Ένας αριστερός λαϊκισμός πρέπει να οδηγήσει σε μια ριζοσπαστική δημοκρατία

Συνέντευξη με την Τζούντιθ Μπάτλερ, Πανεπιστημιακό και θεωρητικό των Σπουδών Φύλου

Αυτό που έμοιαζε ακόμη εξωπραγματικό για πολλούς αμερικανούς διανοούμενους έγινε πραγματικότητα. Από τις 19 Ιανουαρίου ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Η αμερικανίδα φιλόσοφος, που έχει γίνει γνωστή για τη δουλειά της πάνω στα ζητήματα φύλου, εκτιμά ότι ο νέος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν νομιμοποιείται σε καμία περίπτωση να εκπροσωπεί το λαό. Καλεί τα άτομα να συναθροιστούν για να υπερασπιστούν το δικαίωμα σε μια ζωή «αξιοβίωτη» για όλους. Στο τελευταίο της βιβλίο (Notes toward a performative theory of assembly), η Μπάτλερ μιλά για τη σημασία της παρουσίας των σωμάτων, για τη συνάθροισή τους στο δημόσιο χώρο με στόχο τη διεκδίκηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Τη συνέντευξη πήρε η Σεσίλ Ντωμά

Πώς έφτασε η Αμερική ως εδώ;

Η εκλογή του Τραμπ είναι το αποτέλεσμα πολλών αιτίων. Και εν γένει δεν πρέπει ποτέ να αρκούμαστε σε μία μόνο εξήγηση. Αν πούμε ότι οι οικονομικά μη προνομιούχοι λευκοί άντρες είναι αυτοί που ψήφισαν τον Τραμπ, και εστιάσουμε στα αίτια της οικονομικής περιθωριοποίησής τους, θα έχουμε ξεχάσει πως ο ρατσισμός υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ότι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «οικονομική οργή» συνδυάστηκε με το φυλετικό μίσος, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν λείπει βέβαια ούτε ο μισογυνισμός, ούτε το συμβολικό πεπρωμένο της αρρενωπότητας. Ο φόβος της «τρομοκρατίας» και η επιθυμία «ασφάλειας» είναι εξίσου παρόντα στις ΗΠΑ, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και αποτελούν το λίκνο του φασισμού: στο ουτοπιστικό παραλήρημα που τον έφερε στην εξουσία, ο Τραμπ θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα επαναφέρει την ασφάλεια, θα αποκαταστήσει την αρρενωπότητα, θα υποτάξει τις γυναίκες και θα ξαναδώσει στην Αμερική τη λευκότητά της. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι δεν συγκέντρωσε παρά το 23% της λαϊκής ψήφου. Μια απεχθής μειοψηφία έφτασε στην εξουσία και προκαλεί σήμερα μια κρίση της δημοκρατίας.

Ένας νέος σοσιαλισμός

Η προφητεία του Κίσινγκερ και ο κόσμος του Τραμπ

Π. Παπακωνστίνου

Συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Κίνας προοιωνίζονται οι πρώτες κινήσεις του.

Στις 14 Φεβρουαρίου 1972, Νίξον και Κίσινγκερ συναντήθηκαν για να συζητήσουν την επικείμενη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στο Πεκίνο. Αρχιτέκτονας της προσέγγισης με την Κίνα του Μάο – προσέγγιση, που είχε στόχο την αποδυνάμωση του κύριου εχθρού, της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας είπε στο αφεντικό του: «Οι Κινέζοι είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους Ρώσους. Σε βάθος χρόνου, μάλιστα, είναι πιο επικίνδυνοι. Σε 20 χρόνια από σήμερα, ο διάδοχός σου, εάν είναι εξίσου σοφός με σένα, θα προσεγγίσει τους Ρώσους εναντίον των Κινέζων».

