Το παλιό πεθαίνει. Και το νέο που γεννιέται είναι σαν το παλιό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στη Γερμανία, το νέο-σαν-το-παλιό είναι χειρότερο από το παλαιότερο. Εκεί, στη χώρα των μαύρων δασών, το τέρας της ξενοφοβικής ακροδεξιάς αποκτά ένα νέο πρόσωπο, το AFD, πιο αποδεκτό από το ακραιφνώς φασιστικό NPD.
Το τέρας δοκιμάζει τα πρόσωπά του. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία δοκιμάζει μια πιο κεντρώα ρητορική. Συνηθισμένη στρατηγική των φασιστικών κινημάτων, ώσπου να καταλάβουν την εξουσία και να δείξουν τότε το πραγματικό τους πρόσωπο.
Αντιθέτως με την Αριστερά, που όταν αναλαμβάνει την εξουσία ρίχνει νερό στο κρασί της (όπως η ιστορία της στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον αποδεικνύει), η Ακρα Δεξιά όταν καταλαμβάνει την εξουσία ρίχνει στο κρασί της ακόμα περισσότερο δηλητήριο.
Αυτήν την περίοδο η Ευρωπαϊκή Ένωση υφίσταται διαλυτική πίεση σε δύο επίπεδα. Εν πρώτοις τη διαλύει η κυρίαρχη ασκούμενη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική και κατά δεύτερον τη διαλύει η (ως εκ τούτων) άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων που θέλουν την ανοιχτή και ξεκάθαρη επιστροφή στον εθνικισμό. Και στον ρατσισμό. Και, γιατί όχι, στον νέο φασισμό.
Το παράλογο αυτής της υπόθεσης (που είναι απλώς ανήθικο) είναι ότι οι κατεστημένες και καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρωένωσης είναι ακριβώς εκείνες που τροφοδοτούν την ακροδεξιά απειλή εναντίον της, ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν και οι ίδιες την κυρίως απειλή για την ενότητα της Ενωσης. Μονά-ζυγά, οι λαοί αιχμαλωτίζονται και οι δημοκρατίες φθίνουν.
