένα 24ωρο, ένα κοριτσάκι 7 ετών έχασε τη ζωή του σε παραγκούπολη της Κομοτηνής όταν κάηκε το ξύλινο παράπηγμα στο οποίο κατοικούσε με τα 5 αδέρφια της και τους ρακοσυλλέκτες γονείς του, από το θερμαντικό σώμα που χρησιμοποιούσαν. Τρία παιδιά βρήκαν τους γονείς του νεκρούς στο Μεταξουργείο, από τις αναθυμιάσεις που προκάλεσε σόμπα υγραεργίου με την οποία προσπαθούσαν να ζεσταθούν. Μια 63χρονη έχασε τη ζωή της στην Κέρκυρα από κρυοπληξία γιατί δεν κατάφερε να ζεσταθεί.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα στελέχη της ΝΔ ειρωνεύονταν και αντιμετώπιζαν υποτιμητικά το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε εξασφαλιστεί μέσω των πολιτικών για την κοινωνική ανακούφιση, ένα δίχτυ για την κάλυψη έστω των στοιχειωδών αναγκών των πολιτών από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δηλαδή ρεύμα, νερό, στέγαση, διατροφή, θέρμανση μέσω των αντίστοιχων πολιτικών και επιδομάτων.

Ένας κόσμος εξεγείρεται


Το 2019 ήταν η χρονιά των παγκόσμιων διαδηλώσεων, με εκατομμύρια ανθρώπων στους δρόμους, με βίαιες συγκρούσεις και άγρια καταστολή, με εκατοντάδες νεκρούς και ανάπηρους διαδηλωτές. Και το 2020 ως φαίνεται είναι η συνέχεια. Γαλλία, Χιλή, Βολιβία, Ισημερινός, Κολομβία, Ιράν, Λίβανος, Τυνησία, Αλγερία. Οι νέες παγκόσμιες διαμαρτυρίες είναι τόσο πολιτικές όσο και οικονομικές. Είναι εξεγέρσεις που αμφισβητούν και εναντιώνονται στον πυρήνα του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Έχουν λιγότερες διαφορές και περισσότερα κοινά αιτήματα και χαρακτηριστικά.

Στην Αλγερία, στη Βολιβία, στη Χιλή, στον Ισημερινό, στη Γαλλία ... μέχρι στιγμής αυτό που προκάλεσε τις διαμαρτυρίες των από κάτω αποδεικνύεται ότι δεν εκτονώνεται στην ικανοποίηση των αρχικών αιτημάτων των διαδηλωτών. Μπορεί ο πρόεδρος της Χιλής Σεμπαστιάν Πινιέρα να ακύρωσε την αύξηση του εισιτηρίου του μετρό, μπορεί ο Μακρόν να υποχωρεί ως προς ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες και να καλεί σε διαπραγματεύσεις, μπορεί οι κυβερνήτες στο Ιράν και στην Αργεντινή, να υπόσχονται ότι θα τροποποιήσουν το σύνταγμα, ωστόσο οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι δεν εγκαταλείπουν τους δρόμους.

Το αίτημα είναι κολοσσιαίο: «Ο λαός απαιτεί πτώση του καθεστώτος» (ash-shaab yurid isqat an-nizam), όπως λέει και το κυρίαρχο σύνθημα της Αραβικής Άνοιξης. Πώς θα το επιτύχουν αυτό και τι θα κάνουν τότε; Συχνά δεν γνωρίζουν, όμως θέλουν και πιέζουν.