Η αναρρίχηση του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο θέτει το ερώτημα εάν η προφητεία Κίσινγκερ βγει αληθινή με καθυστέρηση 25 χρόνων. Άλλωστε ο Μέτερνιχ της αμερικανικής διπλωματίας, ενεργός παρά τα 93 του χρονάκια του, θεωρείται «γκουρού» του άπειρου νέου Προέδρου σε θέματα διεθνούς πολιτικής. Τον επισκέφθηκε κατ’ επανάληψιν στον πύργο του, στο Μανχάταν, μετά την εκλογή του και βρέθηκε και βρέθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου στο Κρεμλίνο, για να βολιδοσκοπήσει τον Πούτιν γύρω από το «ντιλ» που είχε ήδη εισηγηθεί στον Τραμπ: να αποσύρει η Ρωσία την υποστήριξή της στους αντάρτες της ανατολικής Ουκρανίας με αντάλλαγμα η Αμερική να δεχθεί το τετελεσμένο της Κριμαίας και να άρει τις κυρώσεις. Ο απώτερος στόχος είναι ο ίδιος με εκείνον που ενέπνευσε το ιστορικό άνοιγμα του 1972: Να αποτραπεί η δημιουργία μιας στρατηγικής συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου εναντίον της Ουάσιγκτον.

Και αν βομβαρδίζαμε την Ουάσινγκτον;

Άρης Χατζηστεφάνου

Επί δεκαετίες η Δύση διαστρεβλώνει τις αρχές του διεθνούς δικαίου για να δικαιολογήσει «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» απέναντι σε τυραννικά καθεστώτα. Τι γίνεται όμως εάν ο τύραννος έχει το γραφείο του στον Λευκό Οίκο; 

Οι άνθρωποι τους οποίους απελευθερώνετε θα είναι μάρτυρες της τιμής και των αξιών των Ενόπλων Δυνάμεών μας 

Τζορτζ Μπους

Την άνοιξη του 2008 η Μιανμάρ βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χειρότερη φυσική καταστροφή της Ιστορίας της. Το πέρασμα του κυκλώνα «Ναργκίς» άφησε πίσω του 138.000 νεκρούς και ένα εκατομμύριο αστέγους. 

Καθώς οι δικτάτορες της χώρας αρνούνταν οποιαδήποτε ξένη βοήθεια ενώ αδυνατούσαν να διαχειριστούν την κρίση, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, αλλά και στελέχη του αμερικανικού Πενταγώνου παρουσίασαν μια φαεινή ιδέα: Ο ΟΗΕ, είπαν, θα μπορούσε να εισβάλει στη χώρα για να προσφέρει βοήθεια στον πληθυσμό. 

Η πρόταση του Κουσνέρ αποτελούσε την πιο ακραία εκδοχή της λεγόμενης «ευθύνης προστασίας» («Responsibility to Protect») - ένα θεωρητικό εφεύρημα που επιτρέπει στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» να επεμβαίνει σε χώρες όπου πραγματοποιούνται εγκλήματα κατά του πληθυσμού. Σύμφωνα με τη θεωρία, «η εθνική κυριαρχία δεν είναι προνόμιο, αλλά ευθύνη». 

Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

N. Μπογιόπουλος: 

Στις 27 Γενάρη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς. Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Όσα αποκαλύφθηκαν τότε θα θυμίζουν για πάντα εκείνο το ρηθέν: Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων. Η’ για την ακρίβεια εκείνων των υπανθρώπων που ομνύουν στον υπεράνθρωπο για να δικαιολογήσουν την απανθρωπιά τους.Έχει νόημα να μνημονεύει κανείς την 27ηΓενάρη ως Διεθνή Ημέρα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος; Εξαρτάται πως προσεγγίζει κανείς την σημερινή εποχή. Την εποχή του Τραμπ, της Λεπέν, του Βίντερς, του Ορμπαν, των ναζί της Ουκρανίας, της Χρυσής Αυγής…

Έχει νόημα, αφού εκείνοι που προκάλεσαν τα Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο και τιμωρήθηκαν, να μνημονεύει κανείς την επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει» που δέσποζε στην είσοδο του Άουσβιτς; Εξαρτάται πως εννοεί κανείς την έννοια τιμωρία την εποχή των πνιγμένων προσφύγων στο Αιγαίο, πως εννοεί την «εργασία» την εποχή που 8 Κροίσοι κατέχουν τόσα, όσα και τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Αλλά, επήλθε πράγματι τιμωρία για εκείνο το έγκλημα; Κάθισαν, όντως, στο σκαμνί όλοι όσοι το προκάλεσαν; Ας δούμε:

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ». Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά η έπαυλη του ιδιοκτήτη της όλως περιέργως έμεινε ανέπαφη όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Εσσεν. Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)».

