Τα υψηλά ποσοστά του Σύριζα στις τελευταίες εκλογές άφησαν πίσω τους μια υπόσχεση αλλαγής περισσότερο αχνή παρά απτή, διαχέοντας ένα υποκατάστατο ελπίδας που εξ’ αρχής ήταν εύθραυστη, αφού ακόμα και αν ο Τσίπρας είχε υποστηριχθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων πάλι θα έβρισκε την κοινωνία καχύποπτη και επιφυλακτική απέναντι του, μιας και ούτως ή άλλως η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος σε οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό βρίσκεται πλέον σε ένα φαινομενικά ανυποχώρητο ναδίρ.
Είναι δεδομένο άλλωστε ότι όσοι υποστηρίζουν ακόμα τις συγκυβερνητικές παρατάξεις δεν πρεσβεύουν επί της ουσίας καμία πολιτική επιλογή, αφού είναι είτε άμεσα ωφελούμενοι, ως μέλη ενός κομματικού στρατού συντηρούμενου με πελατειακές σχέσεις, είτε αγνοούν, λόγω αμάθειας, ή ακόμα και αδυνατούν λόγω έλλειψης κριτικής ικανότητας ή, πιο απλά, λόγω ηλιθιότητας, να κατανοήσουν την σημασία της υποδούλωσης της χώρας στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που θέλει την Ελλάδα μια ειδική οικονομική ζώνη προσαρμοσμένη στα συμφέροντα της κεντρικής Ευρωπαϊκής διοίκησης.
Εξαιτίας του υπεράριθμου εκείνων που δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα με την παρούσα μεταμόρφωση της Ελλάδας σε οικονομική αποικία, γεννάται το ερώτημα αν η μακροχρόνια κατοχή της Ελλάδας από διάφορους αποικιοκράτες στο παρελθόν έχει εγκαθιδρύσει την σκλαβιά ως μια μορφή κανονικότητας για μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού που μοιάζει να μην θέλει την ανεξαρτησία του, ίσως επειδή αυτή απαιτεί θυσίες, ή απλούστερα απειλεί βραχυπρόθεσμες ηδονές όπως η καλοκαιρινή ραστώνη.
