Απέρριψε τη νέα πρόταση των θεσμών η ελληνική κυβέρνηση

Κάθετα αρνητική ήταν η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στη νέα αντιπρόταση των δανειστών.

Σύμφωνα με το γερμανικό πρακτορείο ΜΝΙ, αξιωματούχος της Αθήνας χαρακτήρισε «απολύτως μη αποδεκτή» την πρόταση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι θέσεις των θεσμών, που θα παρουσιασθούν σε λίγη ώρα στον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, διατηρούν την πολύ σκληρή γραμμή που είχαν εξαρχής τηρήσει, τόσο για το ασφαλιστικό όσο και για τον ΦΠΑ.

Σύμφωνα με το left.gr, οι θεσμοί αντιπροτείνουν:

Στα δημοσιονομικά:

- Επιμένουν στα έσοδα από ΦΠΑ στο 1% του ΑΕΠ και συγκεκριμένα στην εστίαση στο 23%

- 100% προκαταβολή φόρου από τα νομικά πρόσωπα

- Κατάργηση φοροαπαλλαγών στα αγροτικά καύσιμα

- Μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 400 εκατ. (αντί για 200 εκατ.)

- Μικρότερη αύξηση στη φορολογία νομικών προσώπων (από το 26% να πάει στο 28% και όχι στο 29%)

ΤΕΛΙΚΑ... ΞΕΜΕΙΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΕΡΒΑ*

Δεν ξέρω πως θα επιχειρήσουν επισήμως να παρουσιάσουν τα κυβερνητικά στελέχη την κυοφορούμενη συμφωνία με τους δανειστές(«βιώσιμη λύση» απ' ότι καταλαβαίνω είναι ο όρος που λανσάρεται), πάντως αυτή, όπως τουλάχιστον σκιαγραφείται μέσα από τα προτεινόμενα από την ελληνική πλευρά μέτρα, μόνο σε έντιμο συμβιβασμό δεν προσιδιάζει. Για να μην κρυβόμαστε, η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής δείχνει να σηματοδοτεί την ουσιαστική συνθηκολόγηση εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα μπροστά στον απόλυτο εκβιασμό που δέχτηκε τους τελευταίους μήνες από τη συμμαχία Μέρκελ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, σε αγαστή συνεργασία πάντα με την εγχώρια τρόικα, η οποία εσχάτως λειτούργησε ως η Πέμπτη Φάλαγγα των «θεσμών».

Το θέμα όμως στην παρούσα συγκυρία δεν είναι να αναζητήσουμε εξωγενείς ή ενδογενείς παράγοντες που συνέβαλαν στην εξέλιξη αυτή. Το πραγματικό ζήτημα εντοπίζεται στο ότι οι εν λόγω κυβερνητικές επιλογές κινούνται πλέον στο όριο της λαϊκής εντολής της 25ης Γενάρη. Καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτή δεν προέτασσε απλώς την παραμονή της χώρας στο ευρώ, όπως μονοσήμαντα προβάλλουν τα συστημικά ΜΜΕ, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά δυστυχώς και μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.Αντίθετα, είχε στο επίκεντρο της το τέλος της καταστροφικής μνημονιακής λιτότητας αλλά και την άμεση ακύρωση των πλέον επαχθών ρυθμίσεων, όπως ο ΕΝΦΙΑ και η μείωση των κατώτατων μισθών. Όταν λοιπόν όλα τα παραπάνω όχι απλώς διατηρούνται, αλλά συμπληρώνονται από νέα μέτρα, κάποια από τα οποία, όπως ομολογούν ακόμη κι ίδιοι οι λεγόμενοι εταίροι μας, είναι υφεσιακά, κάπου έχει στραβώσει άσχημα το πράμα...

Το λάθος DNA του περιβάλλοντος Τσίπρα

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται

Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει

κι ολόγυρα απ΄τα τειχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Τρώες

Κ. Π. Καβάφης (1905)

Ήρθε λοιπόν η ταπείνωση. Ύστερα από την αριστοτεχνική αλλά απόλυτα προβλέψιμη χρηματοπιστωτική ασφυξία που επέβαλε η ΕΚΤ με εντολή της Μέρκελ και τη συνεργασία του Στουρνάρα και των μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, η κυβέρνηση υποτάχθηκε στους δανειστές.

Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, θα πει κάποιος, και ο Τσίπρας ως άλλος Αρχίλοχος θα ρίξει την ασπίδα του και θα εγκαταλείψει τη μάχη για να συνεχίσει με καλύτερους όρους τον πόλεμο.

ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ,

ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·

αὐτὸν δ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;

ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω. 

Με την ασπίδα μου κάποιος Σάιος, το ξέρω, αγάλλεται.

Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο,

όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου.

Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή·

θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη.(μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και υπαρξιακό για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ομάδα που σήμερα περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό σταμάτησε εδώ και χρόνια να παράγει σκέψη (αριστερή σκέψη) και άρχισε σταδιακά να ταυτίζει την ευρωπαϊσμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ελληνική διαπραγμάτευση και πόρισμα Επιτροπής Αλήθειας στη συνάντηση Κωνσταντοπούλου-Ομήρου

Διεθνή εκστρατεία ενάντια στην ποδηγέτηση των λαών με παράνομες συμφωνίες και μνημόνια ξεκίνησε ήδη η Πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής διπλωματίας, αρχής γενομένης με την συνάντηση της σήμερα με τον με τον Κύπριο ομόλογό της, κ. Γιαννάκη Ομήρου. 

Η Πρόεδρος της Βουλής ενημέρωσε τον κ. Ομήρου για τις εργασίες της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, παραδίδοντάς του και το προκαταρκτικό πόρισμα της Επιτροπής, σύμφωνα με το οποίο το μνημονιακό χρέος είναι στο σύνολό του παράνομο, μη νόμιμο, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο. Ο κ. Ομήρου, μάλιστα, δήλωσε η Πρόεδρος της Βουλής, «είχε την πρωτοβουλία πριν από λίγες ημέρες, όταν του απέστειλα σε ηλεκτρονική μορφή το πόρισμα, να μας απευθύνει μια θερμή επιστολή υποστήριξης του έργου της Επιτροπής και της αναζήτησης της Αλήθειας επ’ ωφελεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ελληνικού λαού αλλά και των Ευρωπαϊκών λαών» (η σχετική επιστολή επισυνάπτεται).

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τόνισε πως «ζούμε σε μια περίοδο όπου αντίρροπες δυνάμεις ενεργοποιούνται. Από τη μια πλευρά, εκείνες που επιθυμούν να καθυποτάξουν τα Κοινοβούλια και τους λαούς, να εξαϋλώσουν και να εξαερώσουν τη δημοκρατική λειτουργία. Από την άλλη πλευρά ενεργοποιούνται με πολλή δύναμη και ορμή εκείνοι και εκείνες οι οποίοι επιμένουν στη δημοκρατική, κοινοβουλευτική λειτουργία, ιδίως σε μια Ευρώπη που δοκιμάζεται ακριβώς στη δημοκρατική της ταυτότητα». 

Ήρθε φοροκαταιγίδα, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, εξοντώνεται η μεσαία τάξη, πεθαίνει η επιχειρηματικότα...

Και δώστου πάλι τα παλιά και δοκιμασμένα κλισέ: ήρθε φοροκαταιγίδα, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, εξοντώνεται η μεσαία τάξη, πεθαίνει η επιχειρηματικότα, το ασφαλιστικό γίνεται χειρότερο και η... ξαπλώστρα στη Μύκονο έχει υψηλό συντελεστή ΦΠΑ.