Μαχάτμα Γκάντι

Έλενα Χαντζή

Σαν σήμερα το 1947 δολοφονήθηκε από έναν φανατικό ινδουιστή, ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης.

Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία από τους Βρετανούς και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης, χωρίς χρήση βίας, εναντίον των καταπιεστών.

Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καθιερωθεί σαν ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του 20ου αιώνα.

Απέκτησε την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ και που στα σανσκριτικά σημαίνει «μεγαλόψυχος».

Αποφθέγματα του Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948)

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.

Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.

nterfax: Το Σχέδιο Συντάγματος της νέας Συρίας...

Σοβαρή ανησυχία επικρατεί στους κόλπους της τουρκικής κυβέρνησης, μετά τις διαρροές του Σχεδίου Συντάγματος της νέας Συρίας, στο οποίο, με βάση το ρωσικό πρακτορείο Interfax, προβλέπεται η παραχώρηση αυτονομίας στους 

Κούρδους της Συρίας.

Μάλιστα ορισμένες τουρκικές εφημερίδες μιλούν για «προδοσία» της Ρωσίας προς την Τουρκία, η οποία από τον Ιούνιο στράφηκε προς τη χώρα αυτήν, μετά την άρνηση των ΗΠΑ να διακόψουν την υποστήριξη και την παροχή όπλων και πυρομαχικών προς τους Κούρδους της Συρίας.

Με βάση το πρακτορείο Interfax, στο Σχέδιο Συντάγματος μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής:

Το όνομα Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, που υπάρχει στο 1ο Άρθρο του υφισταμένου συντάγματος, αλλάζει και γίνεται Δημοκρατία της Συρίας.

Επίσης, στο ίδιο άρθρο παραμένει η αναφορά στο «ενιαίο και αδιαίρετο της χώρας», πλην όμως αναγράφεται και η παραχώρηση «αυτονομίας» στους Κούρδους.

Η φράση «Το ισλαμικό δίκαιο παραμένει η βασική αρχή της κοινωνικής ζωής», που υπάρχει στο 3ο άρθρο, διαγράφεται.

Επίσης, από το ίδιο άρθρο διαγράφεται και η φράση «Ο πρόεδρος της Συρίας είναι υποχρεωτικό να είναι μουσουλμάνος».

Επίσης, στο Σχέδιο Συντάγματος προβλέπεται το δικαίωμα στις τοπικές περιφέρειες να επιλέγουν οι ίδιες τη γλώσσα της Διοίκησης. Η πρόβλεψη αυτή ανοίγει το δρόμο στην κουρδική γλώσσα να γίνει η επίσημη γλώσσα των αυτόνομων κουρδικών περιοχών.

To φαινόμενο της Τρομοκρατίας: καταβολές και ορισμός...

της Αγγελικής Καρδαρά. 

Η τρομοκρατία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες. Αυτό είναι, κατά την κρίση μου, το πρώτο στοιχείο που πρέπει να κατανοήσουμε 

και να κρατήσουμε στο μυαλό, προκειμένου να αντιληφθούμε το μέγεθος και τη σοβαρότητα του φαινομένου.

Οι επιπτώσεις της τρομοκρατίας συχνά έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην πορεία της ανθρωπότητας. 

Ωστόσο, όσο παράδοξο κι αν ακουστεί αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την προσδιορίσουμε με απόλυτη ακρίβεια. Όπως εύστοχα ένας διεθνολόγος υποστήριξε στο παρελθόν: «Την τρομοκρατία είναι δύσκολο να την ορίσεις, αλλά την καταλαβαίνεις».

Θα έλεγα, συνεπώς, ότι το ερώτημα «τι είναι τρομοκρατία» και κατ’ επέκταση «ποιος είναι τρομοκράτης» παραμένει μέχρι σήμερα αναπάντητο, κυρίως λόγω της πληθώρας των ερμηνειών που επιδέχεται αυτή η έννοια. 

Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ το σύνολο των αναλύσεων και των επιστημονικών προσεγγίσεων διέπεται από την άποψη ότι τόσο η έννοια, όσο και η πρακτική της τρομοκρατίας είναι ιστορικό και πολιτικό γεγονός, δεν ασχολείται καθόλου με τις αιτίες γένεσης, ύπαρξης, εξέλιξης και πρόληψής της.

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας μέσα από μια ιστορική αναδρομή