Ο Τούρκος επιζών της τραγωδίας στον Έβρο περιγράφει τις δραματικές στιγμές του διωγμού και της διάσωσης

«Όποιος μεταναστεύει στο όνομα του Αλλάχ

και πεθαίνει... η ανταμοιβή του θα είναι να βρεθεί δίπλα Του...». Ο Φατί Γιασάρ είναι ο επιζών της τραγωδίας στον Έβρο λέει μια προσεύχη για τις δύο οικογένειες που χάθηκαν στα παγωμένα νερά του ποταμού που αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Ο 35χρονος κατάφερε να επιζήσει. Τρία μικρά αγόρια και οι γονείς τους δεν είχαν την ίδια τύχη. Η τραγωδία εκτυλίχθηκε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης. Συνολικά 9 άτομα χωρίς σωσίβια επέβαιναν στην μικρή πλαστική βάρκα που ανετράπη, λίγα μέτρα από την ελληνική όχθη.

Όπως και οι δύο οικογένειες, ο Φάτι επέλεξε τον δρόμο της προσφυγιάς για να γλιτώσει από τις μαζικές διώξεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στον απόηχο της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος.

Σήμερα διαμένει μαζί με άλλους Τούρκους αντικαθεστωτικούς σε σπίτι σε περιοχή της Αττικής. Εκεί τον συναντήσαμε και μας περιέγραψε τις εφιαλτικές στιγμές που βίωσε.

«Όλα έγιναν αστραπιαία. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι γίνεται. Πέσαμε στο νερό. Ήταν τόσο παγωμένο λες κι ένα βέλος μας χτυπούσε στις καρδιές. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήπια δύο φορές νερό στην προσπάθεια μου να μείνω στην επιφάνεια. Όταν το σκάφος βυθίστηκε άκουσα μόνο κάποιον να φωνάζει Αλλάχ», δηλώνει σε συνέντευξή του στο Euronews.

Συμβολή στην ιστορία του ΚΚΕ εσωτερικού

Όπως η γέννηση του ΚΚΕ εσωτερικού υπήρξε επώδυνη, έτσι και η πορεία του θα είναι επώδυνη και δύσβατη. Δεν ήταν μόνο η εγγενής δυσκολία του «καινούργιου» που έπρεπε να ανοίξει το δρόμο του κόντρα στο παλιό· ήταν και η ανομοιογένεια που χαρακτήριζε τα στελέχη και τα μέλη του, ιδίως τα πρώτα δυο-τρία χρόνια. Μια ανομοιογένεια που αφορούσε τη συνειδητοποίηση του καινούργιου, της νέας κουλτούρας.

του Τάκη Μπενά

Όπως η γέννηση του ΚΚΕ εσωτερικού υπήρξε επώδυνη, έτσι και η πορεία του θα είναι επώδυνη και δύσβατη. Δεν ήταν μόνο η εγγενής δυσκολία του «καινούργιου» που έπρεπε να ανοίξει το δρόμο του κόντρα στο παλιό· ήταν και η ανομοιογένεια που χαρακτήριζε τα στελέχη και τα μέλη του, ιδίως τα πρώτα δυο-τρία χρόνια. Μια ανομοιογένεια που αφορούσε τη συνειδητοποίηση του καινούργιου, της νέας κουλτούρας.

Όμως −και παρά ταύτα− η ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ υπέστη μια σαφέστατη ρήξη, το 1968. Άλλο ήταν το ΚΚΕ μέχρι τότε και άλλο μετά. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, δύο διαφορετικά Κ.Κ. Έχει τελειώσει το «ιστορικό ΚΚΕ» με τα όποια σωστά και τα λάθη του. Από το 1968 μπήκαμε πια σε μια διαδικασία «ανασύνθεσης της Αριστεράς», που όφειλε να έχει ξεκινήσει νωρίτερα. Διότι το ΚΚΕ και η ΕΔΑ μπαίνουν στη δικτατορική περίοδο, το 1967, σέρνοντας μαζί τους τις σοβαρές αδυναμίες και τα λάθη τους της τελευταίας προδικτατορικής περιόδου. Και ιδίως την αδυναμία της Αριστεράς να κατανοήσει τις νέες πραγματικότητες που γεννά η δεκαετία του 1960 − αλλαγές ταξικές, κοινωνικές, οικονομικές αλλά και πολιτικές. Και ενώ ωρίμαζε μια αλλαγή πολιτικής, η εν Ελλάδι Αριστερά δεν τολμά τη ρήξη, την αφήνει στην πρωτοβουλία του δόγματος. Παραμένει, έτσι, χωρίς την απόρριψη της υποταγής άμεσα μεν στην αποστεωμένη ηγεσία του αποσπασμένου ΚΚΕ, έμμεσα δε στο διεθνές κέντρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δεν είχε τολμήσει τη ρήξη, αλλά τα εκρηκτικά της στοιχεία είχαν συσσωρευτεί και πολλαπλασιαστεί, για να εκραγούν λυτρωτικά το Φεβρουάριο του 1968.