«Είναι θλιβεροί οι καιροί, όταν η εντιμότητα ονομάζεται αφέλεια και η ειλικρίνεια λέγεται ηλιθιότητα».
Πσέρβα-Τετμάιερ Κ.
«Σε μια παρέα μεθυσμένων όλοι απεχθάνονται εκείνον που δεν πίνει».
Κινεζική παροιμία
«Ο ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτήν».
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 8,7
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ζούμε σ’ έναν διεφθαρμένο κόσμο. Ένας απόλυτα έντιμος άνθρωπος, αν καταφέρει να επιβιώσει, θα χαρακτηριστεί από όλους ηλίθιος. Όμως υπάρχουν τέτοια «παράξενα όντα», απόλυτα έντιμα;
Υπάρχουν άνθρωποι αδιάφθοροι, αναμάρτητοι; Τίμιοι άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν κάνει κάτι ανέντιμο, αλλά τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν και το απέφυγαν;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πει ποτέ ψέματα -ή τουλάχιστον δεν είπαν όλη την αλήθεια, που δεν έχουν αγνοήσει έναν νόμο ή κανόνα (οδικής κυκλοφορίας έστω), που δεν έχουν κρύψει κάτι απ’ την εφορία -έστω μια απόδειξη;
Ίσως το πρόβλημα να είναι πιο φιλοσοφικό. Να κλέβεις απ’ το κράτος, όταν εκείνο προσπαθεί να σε εξοντώσει προς όφελος των «κοτζαμπάσηδων», είναι ανέντιμο ή αυτοάμυνα;
Κι αν νόμος είναι η δουλεία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ιδιωτικοποίηση κάθε φυσικού πόρου, τότε η εναντίωση σου σ’ αυτά είναι ανεντιμότητα;
Έντιμο είναι το νόμιμο; Ποιος ορίζει τι είναι αμαρτία; Το κράτος; Η ιδεολογία και η θρησκεία; Κάποιος υπέρτατος ηθικός νόμος που βρίσκεται μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου, όπως ισχυριζόταν ο Καντ;
Μήπως η «εντιμότητα» είναι άλλη μια λέξη που καθένας ερμηνεύει διαφορετικά και που έχει σημασία μόνο σε κλειστά συστήματα, θρησκευτικά, κρατικά, ιδεολογικά, καλλιτεχνικά;
Μήπως έντιμοι υπάρχουν μόνο στις ταινίες;
