Nikolaidis Apostolos - Papatzides

Το επάγγελμα της μητρός μου (Μποστ)

Παρόλο που η επικαιρότητα τρέχει, με τη σύλληψη του ηγετικού πυρήνα του νεοναζιστικού κόμματος και τις εξελίξεις που δρομολογούνται, σήμερα είναι Κυριακή, μέρα που βάζουμε συνήθως λογοτεχνικά ή φιλολογικά θέματα, μέρα ανάπαυλας τέλος πάντων -κι αύριο μέρα είναι για τα της επικαιρότητας, άσε που ίσως να έχουμε διαμορφώσει και κάπως σαφέστερη εικόνα.

Κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, σε επανέκδοση, από τις εκδόσεις Ερμής, το βιβλίο του Μποστ “Πεζά κείμενα 1960-1965” που ήταν εξαντλημένο εδώ και καιρό. Περιλαμβάνει 47 ευθυμογραφικά κείμενα του Μποστ που αρχικά είχαν δημοσιευτεί στα περιοδικάΕικόνες, Εκλογή και Δρόμοι της Ειρήνης. Έχει γίνει κάποια επιλογή, δηλαδή δεν περιλαμβάνονται όλα τα πεζά κείμενα που δημοσίευσε ο Μποστ στα περιοδικά αυτά, ούτε τα χρονογραφήματα που έγραφε στην Αυγή το 1963-66. Η έκταση των κειμένων κυμαίνεται από 3-4 σελίδες έως 34 σελίδες (το “Ο Δον Κιχώτης στην Ελλάδα”, που είχε δημοσιευτεί σε πολλές συνέχειες στους Δρόμους της Ειρήνης), πάντως τα περισσότερα κείμενα είναι σχετικά σύντομα -και όλα ή σχεδόν όλα είναι πολύ αστεία, με το χαρακτηριστικό μποστικό παράλογο χιούμορ, και δεν φαίνεται να έχουν γεράσει σχεδόν καθόλου μέσα στον μισόν αιώνα που έχει περάσει από τότε που γράφτηκαν.

Σ. Μάλαμας: Αντιφασίστες διακόπτουν συναυλία στη Νέα Σμύρνη

Αντιφασίστες ακτιβιστές από τη Νέα Σμύρνη ζήτησαν να πάρουν το λόγο στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα. Οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης καθυστερούσαν να απαντήσουν στους ακτιβιστές εάν θα τους έδιναν τον λόγο και για αυτό με το που έκλεισαν τα φώτα και ακούστηκαν οι πρώτες νότες οι αντιφασίστες μπήκαν στο χώρο της συναυλίας και άνοιξαν πανό μπροστά από το Σ. Μάλαμα, που συνέχισε ατάραχος να τραγουδά.Όταν όμως οι διοργανωτές, και πιθανώς ο ίδιος ο Σ. Μάλαμας, αντιλήφθηκαν ότι οι ακτιβιστές δεν είχαν καμία διάθεση να αποχωρήσουν επέτρεψαν σε έναν εκπρόσωπό τους να διαβάσει ένα σύντομο μήνυμα.Το κοινό απάντησε με ένα θερμό χειροκρότημα.
Αμέσως μετά ο Σωκράτης Μάλαμας διατύπωσε τη δική του άποψη για τα πανό στις συναυλίες…

Η συνέχεια ΕΔΩ

Ποτέ Ξανά Ναζισμός: Σαν σήμερα η σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ

