«Εχει χάσει την υπομονή του» λοιπόν ο κ. Ντάισελμπλουμ. Μάλιστα. Με την προσδοκία ότι θα πατσίζαμε κάτι, θα μπορούσαμε να του αντιδανείσουμε λίγη από την πολλή δική μας υπομονή εμείς οι Ελληνες, που τόσο μας θαυμάζουν για την αντοχή μας στις θυσίες οι λοιποί αδελφοί Ευρωπαίοι. Και με τον γλυκερό ή σαδιστικό θαυμασμό τους μας ωθούν να σκεφτούμε το μεταφυσικό ερώτημα αν θα χαιρόταν ο αμνός ο άμωμος ο εις σφαγήν αγόμενος στην περίπτωση που λίγο προ του τέλους άκουγε επαίνους για το θυσιαστικό του πνεύμα.
Καθόλου μεταφυσικό δεν είναι, πάντως, ένα άλλο ερώτημα: Η υπομονή μας είναι γέννημα μιας σχεδόν παραλυτικής μοιρολατρίας ή απορρέει από μια μικρή, μικρότατη ελπίδα ότι οι απώλειές μας, η οικονομική μας σύνθλιψη και η αυτάδελφή της ψυχική μας κατάθλιψη κάτι θα αποφέρουν ;
