Όχι και πέμπτη φάλαγγα!

Του Θανάση Καρτερού

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ξέρει ότι η αλήθεια είναι πάντοτε επαναστατική. Δεν πρόκειται λοιπόν να ενοχληθεί αν πούμε την αλήθεια: Ο Ανδρέας Λοβέρδος ορθώς οργίστηκε όταν τον χαρακτήρισε στη Βουλή εκπρόσωπο κάποιας πέμπτης φάλαγγας. Διότι τι είναι πέμπτη φάλαγγα; Εκείνοι που, ενώ οι τέσσερις φάλαγγες πολιορκούν φανερά τη χώρα, δρουν μυστικά πίσω από τις γραμμές των πολιορκημένων. Αναπαράγουν την εχθρική προπαγάνδα, υπονομεύουν το ηθικό, αποδιοργανώνουν την αντίσταση.

Ανήκει σε αυτή την κατηγορία ο Λοβέρδος; Ακόμα χειρότερα: Υπάρχει τέτοια -πολιτική- φάλαγγα στη σημερινή Ελλάδα; Να τους πεις δεύτερη φάλαγγα, εντάξει. Να τους πεις τρίτη, ή τέταρτη, πάει στα κομμάτια. Αλλά από πού κι ως πού πέμπτη; Αφού οι άνθρωποι ό,τι κάνουν το κάνουν φανερά. Φάτσα φόρα. Με θάρρος, ου μην και με θράσος, θα λέγαμε. Μπροστά ο Σόιμπλε, λίγο παραπίσω ο Ντράγκι, παραπλεύρως ο Ντάισελμπλουμ, και παρά τω Ντάισελμπλουμ ο Λοβέρδος. Και ο Βενιζέλος. Και ο Σαμαράς. Και ο Σταύρος βεβαίως, βεβαίως.

Φάλαγγα μαχητική, φανατισμένη, αδίστακτη; Μάλιστα. Που διαθέτει βαρύ προπαγανδιστικό οπλισμό, κανάλια μεγάλου βεληνεκούς, έντυπα μεγάλης κυοφορίας -ναι, ναι, κυοφορούν κάθε μέρα κι ένα πιο τρομερό alien. Και έμψυχο δυναμικό με πτυχία από τα καλύτερα πανεπιστήμια, ξένα κατά προτίμηση. Αλλά οι άνθρωποι δεν δρουν καθόλου κρυφά. Μπορεί να έχουν κρυφούς καημούς και κρυφότερες επιθυμίες, αλλά στα φανερά κάνουν ό, τι κάνουν. Με δημοσιότητα, προβολείς, σκηνοθέτες, μονταζιέρες.

Προυστ: "Είμαστε πιο δυνατοί από τους φόβους"

«TΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με είχε απογοητεύσει, γιατί τη στιγμή που τη συνελάμβανα, η φαντασία μου, που ήταν το μόνο όργανό μου για να χαρώ την ομορφιά, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της, σύμφωνα με τον αδήριτο νόμο που λέει πως δεν μπορεί κανείς να φαντάζεται παρά μόνον αυτό που είναι απόν.

«ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ σε ψευδαισθήσεις για άλλη μια φορά, γιατί επρόκειτο να γνωρίσω πλέον, αν ήταν πράγματι δυνατόν να πετύχω αυτό που, πάντοτε απογοητευμένος όπως ήμουν απ’ την παρουσία των τόπων και των ανθρώπων, είχα πιστέψει ως ακατόρθωτο.

ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΩ και πάλι προς την κατεύθυνση που από καιρό ήξερα πως δεν οδηγεί πουθενά. Εντυπώσεις σαν αυτές που γύρευα να αποτυπώσω δεν μπορούσαν παρά να εξαφανιστούν, αν ερχόντουσαν σε επαφή με μιαν άμεση απόλαυση που υπήρξε ανίκανη να τις γεννήσει.

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΤΙΣ ΓΕΥΤΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ήταν να προσπαθήσω να τις γνωρίσω περισσότερο εκεί όπου βρισκόντουσαν, δηλαδή μέσα μου, να τις αποσαφηνίσω μέχρι τα βάθη τους...».

«ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Η ΕΥΦΥΪΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΕΩΣ, στο ξέφωτο του κόσμου, έχουν κάτι το λιγότερο βαθύ, το λιγότερο αναγκαίο από αυτές που η ζωή, άσχετα από εμάς, μας μετέδωσε μέσα σε μιαν εντύπωση, υλική αφού μπήκε από τις αισθήσεις μας, της οποίας όμως μπορούμε να ανασύρουμε το πνεύμα».

«Κύριε, Πρόεδρε! Κύριε Διαμαντόπουλε!»

Γιώργος Ανανδρανιστάκης στην ΑΥΓΗ

Τι ωραία εικόνα, θεούλη μου! Να την απαθανατίσω, να την κορνιζάρω και να τη βλέπω κάθε φορά που θα χαλάει η διάθεσή μου. Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος να προεδρεύει από πάνω στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και η Ντόρα Μπακογιάννη να φωνάζει από κάτω «δώστε μου τον λόγο, κύριε πρόεδρε!». Ο ταπεινός Διαμαντόπουλος από πάνω, η Μεγάλη Ντόρα από κάτω, ο Διαμαντόπουλος «κύριος πρόεδρος», η Ντόρα, η εκπρόσωπος της Αγίας Οικογένειας των Προέδρων, να ζητάει άδεια από τον «κύριο πρόεδρο» για να μιλήσει.

Τα ύστερα του κόσμου. Και δεν ήταν μόνο η Ντόρα. Ήταν και ο ωραίος Λοβέρδος, ήταν και ο Άδωνης Άδωνις, ήταν και ο Βορίδης του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μέχρι και ο λησμονημένος Κουτσούκος του λησμονημένου ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε στον Διαμαντόπουλο. Δεν είναι ο Διαμαντόπουλος που τους πείραξε. Είναι που ανεβήκανε τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, είναι που συνέβη το αδιανόητο: η Αριστερά, που την είχανε μια ζωή του κλώτσου και του μπάτσου -κυρίως του μπάτσου- έγινε κυβέρνηση. Oh mon die, που θα έλεγε και ο γαλλομαθής Βενιζέλος.