Οι 45 Ούγγροι Ιππείς

Του Προκόπη Μπίχτα

Ο Αντόνιο Γκράμσι αναφέρει ότι, κατά την διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς έφθασαν στην Φλάνδρα και υπέταξαν ολόκληρο τον πληθυσμό. Επί έξη μήνες κυβερνούσαν με απόλυτη αυθαιρεσία μια περιοχή μεγαλύτερη από το σημερινό μισό Βέλγιο. Οι βιαιοπραγίες και καταστροφές που διέπραξαν ήσαν τρομερές και δεν συνάντησαν καμμία αντίσταση από τις πολλές χιλιάδες των χωρικών της περιοχής. Η εξήγηση γι αυτό το φαινόμενο είναι ότι οι χωρικοί της Φλάνδρας ήταν τόσο πολύ διεφθαρμένοι από την φτώχεια και τον πόλεμο, που είχαν γίνει αδιάφοροι και ανίκανοι να αντισταθούν σε οτιδήποτε.

Σήμερα ο Έλληνας «πολίτης» βρίσκεται στα έσχατα όρια της διαφθοράς. Έχει φθάσει στο σημείο να δέχεται τα τερατώδη ψέματα των ταγών του σαν κάτι συνηθισμένο, την κοροϊδία στο πρόσωπό του σαν κάτι αδιάφορο, την καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών σαν κάτι φυσιολογικό, ίσως και ευκταίο, τον οικονομικό του θάνατο σαν κάτι μοιραίο και, τον πρόωρο βιολογικό θάνατο, τον δικό του και της οικογένειάς του σαν κάτι νομοτελειακό. Έχει γίνει παθητικός, ένα αναλώσιμο αντικείμενο χωρίς βούληση, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς διάθεση να αγωνιστεί για οτιδήποτε. Λοιδορεί όποιον εκφράζει θέληση για αντίσταση και κοροϊδεύει όποιον δεν δέχεται την υποταγή και τον σιωπηλό θάνατο. Τα όνειρα έχουν πεθάνει μέσα του και η διαφορά του από τα ζώα του δάσους έγκειται μόνο στο ότι φοράει ρούχα και παπούτσια. Όμως, τα ρούχα και τα παπούτσια δεν αποτελούν ειδοποιούς διαφορές.

Οι εκμεταλλευτές και δυνάστες του ξόδεψαν πολύ χρόνο, πολλές δυνάμεις, πολύ τέχνη και πολύ χρήμα για να καταντήσουν ένα ολόκληρο λαό σ’ αυτήν την αθλιότητα. Χρειάστηκε να τον προδώσουν επανειλημμένα, να τον ταπεινώσουν, να τον αποκόψουν από την ιστορία και τον πολιτισμό του, να τον καταστήσουν αδαή όσον αφορά στην πολιτισμική του ταυτότητα, να τον καταδικάσουν σε μεγάλη φτώχεια, να τον τρομοκρατήσουν… Ταυτόχρονα χρειάστηκε να του επιβάλλουν και να του υποβάλλουν «αξίες» και «διεξόδους» που θα τον μετέτρεπαν σε ένα ασύντακτο κοπάδι άβουλων, ηλίθιων προβάτων.

Άμα δω λεωφορείο να καίγεται, στρίβω

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Η σοφία του καφενείου έχει συνήθως ένα όριο, και αυτό είναι πως ενώ οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον όταν μιλούν για τη ζωή τους, γιατί η ζωή είναι όντως μοναδική, είναι εντελώς τετριμμένα όσα λένε όταν μιλούν για τις απόψεις τους. Κι αυτό διότι οι απόψεις συνήθως αντλούνται από το μεγάλο οπλοστάσιο των κλισέ, με ελάχιστες και πολύ σπάνιες εξαιρέσεις. (Πριν κατηγορηθώ για ελιτισμό, αναγνωρίζω ότι είναι πολύ πιθανό έτσι να ακούγεται και η δική μου φωνή για πολλούς άλλους)

Πριν από λίγες μέρες, πήρα ένα ταξί. Ακούμε μουσική και ο οδηγός μού εξηγεί ότι δεν ακούει ποτέ ειδήσεις, γιατί αγχώνεται, λοιπόν προτιμάει τα τραγούδια. (Κλισέ). Τον ρωτώ: -«Δεν χρωστάς;» -«Χρωστάω, γιατί; Περνάει με τις ειδήσεις;» (Πνευματώδες). «Ειδήσεις άκουγα μόνο με τη βαρουφακειάδα, με τα πουκάμισα. Εκεί γούσταρα». (Κλισέ και μετά αλλαγή πίστας:) «Ξέρεις τι κάνω για τα χρέη; Όταν σηκώνει πελάτης το χέρι, παίρνω την κούρσα». (Αρχίζω να ενδιαφέρομαι). «Και δεν μετράω ποτέ τι έβγαλα. Όταν τελειώνει η μέρα, κλείνω και πάω σπίτι». (Μάλιστα). Και τότε έρχεται η έκπληξη: «Να σου πω κάτι; Άμα δω ένα λεωφορείο να καίγεται στα δεξιά μου, στρίβω αριστερά. Τι με νοιάζει εμένα; Θα αλλάξει η ζωή μου; Αν ήμουν στον Πειραιά ούτε που θα το είχα καταλάβει». Εδώ πια ο καλός μου ταξιτζής αγγίζει ύψη λογοτεχνικά. Τον ευχαριστώ και βγαίνω.

Θεωρώ ότι έχει μισό δίκιο. Είναι όμως τόσο σημαντικό το δίκιο του, που δεν μπορώ να το προσπεράσω. Να προσπαθήσω να αναδιατυπώσω: η ζωή μου, λέει, δεν θα αλλάξει από το τι συμβαίνει τώρα στους δρόμους ούτε από το τι συνέβη σήμερα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πώς θα μπορούσε να τον διαψεύσει κανείς;

Η θρυλική απόδραση 27 κομμουνιστών απ' τις φυλακές των Βούρλων

Στην φωτογραφία βλέπουμε το πρωτοσέλιδο με το οποίο κυκλοφορούσε η «Ακρόπολις» σαν σήμερα το 1955. Αναφερόταν στην θρυλική απόδραση των 27 κομμουνιστών από τις φυλακές των Βούρλων.

Από το βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη «Οι μεγάλες αποδράσεις αντιγράφουμε»:

«Στις φυλακές Βούρλων – Δραπετσώνας κρατούταν την εποχή εκείνη μεγάλος αριθμός πολιτικών και ποινικών κρατουμένων. Οι φυλακές εκείνες ήταν μέχρι την γερμανική κατοχή πασίγνωστος οίκος ανοχής, Και υπήρξε εποχή που φιλοξενούσε πάνω από 150 γυναίκες! Ηταν στην πλειοψηφία τους Μικρασιάτισσες που είχαν καταφύγει στην Ελλάδα με την καταστροφή και που οι "προστάτες" που τις μάζεψαν τις έριξαν στα Βούρλα. Ο χώρος που χτίστηκαν οι μοντέρνοι για την εποχή "ναοί της Αφροδίτης" άνηκε στην οικογένεια του μετέπειτα υπουργού και πρωθυπουργού Πιπινέλη.

Οι Ιταλοί και Γερμανοί τον μετέτρεψαν σε φυλακές για τους αγωνιστές της Αντίστασης και μετά την αποχώρησή τους τον παρέλαβαν οι ελληνικές αρχές για τις δικές τους ανάγκες».

(Ολο το βιβλίο υπάρχει στο μπλοκ του «Οικοδόμου»)

Και από τον «Ριζοσπάστη» αντιγράφουμε λεπτομέρειες γ’ αυτήν την απόδραση: