«Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε» (Μικρόκοσμος, ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ)
 |
| Μαριάνθη Πελεβάνη |
H Ηριάννα είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Και δεν είναι βέβαια η πρώτη. Δεν θα είναι η τελευταία. Δεν είναι η μόνη, αλλά τουλάχιστον δεν είναι μόνη. Η ιστορία της, η προφανής άδικη δίκη της, κατάφερε να συσπειρώσει σε ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης ανθρώπους, συλλογικότητες, φορείς και οργανώσεις από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες. Κατάφερε να σπάσει τη σιωπή, να λύσει την αμηχανία κάποιων από τους λεγόμενους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι μίλησαν, γεγονός, που καιρό τώρα πολλοί αποζητούσαν.
Από το ψήφισμα στο Avaaz που «τρέχει» στη γνωστή διαδικτυακή πλατφόρμα με αποδέκτη την Ελληνική Δικαιοσύνη, την Ελληνική κυβέρνηση, και τον Άρειο Πάγο κι έχει σε λίγες μόνο μέρες συγκεντρώσει 20.000 υπογραφές για την Ηριάννα, μέχρι ανακοινώσεις Πανεπιστημιακών, άρθρα δημοσιογράφων, δηλώσεις καλλιτεχνών, συγγραφέων, ποιητών, ανακοινώσεις πολιτικών οργανώσεων και ομάδων και την πορεία συμπαράστασης χιλιάδων ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας, το αίτημα είναι ένα και τόσο προφανές, όσο προφανές είναι και το μήνυμα που έστειλε η θεσμική Δικαιοσύνη. Αυτή τη μποδίζει να βαδίσει; Κι εμείς βαδίζουμε μαζί της. Τώρα, γινόμαστε Ηριάννα. Μέχρι την απελευθέρωση. Τη δική της. Τη δική μας. Γιατί;