Σαν σήμερα το 1941, περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες Εβραίοι της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοι «ανεπιθύμητοι» εκτελούνται στο φαράγγι «Μπάμπι Γιαρ» του Κιέβου, από δυνάμεις των SS με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών τους και της ουκρανικής αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Θεωρείται η μεγαλύτερη μεμονωμένη σφαγή στην ιστορία του Ολοκαυτώματος. Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς τους αφιερώνει το πρώτο μέρος της Συμφωνίας αρ. 13, γνωστής και ως «Μπάμπι Γιαρ».
Το Κίεβο καταλήφθηκε από στρατεύματα της Γερμανικής 6ης Στρατιάς στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 η αποστολή εξόντωσης ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης, σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση, είχε αποφασιστεί. Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ανακοίνωση των δυνάμεων κατοχής κάλεσε όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης να συγκεντρωθεί σε ένα πλατύ σταυροδρόμι στις 8 το πρωί της επομένης, 29ης Σεπτεμβρίου. Στην ανακοίνωση οι Εβραίοι καλούνταν να έχουν μαζί τους όλα τα χαρτιά τους, ζεστά ρούχα και εσώρουχα, καθώς και όλα τα φορητά πολύτιμα αντικείμενά τους. Όποιος συλλαμβανόταν σε διαφορετικό μέρος θα εκτελούνταν επί τόπου, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον μη Εβραίο παρείχε καταφύγιο ή τρόπο διαφυγής σε Εβραίο. Η φήμη που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους Εβραίους ήταν ότι θα μεταφέρονταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Tο μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής δεν είναι η υποκειμενικότητα αλλά η αντικειμενικότητα

Tο μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής δεν είναι η υποκειμενικότητα αλλά η αντικειμενικότητα

Γεννηθήκαμε όλοι με μια ταυτότητα, με μια ζωή, με ένα πλάνο πορείας, ή μάλλον σχεδόν όλοι. Τα περισσότερα πράγματα γύρω μας είναι δεδομένα γιατί γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε νομίζοντας τα εξ ορισμού δεδομένα.
Σε ένα κόσμο όλοι ζούμε, πεθαίνουμε, κλαίμε, γελάμε, (συν)υπάρχουμε ταυτόχρονα με άλλους ανθρώπους και άλλα πλάσματα.
Ξυπνάμε και με σημείο αναφοράς το άτομο μας, κρίνουμε από υποκειμενική σκοπιά τα πάντα.
Μα το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής δεν είναι η υποκειμενικότητα αλλά η αντικειμενικότητα, το να βλέπεις ή τουλάχιστον να προσπαθείς να βλέπεις τις εξελίξεις από τα μάτια άλλων.
Έτσι αρχίζεις και αναθεωρείς για πολλά πράγματα, για δεδομένα πράγματα.
Η ζωή από μόνη της αποδεικνύεται πολύτιμη και τα μίζερα καθημερινά προβλήματα σου, σπάνε μπροστά στη δυστυχία που χτυπάει τους διπλανούς σου.
Ξεκινάς λοιπόν να θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης και να χάνεσαι στη μαγεία της στιγμής και αυτό σου αρκεί, πάντα σου αρκούσε μα δεν το έβλεπες.

Ποιος και γιατί πανηγυρίζει σήμερα;

Ναι, η Κυβέρνηση ξύπνησε εδώ και μία εβδομάδα, οι δημοσιογράφοι ξύπνησαν εδώ και μία εβδομάδα, η κοινή γνώμη ξύπνησε εδώ και μια εβδομάδα και αποφάσισε να κυνηγήσει τη Χ.Α, λέγοντας πως κυνηγάει το φασισμό.
Οικτρό ψέμα και θα εξηγήσω επακριβώς γιατί.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να κυνηγήσει τη Χ.Α γιατί αποφάσισε πως δεν τη χρειάζεται άλλο, αποφάσισε πως 2 ακροδεξιά κόμματα είναι υπερβολή για τη χώρα (μιας και η ίδια σαν τέτοιο συμπεριφέρεται), αποφάσισε πως θα της κάνει καλό δημοσκοπικά και επιπλέον θα βουτήξει ένα μεγάλο κομμάτι από τη δεξαμενή των 426.000 χιλιάδων ψηφοφόρων της Χ.Α (και ίσως ακόμα περισσότερων δυνητικά αν λάβουμε υπόψη μας διάφορες φήμες), αποφάσισε πως δε μπορεί να δέχεται συνέχεια επικρίσεις από την Ευρώπη που είναι πια πλέον και η μόνη κάνουλα εισροής χρήματος στη χώρα (έστω και με αυτούς τους απάνθρωπους τοκογλυφικούς όρους), αποφάσισε πως δε μπορεί να αντέξει την πίεση, αποφάσισε στην τελική ότι είναι βολικό από πάρα πολλές απόψεις.

Ιμπεριαλισμός: Μια λέξη «ξύλινη»...

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ιράκ, Αύγουστος 2013, στις 29 του μηνός, πόλεις Βαγδάτη, Μπακούμπα, Μοσούλη, Μπάλαντ, τουλάχιστον 41 νεκροί. Ιράκ, 28 Αυγούστου, πόλη Βαγδάτη, τουλάχιστον 71 νεκροί, τουλάχιστον 201 τραυματίες.

Ιράκ, 25 Αυγούστου, πόλη Μπακούμπα, τουλάχιστον 47 νεκροί. Ιράκ, 23 Αυγούστου, πόλη Μανταέν, τουλάχιστον 14 νεκροί. Ιράκ, 20 Αυγούστου, πόλεις Αμόρα, Νασιρίγια, Ισκανταρίγια, τουλάχιστον 10 νεκροί, δεκάδες τραυματίες. Ιράκ, 15 Αυγούστου, πόλη Βαγδάτη, τουλάχιστον 25 νεκροί, πάνω από 60 τραυματίες. Ιράκ, 12 Αυγούστου, πόλη Μπάλαντ, τουλάχιστον 8 νεκροί, πάνω από 24 τραυματίες:
Αύγουστος 2013, Ιράκ. Ανεπιβεβαίωτος και απροσδιόριστος ακόμα ο συνολικός αριθμός νεκρών.
Μήνας Ιούλιος 2013, Ιράκ. Πάνω από 1.000 νεκροί.
Μήνας Ιούνιος 2013, Ιράκ. Τουλάχιστον 761 νεκροί.
Μήνας Μάιος 2013, Ιράκ. Τουλάχιστον 1.045 άνθρωποι νεκροί.
Μήνας Απρίλιος2013, Ιράκ. Πάνω από 712 νεκροί.

Καταλήψεις & αυτο διαχειριζόμενοι χώροι – H ιστορική εμπειρία του Βερολίνου

Χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια για να μπει στην κεντρική πολιτική ατζέντα το ζήτημα των καταλήψεων δημόσιων ή ιδιωτικών χώρων από ομάδες πολιτών.

Χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια για να ακουστεί και στο τελευταίο χωριό της χώρας ότι υπάρχουν χώροι όπου διάφορες συλλογικότητες προσπαθούν ,άλλοτε πετυχημένα άλλοτε όχι , να προβάλουν ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης , κουλτούρας αλλά και εναλλακτικής προσέγγισης της πολιτικής σε επίπεδο γειτονιάς. Το Βερολίνο αποτελεί ίσως τη μήτρα της γέννησης αυτών των πρωτοβουλιών αλλά ταυτόχρονα δείχνει τις δυνατότητες και τα όρια , τα προβλήματα αλλά και τα αδιέξοδα αυτών των εγχειρημάτων.
Η ιστορική αναδρομή στο κίνημα των καταλήψεων στο Βερολίνο δίνει μία εικόνα του φαινομένου πέρα από τις υστερίες του Κεδίκογλου και τη μηδενική ανοχή του Δένδια.
Εισαγωγή

Όψιμοι αντιφασίστες, εργολάβοι, συνταγματικά τόξα και δημοκρατική ομαλότητα.

Του Γιάννη Χριστόπουλου
Η ιστορία γνωστή. Το έργο παιγμένο σε επανάληψη και η κόπια ξεθωριασμένη σαν παλιά κινηματογραφική ταινία του βωβού κινηματογράφου.
Όψιμοι αντιφασίστες, εργολάβοι της δημοκρατίας και της δήθεν δημοκρατικής ομαλότητας.
-Της δημοκρατίας και ομαλότητας των μνημονίων, της δημοκρατίας των τοκογλύφων, των "δανειστών", των τροϊκανών, του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης.
-Της αλυσοδεμένης δημοκρατίας και ομαλότητας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης του κεφαλαίου...
-Της δημοκρατίας και ομαλότητας των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, της δημοκρατίας των στρατιών ανέργων, της δημοκρατίας των σκλάβων με μισθούς επιβίωσης για να αντέχουν να παράγουν, όσο αντέξουν, το κέρδος του κεφαλαίου.

Οι σκληρές γυναίκες Ναζί: Από τη μητέρα που σκότωνε παιδιά Εβραίων, στη νοσοκόμα που έκανε θανατικές ενέσεις

Βιβλίο αναφέρεται στις γυναίκες Ναζί οι οποίες ήταν εξίσου σκληρές με τους άνδρες (Pics)
Στέφανος Νικήτας
Η ξανθιά Γερμανίδα Erna Petri επέστρεφε στο σπίτι της έπειτα από βόλτα. Είχε πάει για ψώνια στην κοντινή πόλη, όταν είδε με την άκρη του ματιού της κάτι που της τράβηξε την προσοχή: έξι μικρά αγόρια, σχεδόν γυμνά, κουλουριασμένα και τρομοκρατημένα στην άκρη του δρόμου.
Ήταν 23 ετών και είχε παντρευτεί ανώτερο αξιωματούχο των SS. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν Εβραίοι που το είχαν σκάσει από τραίνο που τους μετέφερε στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Το μητρικό της ένστικτο την οδήγησε στο να πάρει μαζί της στο σπίτι τα αγόρια, που έτρεμαν και λιμοκτονούσαν και να τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό.
Στη συνέχεια τα πήγε μαζί της στο δάσος, τα έβαλε σε μια σειρά και τα πυροβόλησε και τα έξι στον αυχένα!

Μα είμαι απλά ένας εκδότης !!!

Αναδημοσίευση από http://paganeli.wordpress.com
To 1946 στη δίκη της Νυρεμβέργης καταδικάζονται σε θάνατο δι’απαγχονισμού 11 ηγέτες των Ναζί. Αυτοί είναι οι: Χέρμαν Γκέρινγκ (θα αυτοκτονήσει πριν εκτελεστεί), Γιοακίμ φον Ρίμπεντροπ, Βίλεμ Κάιτελ, Ερνστ Καλτενμπρούνερ, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, Χανς Φρανκ, Βίλεμ Φρικ, Γιούλιους Στράιχερ, Φριτς Ζάουκελ, Άλφρεντ Γιοντλ, Άρτουρ Ζέις-Ίνκουαρτ.
Μέσα σε αυτούς βρίσκονται…στρατιωτικοί καριέρας (Γιοντλ, Γκέρινγκ, Κάιτελ), κυβερνήτες κατεχόμενων περιοχών (Φρανκ, Φρικ, Ίνκουαρτ), στελέχη της κυβέρνησης όπως ο Ζάουκελ (αρχιτέκτονας του προγράμματος εργασίας δούλων), ο υπουργός εξωτερικών Ρίμπεντροπ, ο ιδεολόγος της Άρειας Φυλής και της εξόντωσης των υπόλοιπων Ρόζενμπεργκ και ο ανώτατος αρχηγός της αστυνομίας και των SS Καλτενμπρούνερ. Όλοι βρίσκονται βαθιά μπλεγμένοι στα ναζιστικά εγκλήματα.
Tου Κώστα Αρβανίτη

Για τον Γρηγόρη Λαμπράκη - Ένα ελληνικό ποίημα από την Πολωνία

Σ’ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δε μένει ένα κουφάρι,
ένας σωρός ανθρώπινος, ένα ρεφραίν που σβύνει.
Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο η αγάπη κι η ειρήνη
σου έβαλε, Γρηγόρη μου, τη Δόξα μαξιλάρι.

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δεν κρύβεται η ύλη,
ούτ’ η φθορά που θέλησε το μίσος να σου φέρει.
Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο της εργατιάς το χέρι
υψώνεται χαιρετισμό αγάπης να σου στείλει.

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δεν κρύβεται ο πόνος,
κλάματα δεν ακούγονται και οδυρμοί και θρήνοι.
Αυτό εδώ το φέρετρο Σύμβολο έχει γίνει
που θα φωτίζει πιο πολύ όσο περνάει ο χρόνος.

Εμίλ Ανρί (1872 – 1894)

Στις 21 Μαΐου 1894 o 22χρονος Εμίλ Ανρύ οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα, τα τελευταία του λόγια ήταν: “Κουράγιο σύντροφοι! Vive l’anarchie!” Ο Ανρύ ήταν ο τρίτος σε μια σειρά από Γάλλους αναρχικούς που εκτελέστηκαν μετά την εφαρμογή της “προπαγάνδας μέσα από τη δράση”, μετά τον Ραβασόλ το 1892 και τον Ωγκύστ Βαγιάν νωρίτερα το 1894. Θα ακολουθείτο από τον Σάντο Καζέριο, έναν ιταλογεννημένο αναρχικό που θα δολοφονούσε τον Πρόεδρο Σαντί Καρνό στις 24 Ιουνίου 1894. Όλοι υποκινούνταν από το ίδιο ιδανικό, και όλοι έδρασαν σαν, όπως ο Ραβασόλ δήλωσε: “Το μόνο που χρειάζεται…είναι μια σπρωξιά…και η επανάσταση θα λάβει χώρα.” Το ιστορικό του Ανρύ, ωστόσο, διέφερε από εκείνο των άλλων.
O Καζέριο είχε ζήσει σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις ψάχνοντας για δουλειά. Ο Ραβασόλ είχε ζήσει όλη του τη ζωή σε απόλυτη φτώχεια, ήταν αυτοδίδακτος, και είχε εμπλακεί στην παρανομία προτού προβεί σε πολιτικές επιθέσεις, χτυπώντας τα σπίτια ενός δικαστή και ενός δικηγόρου οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε διώξεις αναρχικών συντρόφων. Ο Ωγκύστ Βαγιάν, που είχε επίσης υποφέρει από τη φτώχεια και είχε τσαλαβουτήξει στην παρανομία, έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μετεγκατασταθεί στην Αργεντινή. Είχε βρει το δρόμο του προς τον αναρχισμό στα νιάτα του και επιμελήθηκε ένα αναρχικό περιοδικό. Αηδιασμένος από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Τρίτης Δημοκρατίας, είχε τοποθετήσει μια βόμβα στη Βουλή των Αντιπροσώπων η οποία εξεράγει, χωρίς να προκληθεί θάνατος. Παρά την απουσία θανάτων, ο Βαγιάν καταδικάστηκε σε θάνατο και, παρά τη δημόσια κατακραυγή εναντίον της εκτέλεσης ενός ανθρώπου που δεν είχε σκοτώσει κανέναν, οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα στις 5 Φεβρουαρίου 1894.

