«Πριν 40-50 χρόνια, οι πατεράδες μας και οι μητέρες μας δεν είχαν δικαίωμα να βρίσκονται στην πλατεία Murillo. Η μητέρα μου διηγείτο, ότι όταν ερχόταν από την ύπαιθρο με κάποια προϊόντα, μπορούσε να τα πουλήσει στα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας, αλλά όχι στην κεντρική πλατεία», μου έλεγε ο ‘Εβο Μοράλες το 2007, σε μια συνέντευξη στο προεδρικό Μέγαρο της Λα Παζ, δύο χρόνια μετά την εκλογή του.
Ο Μοράλες ήταν ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος στην ιστορία της Βολιβίας, στην οποία τα δύο τρίτα του πληθυσμού(κοντά στα 11, 5 εκατ) είναι αυτόχθονες. Από την ανεξαρτησία της το 1825 (οι χώρες της περιοχής επαναστάτησαν κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας την ίδια εποχή με την Ελλάδα), τη Βολιβία κυβερνούσε η ελίτ των λευκών και μιγάδων, που τη βύθισαν στη φτώχεια, με αποτέλεσμα εξεγέρσεις και συνεχή πολιτική αστάθεια.
Από το 2006 και μέσα σε 10 χρόνια, η κυβέρνησή του Μοράλες μείωσε τη φτώχεια κατά 42% και την ακραία φτώχεια κατά 60%, γεγονός που ωφέλησε ιδιαίτερα τους αυτόχθονες Βολιβιανούς. Ο ίδιος ο Μοράλες έδινε το καλό παράδειγμα, για έναν νέο τύπο διακυβέρνησης και σχέσης με τους πολίτες, όπως μου έλεγε στη συνέντευξη: «η εμπειρία της ζωής μου στην ύπαιθρο, στα χωριά των ιθαγενών, λέει ότι το να είσαι εξουσία σημαίνει να υπηρετείς τον λαό..
..Οπότε αν θέλουμε να υπηρετήσουμε το λαό δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τα λεφτά. Κατέβασα από τα 40.000 σε 15.000 βολιβιάνος (το τοπικό νόμισμα) τον μισθό του προέδρου. Εγώ θα μπορούσα να ζήσω με 5.000, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αλλά υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που βγάζουν 15.000 βολιβιάνος. Και έχουμε ένα νόμο, ότι κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να βγάζει παραπάνω από τον Πρόεδρο. Είναι το πρόβλημα που έχω αυτή τη στιγμή».