Του Περικλή Κοροβέση
Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να γνωρίζονται και φυσικά χωρίς να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους, βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την ίδια τραγική μοίρα και να βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα: Ή μένουμε εδώ και έχουμε έναν βέβαιο θάνατο ή φεύγουμε από δω και με τη βοήθεια του Θεού ίσως σωθούμε.
Και αν στον δρόμο πεθάνουμε, μέχρι τότε θα ζούμε με την ελπίδα, που στη χώρα μας έπαψε να υπάρχει πια.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εξήντα εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, γιατί ο πόλεμος δεν ξεχωρίζει μάχιμους και αμάχους.
Στους δέκα νεκρούς μόνο ο ένας είναι μάχιμος. Από αυτούς ελάχιστοι κατορθώνουν και φτάνουν στην Ευρώπη.
Οι περισσότεροι βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες, όπου στοιβάζονται σε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες και με έναν ΟΗΕ να τρέχει λαχανιασμένος και να μην προλαβαίνει.Ο μικρός Λίβανος έχει ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία. Δηλαδή το ένα τέταρτο του πληθυσμού του. Δεν είναι ράπισμα στον ανθρωπισμό της Ευρώπης;
Μαζεύτηκαν οι σοφοί ηγέτες της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, για να δουν τι θα κάνουν με τα κύματα των προσφύγων που καθημερινά δυναμώνουν. Δεν τους απασχόλησε καθόλου γιατί υπάρχουν πρόσφυγες, αλλά για το πώς θα αμυνθεί η ίδια η Ευρώπη από τους ξεριζωμένους.
Οταν γράφονται αυτές οι γραμμές η σύσκεψη των Βρυξελλών είναι σε εξέλιξη και ξέρουμε πως δεν θα παρθούν αποφάσεις.