Οι Κούρδοι, ανάδελφοι, εγκαταλελειμμένοι από τους Αμερικάνους, έρμαιο στις πολεμικές ορέξεις του Ερντογάν και με καμία στήριξη από τη διεθνή κοινότητα, η οποία κι αυτή την φορά επιλέγει στάση Ποντίου Πιλάτου, όχι νίβοντας, μα βάφοντας τας χείρας της στο κουρδικό αίμα, δεν έχουν καμία άλλη επιλογή παρά την συνεργασία με το καθεστώς του Άσαντ. Μια συνεργασία την οποία καθόλου δεν ήθελαν, την οποία καθόλου δεν επιδίωκαν. Δεν αποτελεί τίποτα άλλο από έναν δύσκολο και αναγκαίο συμβιβασμό, μπροστά σε μια διαφαινόμενη γενοκτονία.
Οι Κούρδοι μέσα από τις τάξεις των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων έχυσαν αίμα στον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Στον πόλεμο αυτό βρήκαν βοήθεια από τις ΗΠΑ, σημαντική σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, με την προμήθεια όπλων. Στο πεδίο όμως, οι Κούρδοι ήταν η σημαντικότερη δύναμη που πάλεψε τον ISIS. Οι 11.000 νεκροί μαχητές και μαχήτριες το αποδεικνύουν. Αυτοί οι νεκροί τώρα προδίδονται.
Ο Ερντογάν παίρνοντας το «πράσινο φως» από τον Ντόναλντ Τραμπ αυτή τη στιγμή έχει εισβάλει στη Συρία έχοντας κηρύξει ανένδοτο κατά των Κούρδων. Οι προφάσεις περί αγώνα εναντίον του ISIS δεν είναι τίποτα άλλο παρά προφάσεις. Όσο ο τουρκικός στρατός προελαύνει και βομβαρδίζει, τζιχαντιστές απελευθερώνονται από τις φυλακές που βρίσκονταν υπό τη φύλαξη των Κούρδων και η ολική επαναφορά του ISIS βρίσκεται όλο και πιο κοντά. Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι η ζωή του δικού τους λαού είναι η πρώτη που απειλείται οι Κούρδοι δεν είχαν πολλά περιθώρια.