Σαράντα χρόνια από την ίδρυσε του, το ΠΑΣΟΚ είναι βέβαια φάντασμα του πανίσχυρου κόμματος της δεκαετίας του 1980, αλλά έχει τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι συνεργάζεται στην κυβέρνηση με εκείνους που το θεωρούσαν τότε εθνικό κίνδυνο.
«Αν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, θα πεινάσεις κι εσύ και τα παιδιά σου» έλεγε τις προάλλες ο Αδωνις Γεωργιάδης. Παρόμοιες δηλώσεις θα συναντήσει κανείς και σε εκπροσώπους της κυβέρνησης με λιγότερο απύλωτα στόματα. Αλλά δεν είναι κάτι νέο. Από ό,τι φαίνεται, οι ιθύνοντες της Νέας Δημοκρατίας έχουν αποφασίσει να αντιμετωπίσουν το κόμμα της Αριστεράς, το οποίο προηγείται πλέον όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις εκλογικές αναμετρήσεις, με τη μέθοδο που εφάρμοζαν οι προκάτοχοί τους στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με σκοπό την αναχαίτιση του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια γνωρίζουμε όλοι πού οδήγησε εκείνη η προεκλογική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Οχι μόνο στη θριαμβευτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981 με το πρωτοφανές 48,70%, αλλά και στην κατάρρευση του ίδιου του συντηρητικού κόμματος, το οποίο με 35,87% δέχτηκε την πιο σοβαρή μέχρι τότε ήττα του και οδηγήθηκε σε αλλαγή ηγεσίας και σοβαρή κρίση, από την οποία έκανε χρόνια να ανακάμψει.
Μπορεί σήμερα η Νέα Δημοκρατία να συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ, αλλά εκείνη την εποχή το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου αντιπροσώπευε το απόλυτο κακό στα μάτια του ηγετικού πυρήνα του κόμματος που βρισκόταν στην εξουσία από τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης. Κυρίως επειδή το ΠΑΣΟΚ ανήκε σε ένα πολιτικό ρεύμα, το οποίο πρώτη φορά διεκδικούσε την κυβερνητική εξουσία με συνθήματα ριζοσπαστικά και σε μεγάλο βαθμό δανεισμένα από την παραδοσιακή Αριστερά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η ελληνική Αριστερά βρισκόταν εγκλωβισμένη στο δικό της περιθώριο και δεν φαινόταν ικανή να διεκδικήσει κυβερνητικό ρόλο. Αλλωστε, μόλις το 1974 είχε νομιμοποιηθεί η παρουσία του ΚΚΕ στην ελληνική πολιτική.