Μπάμπη, κράτα γερά!

Νίκος Μπογιόπουλος

Σας παρακαλούμε, εκ προοιμίου, να μην παραλείψετε να δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου.

Στο θέμα μας τώρα:

Για το παιχνίδι των «νέων τζακιών» και την αναδιανομή της τηλεοπτικής πίτας στο πλαίσιο της δεδομένης μιντιακής ολιγαρχίας που υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά («Τώρα θα έχουμε μιντιακή ολιγαρχία, αλλά με άδεια…»).

Εκείνο, ωστόσο, που δεν πρέπει να διαφεύγει από το φεστιβάλ υποκρισίας των ημερών είναι η έγνοια ορισμένων για τις απολύσεις εργαζομένων που επαπειλούνται στα κανάλια που δεν πήραν άδεια.

Μεγάλος ο καημός της ΝΔ που τυγχάνει να έχει αρχηγό τον πρώην υπουργό απολύσεων επι κυβερνήσεων Σαμαρά, μεγάλος ο καημός του ΠΑΣΟΚ και όλων των μνημονιακών κομμάτων που την τελευταία 6ετία γέμισαν τις ουρές των ανέργων με πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

Τώρα, όλοι αυτοί οι κροκόδειλοι, αξιοποιώντας την προσφορά που τους κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να τους «ξεπλένει» την μέχρι τώρα πολιτική τους εφαρμόζοντάς την από «αριστερά», εμφανίζονται πολύ στεναχωρημένοι για τους εργαζόμενους στα κανάλια που θα απολυθούν…

Φυσικά για το γεγονός ότι από το 2008

Γαμημένε νοικοκυραίε. Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.

Του Σταμάτη Μορφονιού

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Σε ξέρω καλά.

Είσαι εσύ που όταν τα παιδιά στο διπλανό σπίτι γιόρταζαν με δυνατές μουσικές και γέλια, φώναζες τους μπάτσους γιατί τάραζαν τη νεκρική γαλήνη σου.

Είσαι εσύ που όταν η μπάλα των παιδιών έπεφτε στην αυλή σου δεν την έδινες ποτέ πίσω.

Είσαι εσύ που όταν βλέπεις νέους γύρω σου να φιλιούνται και να ερωτεύονται, μιλάς για "κατάντια της νεολαίας".

Είσαι εσύ που όταν οι εργάτες απεργούν, δηλώνεις υποταγή στον προιστάμενο τρίβοντας τα χέρια σου.

Είσαι εσύ που δεν πουλιέσαι μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη τιμή.

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Πάνω στη σιωπή σου γεννήθηκε αυτό το τέρας.

Όπου και να πάω σε βρίσκω μπροστά μου και δεν μπορώ πια ούτε να γελάσω μαζί σου, ούτε να σε λυπηθώ.

Σαράντα χρόνια νύχτα χρέωσε τα όνειρα των παιδιών η "δουλίτσα" σου και το "σπιτάκι" σου.

Γαμημένε νοικοκυραίε

Είσαι εσύ που όταν οι εθελοντές που φρόντιζαν τα αδέσποτα ζώα στη πλατεία έφυγαν, έριξες τροφή με δηλητήριο για να "ησυχάσεις" από αυτά μια και καλή.

Είσαι εσύ που μέσα στο "σπιτάκι" σου χτυπάς τη γυναίκα σου και τρομοκρατείς τα παιδιά σου.

Είσαι εσύ που όταν πνιγόμασταν στους δρόμους από τα δακρυγόνα και σου χτυπήσαμε την πόρτα για βοήθεια δεν άνοιξες.

Είσαι εσύ που σύρθηκες στην ουρά στα "συσσίτια" των χρυσαυγιτών γιατί ...."ε, εντάξει μωρέ... Και τι έγινε;.. Κορόιδο τους έπιασα. Δεν θα τους ψηφίσω."

Γαμημένε νοικοκυραίε.

Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.

Λερώνεις με τις μίζερες παντούφλες σου τα όνειρά μας.

Αντάλλαξες σαράντα χρόνια τώρα την ελπίδα μας με δυο κατσαρόλες, δυο καρέκλες και μια γαμημένη τηλεόραση.

Όπου σε βρίσκω θα σε φτύνω στα μούτρα.

www.koutipandoras.gr

Μάνος Κατράκης, ένας αληθινός αγωνιστής...

Έλενα Χαντζή

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1984 έφυγε ο Μάνος Κατράκης, ένας αληθινός αγωνιστής, αλύγιστος σε όλη του τη ζωή.

Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1908 στο Καστέλι Κισσάμου, στην Κρήτη. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Εξορία:

Συμμετείχε στο μέτωπο και πολέμησε γενναία. Το 1943, όταν ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού θεάτρου Θεσσαλονίκης.

Ο Κατράκης εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, και πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Η πεισματική άρνησή του να υπογράψει "δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών" οδήγησε σε διώξεις, βασανιστήρια και εξορία στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη για σχεδόν επτά χρόνια. 

Η φιλία του και η κοινή πορεία με συναγωνιστές του, όπως: ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τζαβαλάς Καρούσος και ο Γιάννης Χοντζέας, τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τις δραματικές αυτές στιγμές. Ταυτόχρονα είχε τη δύναμη να εμψυχώνει συντρόφους του στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη.

Ο Ανεστόπουλος μας είχε πει το πιο ωραίο αντίο

"Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε"

"Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,

δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,

δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,

δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,

δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,

Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,

δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που ‘χει γίνει ρημαδιό.

Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι

δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που ‘ναι η ελπίδα πεθαμένη

Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας

είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας

είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας

και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να ‘ναι η δικιά μας.."

Καλό ταξίδι Θάνο....

Αίσχος - Aποικιοκρατικού τύπου διαφημιστική καμπάνια με τον Γιούνκερ και νεαρό Έλληνα που του κρατά την ομπρέλα ενώ απολαμβάνει τον ήλιο

Μια «διαφορετική» συνέντευξη παραχώρησε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στην εφημερίδα FAZ, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε στο Λουξεμβούργο, αλλά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε μία… ψαροταβέρνα.

Ο Γιούνκερ σε στιγμές χαλάρωσης δίπλα στα νερά της Βουλιαγμένης και υπό τους ήχους ελληνικής μουσικής, παραχώρησε τη συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα, υπογραμμίζοντας πως «αισθάνεται ευτυχής που βλέπει ακόμα τις τιμές να αναγράφονται σε ευρώ».

Από δίπλα του, ένας νεαρός Έλληνας κρατά μια ομπρέλα για να προστατεύσει τον Γιούνκερ από τον ήλιο. Όλα αυτά ενώ ο πρόεδρος της Κομισιόν κρατά τη γερμανική εφημερίδα και απολαμβάνει τον καφέ του με θέα τη θάλασσα.

Στην ουσία πρόκειται για μία διαφημιστική καμπάνια της εφημερίδας με τίτλο «Πίσω από αυτήν (την εφημερίδα) βρίσκεται ένα έξυπνο μυαλό».

Εμείς θα προσθέσουμε, και ένας νέος Έλληνας, που κρατά την ομπρέλα στον έξυπνο για να απολαύσει τη γερμανική εφημερίδα του.

Δείτε φωτογραφίες και φωτός:

Η αναγκαιότητα της ανηθικότητας

Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.

Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.

Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι' αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα.

Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο, σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ' απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Το παιδωμάζωμα της Φρειδερίκης και η διάσωση των παιδιών από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας

Αυτή την αντικομμουνιστική «καραμέλα» που ξεκίνησε από την προπαγάνδα του μετεμφυλιακού κράτους σχετικά με το «παιδομάζωμα» που έκαναν οι κομμουνιστές , «αρπάζοντας» παιδιά τα οποία έστελναν στο «σιδηρούν παραπέτασμα» για να «τα δηλητηριάσουν με το μικρόβιο του κομμουνισμού», την πιπιλάνε οι αστοί παραχαράκτες της ιστορίας μας, μέχρι σήμερα και δεν λέει να λιώσει.

Αφορμή, λοιπόν, γι’ αυτή την ανάρτηση το βιβλίο που κυκλοφόρησε την Κυριακή η φυλλάδα «Δημοκρατία» που αναφέρετε «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα». Στο τελευταίο θα σταθούμε με την βοήθεια δυο βιβλίων. Του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» και στο βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια».

Ξεκινάμε με τα γραφόμενα του Β. Ραφαηλίδη:

Το "παιδομάζωμα"

Ένα τεράστιο πρόβλημα είχε δημιουργηθεί στις περιοχές που κατείχαν οι αντάρτες και που ήταν είτε πεδία μαχών είτε πιθανά πεδία μαχών. Τι θα γίνει με τα παιδιά των χωρικών που κατοικούσαν σ’ αυτές τις περιοχές, και κυρίως με τα παιδιά των ανταρτών; Για λόγους στοιχειώδους ανθρωπισμού και πάντα με τη συγκατάθεση των γονιών, η κυβέρνηση του βουνού αποφάσισε να μαζέψει αυτά τα παιδιά και για ασφάλεια να τα στείλει στις σοσιαλιστικές χώρες, που πρόθυμα δέχτηκαν να τα φιλοξενήσουν μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος.