Αριστερά, Ευρώπη και Ελλάδα, Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την άνοιξη του 2011 έκανα ένα ταξίδι στη Γαλλία, παίρνοντας συνεντεύξεις από πολιτικούς και διανοούμενους. Μεταξύ άλλων είδα τον Ζαν-Πιερ Σεβενεμάν, «ιερό τέρας» του γαλλικού σοσιαλισμού, Υπουργό ‘Αμυνας του Μιτεράν, πρώην επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών, τον συγγραφέα Ρεζίς Ντεμπρέ, σύμβουλο του Μιτεράν και σύντροφο του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, τον πρώην διευθυντή της Μοντ Ντιπλοματίκ Μπερνάρ Κασσέν, τον Γαλλο-αιγύπτιο οικονομολόγο Σαμίρ Αμίν, φίλο και σύμβουλο του Ανδρέα Παπανδρέου και αρκετούς άλλους. Η Γαλλία, και στην τωρινή παρακμή, παραμένει «πολιτικό βαρόμετρο» της Ευρώπης.
Η πρώτη διαπίστωσή μου ήταν ότι είχαν όλοι μάλλον ασαφή, ανεπαρκή εικόνα των καταστροφικών (από τότε!) συνεπειών του Μνημονίου. Μιλάμε για μερικούς από τους καλύτερα πληροφορημένους, έμπειρους, κριτικούς ανθρώπους στην Ευρώπη. Η διαπίστωση με σόκαρε, γιατί αντανακλούσε το βάθος της ευρωπαϊκής κρίσης, αλλά και την πλήρη σχεδόν απουσία οποιασδήποτε διεθνούς κινητοποίησης των Ελλήνων «αντιμνημονιακών», έστω στο επίπεδο γνωστοποίησης των δεδομένων.Τους μίλησα για τη δυναμική του ελληνικού προγράμματος, υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος της συμμαχίας «αγορών», Χρήματος και «Γερμανίας-Φάουστ» κατά της Ελλάδας είναι το «οικονομικό ισοδύναμο» του πολέμου των φασιστών κατά των Δημοκρατικών στην Ισπανία (1936-39), «μικρό» πόλεμο που οδήγησε στον «μεγάλο» (2οΠαγκόσμιο). «Η καμπάνα χτυπάει» για όλη την Ευρώπη, θα μπορούσε να πει κανείς παραφράζοντας τον Χεμινγουαίη. Αυτό όμως που όντως προκάλεσε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον των συνομιλητών μου ήταν η ιδέα νέου «Τσίμμερβαλντ».