Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Στο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σλέιντ «Κάθε χρόνο, ίδια μέρα», ο Τζόρτζ και η Ντόρις συναντιούνται κάθε χρόνο, την ίδια ακριβώς μέρα, σε ένα μοτέλ στο Σαν Φρανσίσκο, έχοντας συνάψει έναν ιδιότυπο παράνομο δεσμό. Εμείς εδώ δεν έχουμε τους αντίστοιχους Τζόρτζ και Ντόρις. Αλλά, κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τη μέρα της παρέλασης για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, έχουμε έναν καλό λόγο να μην είμαστε υπερήφανοι.
Στα ελληνικά σχολεία και ιδίως στα δημοτικά, πηγαίνουν πολλά παιδιά μεταναστών και προσφύγων. Θα τα διακρίνετε ίσως μόνο λόγω του διαφορετικού τους χρώματος. Κατά τα άλλα, είναι παιδιά, σαν όλα τα άλλα, που μπορεί να μιλάνε τη γλώσσα μας καλύτερα και από τα Ελληνόπουλα και σίγουρα αξιοποιούν το πεδίο του σχολείου για να γίνουν μέλη μιας ευρύτερης κοινότητας. Κάνουν τα ίδια μαθήματα με τα Ελληνόπουλα, τους απασχολούν τα ίδια προβλήματα και έχουν, στο πλαίσιο αυτής της σχολικής κοινότητας, τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.
Δεν έχει νόημα να ξανακάνουμε τη συζήτηση για το αν πρέπει οι σημαιοφόροι να επιλέγονται με βάση τον βαθμό ή να κληρώνονται ανάμεσα σε όλους τους μαθητές. Άποψη της στήλης είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό μέτρο, ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής, ώστε να επιλέγεται αυτός που θα φέρει τη σημαία. Για αμιγώς συμβολικούς λόγους. Στο σκεπτικό μου, όμως, είναι ότι, αν ο άριστος είναι Αφγανός ή Πακιστανός τη καταγωγή, τότε έχει το ίδιο δικαίωμα με ένα Ελληνόπουλο κατά το γένος να φέρει το εθνικό σύμβολο.
