Τα σημερινά εθνικά αστικά κράτη της Δύσης δημιουργήθηκαν από μεταναστεύσεις εθνών, λαών, φυλών και πληθυσμών, κατά την ύστερη αρχαιότητα. Ας δούμε ένα μικρό χρονικό: οι λόγοι για τους οποίους η Ρωμαϊκή ισχύς στη Δύση αποσαρθρώθηκε, ήταν κυρίως τρεις: η χαοτική συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ολίγων και όλο και πιο λίγων, ο απορφανισμός της μικρής γαιοκτησίας από την προστασία του κράτους και η πίεση των εθνών ένα γύρω στα σύνορα της αυτοκρατορίας, κυρίως στον Ρήνο και τον Δούναβη.
Στην αρχή η Ρώμη αντιμετώπισε τις μεταναστεύσεις με το σπαθί, στη συνέχεια επέτρεψε εγκαταστάσεις πληθυσμών στις παραμεθόριες περιοχές υπό το καθεστώς του φεδεράτου (του συμμάχου) και με την υποχρέωση των πρώην «βαρβάρων» να φυλάνε μαζί με τις λεγεώνες (που έφθιναν όσον και ο αγροτικός πληθυσμός στο εσωτερικό της επικράτειας) τα σύνορα. Ήταν μια μεταβατική εποχή κατά την οποίαν οι «βάρβαροι» δεν ήθελαν να εκβαρβαρώσουν τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, αλλά να εκρωμαϊσθούν οι ίδιοι.
Και το κατάφεραν. Η Ρώμη έσβησε γλυκά – πικρά στην αγκαλιά εκρωμαϊσμένων αλλοεθνών σε πρώτη φάση, ώσπου η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας στη Δύση να συντελεσθεί και στη θέση των επαρχιών να αναδυθούν νέα κράτη. Στη Ρώμη πλέον το μόνο που έμεινε απ΄την ισχύ των Καισάρων ήταν η επιρροή του Καισαροπαπισμού. Η χριστιανική από καιρό Ρώμη δια του εκχριστιανισμού των «βαρβάρων» και με την καθιέρωση της λατινικής ως γλώσσας (της εξουσίας της δικής της) και του θεού προσπάθησε και επί αιώνες κατάφερε να απολαμβάνει στις πρώην επαρχίες της και νυν νέα κράτη ένα υποκατάστατο της αλλοτινής της ισχύος, καθόλου ευκαταφρόνητο.