Γιατί χάσαμε την Επανάσταση;

Ανυπόφορη βώχα και ζέστη. Η πόρτα δεν έχει παραθυράκι να γίνεται ρεύμα και να φεύγει ο βρώμικος αέρας. Οι μύγες κάθονται στη «βούτα», ανεβοκατεβαίνουν στους τοίχους κι όταν αυτός ξεχνιέται ή ξαπλώνει και κλείνει τα μάτια, πέφτουν απάνω του να τον φάνε. Τη νύχτα έχει να κάνει με τους κοριούς και τα ποντίκια. Για να ξεφύγει απ’ το σήμερα, αναπολεί τα περασμένα. Άνθρωποι, πράγματα και γεγονότα, παλιά και καινούργια, μικρά και μεγάλα, μπαίνουν στο ίδιο καζάνι, ανακατεύονται, σμίγουν, χωρίζουν και πάλι σμίγουν, χάνονται και πάλι παρουσιάζονται… Η αμαρτωλή Ρώμη με τις μηχανοραφίες της, τα εγκλήματα και τον εκφυλισμό της… παιδεύεται να κρατηθεί στην εξουσία και οι δούλοι με το Σπάρτακο παλεύουν να τη ρίξουν… Ένας κόσμος πεθαίνει κι απ’ τα συντρίμια του γενιέται ένας άλλος… Αλάζει η μορφή, το χρώμα, η εποχή… όμως η πορεία μένει η ίδια: Σκληρή, ματωμένη, ανοδική…

Οι ρίζες του μίσους

Κορνήλιου Καστοριάδη:

Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.
Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση απότους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς - την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Ο Τσε Γκεβάρα στην Κίνα: Τα πρακτικά της συνομιλίας με το Μάο Τσε Τουνγκ (Μέρος ‘Α)

Ο Τσε επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το Νοέμβρη του 1960, ως επικεφαλής κουβανικής αντιπροσωπείας. Το Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα δημοσιεύει, σε ελληνική μετάφραση, ένα σπάνιο ντοκουμέντο που περιλαμβάνει τα πρακτικά των συνομιλιών μεταξύ του Τσε Γκεβάρα και του ηγέτη της Λ.Δ. της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ. Πηγή του κειμένου είναι τα Αρχεία του Κινεζικού Υπουργείου των Εξωτερικών (PRC FMA, No. 202-00098-01).

19 Νοέμβρη 1960, 4:20 μμ – 6:30 μμ, Τζονγκ Ναν Χάι, Πεκίνο.
Μάο: Καλωσορίζουμε την κουβανική αντιπροσωπεία.
ΓΚΕΒΑΡΑ: Είναι μεγάλη μας ευχαρίστηση η ευκαιρία να συναντήσουμε προσωπικά τον πρόεδρο Μάο. Τιμούμε πάντα τον πρόεδρο στους αγώνες μας. Είμαστε επίσημη αντιπροσωπεία, εκπροσωπώντας την Κούβα, όμως μέλη της αντιπροσωπείας μας προέρχονται απο τέσσερα διαφορετικά έθνη.

H συνέχεια ΕΔΩ

Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου για τον Π. Φύσσα

Ξέρετε σε τι ?? Χρησιμεύουν τα βιβλία!!!

Οι γονείς μου δεν μου κληρονόμησαν λεφτά ούτε πλουσιόσπιτα.
Το μόνο που μου κληρονόμησαν σε αφθονία είναι βιβλία, πολλά και καλά βιβλία Όταν τους έχασα,έπρεπε να διαχειριστώ με κάποιο τρόπο όλο αυτό το υλικό και δεν είναι κάτι εύκολο. Στοίβες από χαρτί αλλά αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά το κάθε ένα περιέχει κάτι πολύτιμο. Αυτά είναι βέβαια τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές και διαδίκτυο παρά ο μόνος τρόπος να διακινηθεί και να αποθηκευτεί η πληροφορία και η γνώση ήταν το έντυπο.Ο πατέρας μου, όταν διαμαρτυρόμουν για όλα αυτά τα αντικείμενα που πιάνουν υπερβολικό χώρο, μου έλεγε: ποτέ δεν πετάμε βιβλία!
Σήμερα πάλι τακτοποιούσα ενώ είχα στο μυαλό μου και τις εξελίξεις με τα εγκλήματα των φασιστών. Το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο ακροατές που φαίνεται να υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή και λέγανε κάτι πράγματα απίστευτα και σκεφτόμουν την κατάντια αυτής της κοινωνίας, όπου ούτε και αυτή η δολοφονία μπορεί να αλλάξει ένα μυαλό και μια ψυχή που έχει εμποτιστεί με τόσο δηλητήριο. Οι φασίστες παραμένουν φασίστες όσο και αν τους αποδείξεις το κακό που κάνουν και αυτό είναι τρομακτικό. Τι μπορεί να γίνει;

Να γυρίσουμε την πλάτη στην αμηχανία...

