Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*Κατά καιρούς διάφοροι κριτικοί της Βουλήςασχολούνται με το επίπεδο του κοινοβουλευτικούδιαλόγου. Τελευταία μάλιστα οι κριτικοί αυτοίεπιδίδονται σχεδόν ομόφωνα σε αυστηρές επισημάνσεις και θλιβερές διαπιστώσεις, για το πόσοχαμηλά έχουν πέσει οι πατέρες του έθνους. Και σε αναπολήσεις για το χρυσό αιώνα του Καραμανλή, τουΑνδρέα, του Μητσοτάκη και του Χαρίλαου.
Παραμύθια της Χαλιμάς είναι βέβαια τα περί χρυσού αιώνος -όποιος έχει όρεξη να ανατρέξει στα αρχεία θα το διαπιστώσει. Διότι και τότε καντήλια, βρισιές, μαλλιοτραβήγματα, ακόμα και καμιά ψιλή, ακόμα και καμιά απαγωγή κάλπης, ακόμα και έγχρωμα ψηφοδέλτια, κοσμούσαν τον κοινοβουλευτικό μας βίο. Νταβατζήδες, αρχιερείς της διαπλοκής, απέραντα φρενοκομεία, εαμοβούλγαροι, πρασινοφρουροί,εθνικοί μειοδότες, συκιές, και πλείστα όσα άλλα έκαναν και τους τότε κριτικούς να θλίβονται.
Οι περί ων ο λόγος κριτικοί όμως, σπάνια είναι ανυστερόβουλοι. Και ακόμα πιο σπάνια πηγαίνουν λίγο παρακάτω από τη θλίψη τους. Διότι βουλευτές χαζοί, ανεγκέφαλοι, έτοιμοι να ανάψουν φωτιές για να φωτιστεί η μάπα τους, υπήρχαν πάντα. Αλλά πάντα το παιγνίδι της όξυνσης, του καυγά, του μαλλιοτραβήγματος, ήταν στημένο. Υπήρχε σκηνοθέτης και παραγωγός, κι ας μην το ήξεραν όλοι οι κανίβαλοι που κυνηγούσαν την εφήμερη δόξα. Και υπήρχαν οι κριτικοί που συμπλήρωναν με την εμβριθή τους οργή ή θλίψη τη γενική εικόνα.