Κάτι αηδιαστικότερο από την αηδία

Όταν οι Λιάγκες περιγράφουν στιγμιότυπα (φωτογραφίες) από την υπόθεση βιασμών της 12χρονης και μετά τα «μαζεύουν» μιλώντας για «στοιχεία»

ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Σας προειδοποιούμε ότι με αυτά που θα παρακολουθήσετε μπορεί να σας πιάσει το στομάχι σας. Εμάς, πάντως, μας έπιασε. Μιλάμε για κάτι αηδιαστικότερο από την αηδία. Ψάχνουμε ακόμα την κατάλληλη λέξη.

Πρόκειται μόνο για ένα μέρος από την «κρεατομηχανή» που έχει στηθεί, σε διάφορα ΜΜΕ, για την υπόθεση βιασμών της 12χρονης. Κάθε μέρα αρκετοί «συνάδελφοι» (δημοσιογράφοι δηλώνουν) της «ψυχαγωγικής ζώνης» (σε κάποιες περιπτώσεις και των δελτίων ειδήσεων) παρουσιάζουν στοιχεία από την υπόθεση. Καταφέρνουν, με εμετικό τρόπο, να καταλάβουμε κάτι που γνωρίζουμε: Άλλο το ρεπορτάζ και η διαχείριση των στοιχείων και άλλο το «εμπόριο» «ντοκουμέντων» και οι «γιορτές βρικολάκων».

ΚΙΝΑ: Ατζέντα ισχύος…

Η Κίνα δεν είναι απλώς μια μεγάλη δύναμη με όρους τυπικής γεωπολιτικής αποτίμησης του ειδικού της βάρους και του μεγέθους της. Είναι η δύναμη εκείνη που απειλεί πλέον σοβαρά να παραγκωνίσει οριστικά τις ΗΠΑ από την πλανητική πρωτοκαθεδρία…

Του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Δεν πρόκειται για μια διαδικασία διεκπεραιωτική κατά την οποία η σκυτάλη απλώς αλλάζει χέρια μεταξύ επίδοξων πρωταγωνιστών, αλλά για κάτι πολύ ευρύτερο που τροποποιεί ολοκληρωτικά τους όρους που διέπουν την ισορροπία ισχύος στον πλανήτη, αλλά και ευρύτερα τους κανόνες του παιχνιδιού σε έναν κόσμο εξόχως ανταγωνιστικό και όπως δείχνουν τα πράγματα πλήρως απορυθμισμένο.

Ήταν λοιπόν απολύτως αναμενόμενο, στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΚ, το οποίο ουσιαστικά συμπίπτει με την συμπλήρωση και των 100 χρόνων από την ίδρυσή του, η εναρκτήρια ομιλία του Κινέζου ηγέτη να αποπνεύσει τον δυναμισμό μιας αποφασισμένης υπερδύναμης που ξέρει πολύ καλά τι ζητά και να μην αναλωθεί σε ιδεοληπτικές και ατελεύτητες φλυαρίες. Έτσι και έγινε…

Σε μια ιστορική εποχή που η φυσιογνωμία του Διεθνούς συστήματος επαναπροσδιορίζεται και το ισοζύγιο της Ισχύος θα καθορίσει με αρμοδιότητα πρωταγωνιστική τα διακυβεύματα της επόμενης μέρας, ο Σι Τζινπινγκ δεν έκανε παρά το αυτονόητο. Προσδιόρισε το τετράπτυχο πίσω από το οποίο οφείλει να στοιχηθεί αυτή η μεγάλη χώρα, αν θέλει «να πάρει κεφάλι» στο περιβάλλον της συστημικής σύγκρουσης που προδιαγράφεται ανελέητη.

Ανάπτυξη…

Ποιότητα…

Αυτονομία…

Ισχύς…