ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ { Εξαιρετικό άρθρο πρέπει να διαβαστεί}

Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν μακράν χειρότερα προβλήματα – όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης ένας πλανήτης στα πρόθυρα του κραχ

.

«Το κεντρικό κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον έχει ένα περίπου ελλειπτικό σχήμα, ενώ στη μία πλευρά του διαδρόμου του τελευταίου ορόφου ευρίσκονται τα σύμβολα όλων των κρατών μελών του. Στην απέναντι πλευρά, βλέπει κανείς σε προθήκες τα τραπεζογραμμάτια που χρησιμοποιούνται από τις συγκεκριμένες χώρες – όπου διαπιστώνεται μία αξιοσημείωτη, σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών, καθώς επίσης των νομισμάτων τους.

Ως εκ τούτου, συμπεραίνει κανείς αυθόρμητα πως τα χρήματα και τα κράτη βαδίζουν μαζί, χέρι-χέρι. Ποιά είναι όμως η πραγματική σχέση μεταξύ χρήματος και Εθνών;» (Lord Mervyns King). Υπενθυμίζουμε πως η δραχμή ήταν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν μεσουρανούσε και κυριαρχούσε παντού ο ελληνικός πολιτισμός, στα θεμέλια του οποίου στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός – όπως αργότερα το Solidus της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ μέχρι πρόσφατα η δραχμή ήταν το σημαντικότερο νόμισμα των Βαλκανίων» (πηγή).

.

Άρθρο

Είναι πράγματι πολύ αξιόλογο το άρθρο του πρώην κεντρικού τραπεζίτη της Μ. Βρετανίας, το οποίο θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε ελεύθερα, όσον αφορά την ΟΝΕ – το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα στη νομισματική ιστορία του πλανήτη. Όπως σωστά δε τονίζει, έχει αποδειχθεί πως δεν πρόκειται για έναν εύκολο γάμο. Αντίθετα, είναι μία αγωνιώδης προσπάθεια να βρεθεί ένα ασφαλές πέρασμα, ανάμεσα στη Σκύλλα των πολιτικών ιδανικών και επιδιώξεων, καθώς επίσης στη άτεγκτη Χάρυβδη της οικονομικής αριθμητικής.

Ενώ μια φλεγόμενη μπάντα θα παίζει

Δημήτρης Α. Δημητριάδης

Σκυθρωπά πρωτοσέλιδα, ανήσυχος κόσμος, σκιές αμφιβολίας και φόβου. Δεν υφαίνει τίποτα η μέρα. Ωσάν παράταιρο το φως της αποσύρεται καθώς σειρήνες ουρλιάζουν εκκωφαντικά, τρισδιάστατα και διεισδυτικά. Εντολές και προσταγές παντού, πέφτουν τα τελεσίγραφα σαν το χαλάζι. Σαλπίζουν οι λέξεις υποχώρηση, τρομοκρατημένες επιθυμούν να επιστρέψουν στο κέλυφος των εννοιών τους. Το μέλλον έχει μελανιές κι η Άνοιξη ρυτίδες.

Όμως το αύριο δεν είναι παίξε γέλασε. Σε χάσματα, σε αντοχές, σε καραβιών αφρούς, σε λυγμούς, σε ωδές, όπου κι αν στρέψεις τις κεραίες σου, έτοιμο είναι να υγράνει τα ναι και να εμψυχώνει τα όχι.

Αύριο, ναι αύριο, θ’ αλλάξει ο σκοτεινός ουρανός. Τα πληγωμένα πουλιά θ’ απογειωθούν ξαφνικά κουβαλώντας τους......εφιάλτες των παιδικών ματιών, με το πρώτο λυκόφως. Χιλιάδες τρελά παράθυρα θ’ ανοιγοκλείνουν υψώνοντας χαρταετούς, λάβαρα, κύματα βεγγαλικά, στρατιές αμίλητα «γιατί», ό, τι θάψαμε μέσα μας.

Αύριο θα βγούμε και πάλι στους δρόμους, κορνάροντας θριαμβευτικά μαζί με τους βασανισμένους που ταξίδευαν χρόνια στο σκοτάδι, κρατώντας μαντήλια μουσκεμένα με οσμές από τα μπαχάρια και τη φτώχεια της Ινδίας, από την εξαθλίωση του Πακιστάν και τα πορνεία των Φιλιππίνων. Με μαντήλια ποτισμένα με το πετρέλαιο και το αίμα της Βαγδάτης και μυρίζουν το θάνατο της Καμπούλ. Γιατί έχει μυρωδιές ο θάνατος κι όποιος νομίζει το αντίθετο δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Σημαίες θα σκεπάζουν τα πρόσωπα των νεκρών, πύρινοι λόγοι τους ήχους των νομισμάτων και των όπλων, ενώ μια φλεγόμενη μπάντα θα παίζει τάγκο και μπλουζ και ραπ και ροκ, εξακοντίζοντας φρενίτιδες στα πλήθη.

Είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ηλίθιε

Γελωτοποιός

«Αυτή μπορεί να μην είναι η αρχή του τέλους, είναι όμως σίγουρα το τέλος της αρχής.» 

Ουίνστον Τσώρτσιλ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Το 1989, λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κηρύσσει το «τέλος της ιστορίας». 

«Χάρη στην εκτυφλωτική νίκη του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού όλες οι αντιφάσεις επιλύονται και αυτό που μένει είναι, ουσιαστικά, η οικονομική δραστηριότητα». 

Τέσσερα χρόνια μετά, και ενώ η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πλέον, ένας άλλος Αμερικάνος καθηγητής έρχεται να «διορθώσει» τη θεωρία του Φουκουγιάμα. 

«Η πηγή των συγκρούσεων του μέλλοντος», γράφει ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στη «Σύγκρουση των Πολιτισμών», «δεν θα είναι ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική, αλλά πολιτισμική.» 

Η ιστορία, που ποτέ δεν σταματά να κινείται, τους διέψευσε και τους δύο. Οι συγκρούσεις του 21ου αιώνα είναι όχι απλά οικονομικές, όχι απλά ταξικές, αλλά ολοκάθαρα διπολικές: Το 99% ενάντια στο 1%. 

Και καθώς οι φτωχοί αυξάνονται και πληθαίνουν μέσα σε κάθε χώρα, τόσο οι συγκρούσεις θα γίνονται βιαιότερες. 

«Ο εχθρός είναι εντός των πυλών. Στοιχειώδες, κύριε Γουάτσον.» 

Ο 20ος αιώνας ήταν αναμφίβολα η εποχή της Αμερικανικής ηγεμονίας. Όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά κυρίως οικονομικά, τεχνολογικά, πολιτιστικά. Εκεί δημιουργήθηκαν τεράστιες καινοτομίες που κατέκτησαν τον πλανήτη πολύ πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά από το στρατό του. 

Αυτοκίνητο, τηλέφωνο, ηλεκτρικός λαμπτήρας, ουρανοξύστης, λεωφόρος, αεροπλάνο, ψυγείο, ηλεκτρονικός υπολογιστής. 

Ελλάδα: “Hot spot” ή χώρα;

Νίκος Μπογιόπουλος 

Όταν ο Τουσκ, αυτός ο ευγενικός κύριος που ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έλαμψε σε ρόλο «γκαουλάιτερ» κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος και του τρίτου Μνημονίου, λέει ότι «δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών», μπορεί να αντιληφθεί κανείς ακόμα κι αν δεν έχει δει τις εικόνες από Ειδομένη μέχρι Καστελόριζο, σε τι έχει – ήδη – μετατραπεί η χώρα μας.

Όταν ο ίδιος ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής παραδέχεται τον κίνδυνο εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας ότι ένας νέος φαύλος κύκλος – δίπλα σε εκείνον των Μνημονίων – ξεκινάει για την πατρίδα μας. 

Όταν ο Ρόμπερτ Φίτσο, ο Σλοβένος πρωθυπουργός, δηλώνει ότι «η Ελλάδα παίρνει τη σκυτάλη στην κρίση και τώρα μπορεί να σπάσει το σβέρκο της με το προσφυγική κρίση» προσθέτοντας ότι «είναι η στιγμή που ίσως χρειαστεί η Ελλάδα να θυσιαστεί για το καλό της ΕΕ», αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «μπορντΕΕΛο» είναι αυτό που το εμφανίζουν σαν «ευρωπαϊκή οικογένεια» και για το οποίο μας καλούν να γίνουμε «Ιφιγένειες».

