Γιατί τέτοια λύσσα εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου;

Αν και η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, δέχεται ομαδική επίθεση από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ των ολιγαρχών και από τα ληγμένα παπαγαλάκια τους, ανακοίνωσε τη σύσταση ειδικής επιτροπής της Βουλής για τη διερεύνηση της αλήθειας σχετικά με τη δημιουργία και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους, το λογιστικό έλεγχο του χρέους, η οποία θα ονομάζεται Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

Προσωπικά, δεν μου κάνει καμία εντύπωση η ανελέητη επίθεση που δέχεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ήξερα πολύ καλά πως αυτός που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να συστήσει επιτροπή λογιστικού ελέγχου του δημοσίου χρέους θα δεχόταν επίθεση από ολόκληρο το υπάρχον σύστημα.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό, για να αντιληφθεί κάποιος ποια ονόματα θα αποκαλυφθούν από τη στιγμή που η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους θα προχωρήσει στην έρευνα για το πώς δημιουργήθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Θα είναι τα ονόματα των πολιτικών οικογενειών που λυμαίνονται τη χώρα για δεκαετίες, θα είναι τα ονόματα των ολιγαρχών της ντόπιας Μαφιοκρατίας και θα είναι και τα ονόματα πολλών «μεγαλοδημοσιογράφων».

Λάθος λύκος

Στάθης

Οι άνθρωποι στο πένθος τους.

Άλλος για τη χαμένη του δουλειά, άλλος για τα παιδιά που δεν μπορεί πια να αναθρέψει καλά.

Στην πόλη, σαν να’ χει σκάσει βόμβα υδρογόνου. Οι γειτονιές σαν από σκηνές ταινίας επιστημονικής φαντασίας, με τους δρόμους να χορταριάζουν και τον άνεμο να δέρνει μισάνοιχτες πόρτες και ξεχαρβαλωμένα πατζούρια. Ο ουρανός μολύβι, σαν από χειμώνα που έχει πετρώσει.

Οι λύκοι πάνω στις στέγες επιτηρούν τις πλατείες. Οι άνθρωποι δεν τους δίνουν πια ιδιαίτερη σημασία. Τους έχουν συνηθίσει οι περισσότεροι κι άλλοι συνεχίζουν να τους φοβούνται ακόμα, αλλά όλοι ξέρουν να τους αποφεύγουν, κλείνουν τα μάτια και βλέπουν διαφημίσεις.

Οι διαφημίσεις είναι το μόνον όνειρο που μας έχει απομείνει. Διαλέγεις και βλέπεις όποια θέλεις, με αυτοκίνητα, με ψυγεία, με έξυπνες βούρτσες, με κινητά φουλ έξτρα γκουντ, ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Οι διαφημίσεις είναι ένας ευδαίμων μετακομμουνιστικός κόσμος, διαλέγεις ρόλους χωρίς ωράριο και ζεις ανεξάντλητα παιδικά χρόνια.

Κάπου στο βάθος της πόλης ακούγονταν όργανα και τύμπανα, ψαλμωδίες κι εμβατήρια, ο άνεργος με τα χέρια στις τσέπες δεν έδωσε καμμιά σημασία, ήξερε από καιρό τι αξία είχαν οι κούφιες παράτες των νικηφόρων στρατευμένων – κάθε στρατιώτης κι ένας τάφος μέσα του.

Ο άνεργος κοιτούσε στη στέγη τον λύκο