Όταν ο αυτοκράτορας φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος εισερχόταν θριαμβευτής στη Ρώμη είχε πάντα έναν δούλο μαζί του στο άρμα του. Αυτός όταν κορυφωνόταν οι ιαχές του πλήθους, του τραβούσε κρυφά την χλαμύδα και του ψιθύριζε: «Θα πεθάνεις μίαν ημέρα!» Η υπενθύμιση αυτή κατά την κρίσιμη στιγμή, του φθαρτού της ύπαρξης του, προφύλασσε τον σοφό ηγέτη από την έπαρση που τυφλώνει και θολώνει την κρίση.
Ο κ Χαρδαλιάς δεν είναι βέβαια αυτοκράτορας και πολύ περισσότερο δεν είναι κορυφαίος φιλόσοφος!
Δεν έφτανε η υποτίμηση στην αντιμετώπιση του πλημμυρικού φαινομένου, οι ανεπάρκειες που στοίχισαν ζωές, η προσπάθεια συγκάλυψης της έκτασης της βλάβης και του αριθμού των θυμάτων, η ενοχοποίηση των μετεωρολόγων, οι άτοποι συμψηφισμοί με την Μάνδρα, ήρθε στο τέλος και η δικαιολογία που μαρτυρά ότι ο ηγέτης την ψώνισε και νομίζει πια ότι μιλά σε χαχόλους!
Αναφέρομαι στην διαβεβαίωση ότι είμαστε πολύ τυχεροί που «δεν λειτούργησε το 112» γιατί τότε οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. Λέτε τότε οι νεκροί να ήταν εκατό δώδεκα;
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την δήλωση; Το πώς κάποιος που αγνοεί ακόμη τον αληθινό αριθμό των θυμάτων, γνωρίζει αντιθέτως το πόσοι θα ήταν αν …. Την λαθραία επίκληση τεχνικών δυσκολιών, δεδομένου ότι το 112 λειτούργησε και μάλιστα υποκατέστησε τις κρίσιμες τηλεφωνίες που σύντομα εξέλειψαν. Το αληθές είναι ότι ενώ το σύστημα λειτουργούσε ποτέ δεν δόθηκε η κατάλληλη εντολή! Αν όμως αυτά συμβαίνουν μια μόλις ώρα από την Αθήνα, σε ένα φαινόμενο αναμενόμενο από ημερών και προερχόμενου από τόσο μακριά, τότε τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς σε μια αληθινά αιφνίδια και απομακρυσμένη καταστροφή;