Δημήτρης Τρίμης στην Εφημερίδα των Συντακτών

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά είχε καταστήσει σαφές ότι το ομολογουμένως συνεκτικό και αριστερό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (του Σεπτεμβρίου 2014) αποτελούσε πλαίσιο ρεαλιστικής και διαφορετικής βάσης συζήτησης -και όχι «κόκκινη γραμμή»- προς μια κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη συμφωνία με την τρόϊκα (εξωτερικού και εσωτερικού), σήμερα θα ήταν τα πράγματα καλύτερα για την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τώρα, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, έχει να διαχειριστεί τον ρεβανσισμό και την επικοινωνιακή καταιγίδα της άγριας δεξιάς αντιπολίτευσης της «κατσαρόλας», το διαρκές πετροβόλημα, εκ του ασφαλούς, του ΚΚΕ και των λοιπών εξ αριστερών δυνάμεων και συνιστωσών, αλλά κυρίως την ίδια του την -άγνωστο πόσο- απογοητευμένη κομματική και εκλογική βάση.

Το μόνο που μένει στην κυβέρνηση είναι να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις της για την αναδιανομή εισοδημάτων και την ανακατανομή φορολογικών βαρών, μαζί με την άμεση αντιμετώπιση της διαφθοράς και τον πόλεμο κατά της γενικευμένης παροικονομίας και «μαύρης αγοράς» εργασίας προς ένα νέο εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο που θα δίνει δουλειές, αξιοπρέπεια και εθνικό πλούτο με σεβασμό στη φύση και στους ανθρώπους.

Προσοχή στη διαφορά “παίρνω μέτρα” και “σας παίρνω τα μέτρα”

Του Κώστα Βαξεβάνη

Υπέρ των μέτρων της κυβέρνησης ή κατά; Είναι νέο μνημόνιο ή δεν είναι; Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι αν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο ή όχι. Η συμφωνία που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι ούτε σκίσιμο του μνημονίου ούτε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν κοστολογημένα μέτρα γύρω στα 7,8 δις ευρώ. Αυτά τα μέτρα σήμερα συγκρίνονται από τα ΜΜΕ με τα μέτρα του mail Χαρδούβελη και εμφανίζονται ως δυσβάστακτα μέτρα. Γίνεται μια σκόπιμη σύγχυση για το ότι το θέμα δεν είναι πόσο κοστολογούνται τα μέτρα αλλά ποιούς αφορούν. Θα υπάρξουν 8 δις από οριζόντιο κόψιμο μισθών και συντάξεων, από φορολόγηση των πάντων, ή από αναλογική συνεισφορά του καθενός; Και το βασικότερο, με κάποια προοπτική ή χωρίς μέλλον; Σε αυτό οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα η κυβέρνηση και όχι με διαρροές.

Όσοι επί μήνες κινδυνολογούσαν πως η Οικονομία καταρρέει αν δεν υπάρξει συμφωνία, πως η χώρα καταστρέφεται, μπαίνουν τώρα στην κριτική της συμφωνίας. Αυτό το «ευρώ πάση θυσία» γίνεται «όχι το δικό μας ευρώ». Το δεύτερο που παρατηρώ, είναι πως η απαίτηση πολλών να μην υπάρξουν μέτρα, ταυτίζεται με την αντίληψη να μην υπάρχουν φόροι. Ενάντια σε ό,τι επικρατεί ως κυρίαρχη αντίληψη, οι φόροι δεν είναι κάτι κακό, αν επιστρέφουν στην κοινωνία. Αν δηλαδή οι φόροι χρησιμοποιούνται για τις κοινωνικές δαπάνες και τη λειτουργία του κράτους και όχι για να ταΐζουν τους κηφήνες και τη διαπλοκή είναι προοδευτικό μέτρο. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι φόροι αλλά το «ποιοί φόροι» και κυρίως σε «ποιούς φόροι». Αν λοιπόν προκύπτουν μέτρα 8 δις, τα οποία καλούνται να πληρώσουν αυτοί που πρέπει αλλά δεν πλήρωσαν ποτέ, αυτά τα μέτρα είναι μια διαφορά.