Παναγιώτης Σωτήρης

 Στην πολιτική – όπως και τον πόλεμο – ποτέ κανείς δεν πρέπει να υποτιμά ότι το κρίσιμο είναι ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ακόμη πιο κρίσιμο είναι να μην υποτιμούμε την ικανότητα του αντιπάλου μας να μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Γιατί τότε θα του παραχωρήσουμε τον πολιτικό χώρο...

Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της Αριστεράς κινήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες υποτιμώντας τη δυνατότητα της κυβέρνησης να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όχι απλώς για να ...
χτυπήσει δικαστικά και πολιτικά τη Χρυσή Αυγή αλλά και για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό και να διεκδικήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: η εικόνα να συλλαμβάνονται τα στελέχη της Χρυσής Αυγής και από έξω να είναι ελάχιστοι συγκεντρωμένοι ομοϊδεάτες αμήχανοι σα ζαλισμένα κοτόπουλα, προφανώς και αποτελεί, καθαυτή, μια δικαίωση αγώνων της Αριστεράς ενάντια στο φασιστικό μόρφωμα.

ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΗΘΗΚΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

ΤΟΥ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εξαιρετική ενόχληση προκάλεσε στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλουτο άρθρο του Πριν με τίτλο «ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη δημοκρατία». Αιτία της σφοδρής ενόχλησης είναι ότι το Πριν έθεσε επί τάπητος το αυτονόητο για την Αριστερά ζήτημα ότι μια νεοναζιστική οργάνωση, όπως φυσικά είναι η Χρυσή Αυγή, δρα εγκληματικά και αδίστακτα, μπορεί να διαπράξει ακόμη και δολοφονίες τόσο με απόφαση της ηγεσίας της όσο και κατ’ επιθυμία ή κατ’ εντολή άλλων κέντρων. Επίσης αυτονόητο είναι για τους αριστερούς ότι και όταν άλλα πολιτικά κέντρα έχουν δώσει την εντολή, αυτή διαβιβάζεται μέσω της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Δεν παίρνουν οι αρχηγοί κρατικών υπηρεσιών τηλέφωνο τους χρυσαυγίτες δολοφόνους για να τους διατάξουν να σκοτώσουν κάποιον!
Από νομική-δικαστική σκοπιά δεν υπάρχει περίπτωση σε μια δολοφονία που έχει διαπράξει χρυσαυγίτης να μην ενέχονται στελέχη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Αν δεν μιλήσει το στέλεχος – σύνδεσμος με τον κρατικό μηχανισμό – και συνήθως δεν μιλάει – οι ποινικές ευθύνες τελειώνουν εκεί. Από πολιτική σκοπιά όμως έχει τεράστια διαφορά αν ο χρυσαυγίτης δολοφόνος έδρασε αποκλειστικά κατ’ εντολήν της ηγεσίας της Χρυσής Αυγήςή αν έδρασε κατ’ εντολήν άλλων πολιτικών κύκλων, οπότε και πάλι η εντολή δολοφονίας θα πέρασε μέσα από την ηγεσία του νεοναζιστικού κόμματος. Δεν συζητάμε το θέμα από δικαστική σκοπιά ορθού επιμερισμού των ποινικών ευθυνών, γι’ αυτό και δεν μας ενδιαφέρει αν εμπλέκονται τρία, πέντε ή δέκα στελέχη της Χρυσής Αυγής ή ολόκληρη η ηγεσία της.