Η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό κατεστημένο του ευρωατλαντισμού έχει τεράστιες και ιστορικές ευθύνες για όλα αυτά. Οι οποίες κάθε άλλο παρά κρύβονται πίσω από την «μπούργκα» των «διαβουλεύσεων», των νέων «διαπραγματεύσεων», των τάχα μου «βέτο», των συσκέψεων πολιτικών αρχηγών.

Το μεγάλο «φαγοπότι» των ΜΚΟ στο προσφυγικό

Αντί η Ε.Ε να στηρίξει απευθείας τις δημόσιες κοινωνικές δομές, «ταϊζει» «ΜΚΟ» και τράπεζες με αφορμή το προσφυγικό δράμα

Tο μεγάλο «φαγοπότι» για τις περίφημες «ΜΚΟ» βρίσκεται ήδη στα «σκαριά», αυτή την φορά στην πλάτη των προσφύγων και με χρηματοδότη και «ντελίβερι», πάλι, την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Χθες, ο επίτροπος της ΕΕ για την Ανθρωπιστική Βοήθεια και τη Διαχείριση Κρίσεων, Χρήστος Στυλιανίδης, επιβεβαίωσε από τις Βρυξέλλες την «διαρροή» που είχε δημοσιεύσει πριν λίγες μέρες η «The Wall Street Journal» (σσ. λογικό, διότι περί «μπίζνας» πρόκειται) για «έκτακτη βοήθεια» συνολικών κονδυλίων 700 εκατομμυρίων ευρώ, την τριετία 2016 -2018, «μεγάλο μέρος» της οποίας «προορίζεται για την Ελλάδα» αφού «εκεί υπάρχει σήμερα η σοβαρότερη ανθρωπιστική κρίση, λόγω των συνθηκών που έχουν δημοιυργηθεί».

«Στην Ειδομένη πρέπει να υπάρχουν αυτή τη στιγμή από 12-15 χιλιάδες άνθρωποι που χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Θέλουμε να περιορίσουμε το πρόβλημα και να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα», δήλωσε ο Κύπριος Επίτροπος.

Ο ίδιος διευκρίνισε ότι η έκτακτη βοήθεια που θα δοθεί στους πρόσφυγες στην Ελλάδα θα είναι συμπληρωματική στα ήδη υπάρχοντα κονδύλια που προορίζονται για τα hotspots, τις διαδικασίες επανεγκατάστσης, επιστροφής, κοινωνικής ένταξης κλπ.

Τόνισε, επίσης, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βρίσκεται σε στενή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση για να εντοπιστούν οι ανάγκες των προσφύγων και να ξεκινήσει άμεσα η παροχή βοήθειας.

5 Μαρτίου 1951: Η εκτέλεση του Νίκου Νικηφορίδη

Στις 5 Μαρτίου του 1951, τα ξημερώματα, στο χώρο των εκτελέσεων του Γεντί- Κουλέ στη Θεσσαλονίκη, διαπράττεται ένα ακόμη έγκλημα της αμερικανοκρατίας και της ξενόδουλης κυβέρνησης εις βάρος του λαϊκού κινήματος: Εκτελείται ο 23χρονος Νίκος Νικηφορίδης, ΕΠΟΝίτης κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης και πρωτοπόρος αγωνιστής του φιλειρηνικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έγκλημά του ήταν ότι μάζευε υπογραφές για την Ειρήνη, κάτω από το κείμενο της «Εκκλησης της Στοκχόλμης», το οποίο ζητούσε να απαγορευτούν τα πυρηνικά όπλα σε όλο τον κόσμο. Η κατηγορία με την οποία εκτελέστηκε ήταν «απόπειρα διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών».Σε ηλικία μόλις 15 χρονών οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Στη συνέχεια το 1947, μόλις 17 χρονών, εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου και βασανίστηκε από τον μετέπειτα δικτάτορα Ιωαννίδη. Κατόπιν, και με σοβαρά ψυχικά και σωματικά τραύματα, πήγε στη Θεσσαλονίκη και αφοσιώθηκε στην πάλη για την Ειρήνη, όπου προσπαθούσε να οργανώσει το «Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων». Η εκτέλεση του Νικηφορίδη ήταν μια πράξη εκφοβισμού του ελληνικού λαού και παραδειγματισμού, για όσους θα ήθελαν να συνεχίσουν στο δρόμο του αγώνα.

Ανάρτηση από: http://www.imerodromos.gr