του Στάθη
Απ’ όταν έπεσαν οι πρώτες ναπάλμ στην Πίνδο, ανήκομεν εις την Δύσιν.
Και πιο πριν στη Δύση ανήκαμε (και για αυτό φθάσαμε στις ναπάλμ) αλλά ανήκαμε επειδή το θέλαμε.
Αυτή η επιλογή (και της αστικής τάξης, και του λαού) να ανήκουμε στη Δυσή, ήταν ευχή και κατάρα. Ευχή διότι από oθωμανικό σαντζάκιο γίναμε ευρωπαϊκό κράτος και κατάρα διότι τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη χρειάζονταν και χρειάζονται προτεκτοράτα (και επί ευρωπαϊκού εδάφους), ζώνες επιρροής και ζωτικούς χώρους.
Για να μείνουμε λοιπόν στα νεώτατα απ’ τα νεώτερα χρόνια η Ελλάς άνηκε στη Δύση επί Χούντας. Επί Κυπριακής Τραγωδίας ανήκαμε επίσης στη Δύση και όλη η Μεταπολίτευση ανήκε κι αυτή στη Δύση.
Το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» επιβεβαίωσαν τα Ίμια και τα Μνημόνια. Είναι λοιπόν «φυσιολογικό» επακόλουθο η νέα κανονικότητα να ανήκει στη Δύση και αυτή.
Όλα ανήκουν στη Δύση. Τα υπό πλειστηριασμό σπίτια μας, τα χρέη μας, οι υποδομές μας, η δημόσια περιουσία, όλα. Αν δεν ανήκαμε στη Δύση κι ανήκαμε ακόμα σ’ ένα Οθωμανικό δοβλέτι, εκτός απ’ όλα αυτά θα ανήκαν στα αφεντικά οι κόρες μας και οι γιοι μας. Ευτυχώς στη Δύση επικράτησε ο Διαφωτισμός και περί των τέκνων μας, επικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις. Θα είναι μεν αυτά τα παιδιά σκλάβοι μικρών αποδοχών και μεγάλων χρεών, αλλά θα ανήκουν στη Δύση.
Θα μου πείτε ότι: δεν είχαμε εναλλακτική λύση. Δίκιο έχετε! αν δούμε τη σύντομη ιστορία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, θα διαπιστώσουμε ότι η ιστορία του σοσιαλισμού υπήρξε συντομότερη.