«Και συ τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα;»

Η στήλη παρότι ανακουφισμένη από τις εξελίξεις στο θέμα Τομπούλογλου, παρότι ικανοποιημένη που για μια ακόμα φορά το καλό θριάμβευσε πάνω στο κακό, συνεχίζει να έχει μερικές απορίες.

Απορία πρώτη: Με εκείνο το καθεστώς που θέλει τον κάθε αποτυχημένο πολιτευτάκια να πιάνει στασίδι στη διοίκηση του τάδε δημόσιου φορέα ή του δείνα δημόσιου οργανισμού, τι γίνεται; Με το μοντέλο που θέλει το κάθε παράσιτο του κομματικού σωλήνα, τον κάθε ασπάλακα της συνομοταξίας «τα δικά μας παιδιά» να βολεύεται σα βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινωνίας, τι γίνεται; Κάτι μας λέει ότι το έργο συνεχίζεται κανονικότατα. Όπως ακριβώς το έλεγε ο Μαυρογιαλούρος (Κωνσταντάρας) στον Γκρούεζα (Παπαγιαννόπουλο): «Και πώς ζεις εσύ ρε Γκρούεζα, τι δουλειά κάνεις;» ρωτούσε ο Κωνσταντάρας τον κομματάρχη Παπαγιαννόπουλο. «Μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ», απαντούσε εκείνος αφοπλιστικά...

Πολύτιμος ο χρόνος μετά την νιότη ...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Η «Λευκή νύχτα» των αφεντικών είναι το «Μαύρο» στις ζωές των εργατών

ΖΗΤΩ Η “ΛΕΥΚΗ ΝΥΧΤΑ” (;)  ή αλλιώς πώς θα καταλήξουμε να ΜΗ λέμε: ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ! 

Όλα τα είχαμε στον κόσμο των εμπορικών καταστημάτων,στον κόσμο των λουσάτων βιτρινών, που πίσω τους κρύβεται -πλέον όχι και τόσο επιμελώς- ένα από τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση των εργαζομένων ολοένα και οξύνεται: απολύσεις, μισθοί πείνας, (αλλά και) απλήρωτη εργασία ακόμα και για πολλούς μήνες, ελαστικά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τις Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, ατομικές συμβάσεις… 

Έχουμε τώρα και μια νέα “φαεινή” ιδέα του Εμπορικού Συλλόγου Αθήνας και του Καμίνη: 

Δουλειά μέχρι της 11 το βράδυ στις 28 Δεκέμβρη (…και βλέπουμε και για πιο αργά ή και για πιο πολλές μέρες ή γιατί όχι και μόνιμα στη συνέχεια, άλλωστε πάντα θα υπάρχουν αφορμές για “φιέστες”). 

Καταρρέει το κύρος ΕΕ και θεσµών

του Γιώργου Δελαστίκ

Ούτε καν ο ένας στους τρεις πολίτες των κρατών που συµµετέχουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν εµπιστεύεται πλέον την ΕΕ. Μόλις το 31% την εµπιστεύεται κατά µέσο όρο στις 28 χώρες µέλη της, ενώ το 2007, τη χρονιά πριν ξεσπάσει η οικονοµική κρίση, το ποσοστό αυτό ανερχόταν στο 57%! Το ποσοστό δηλαδή έµεινε σχεδόν το µισό! Η πτώση είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή – 26 ολόκληρες εκατοστιαίες µονάδες. Αυτό αποκαλύπτουν τα ευρήµατα του Ευρωβαρόµετρου, της δηµοσκόπησης που διενεργείται κατ’ εντολή της Κοµισιόν δύο φορές κάθε χρόνο, Μάιο και Νοέµβριο, και στις 28 χώρες της ΕΕ, αλλά και σε όσα κράτη είναι επισήµως υποψήφια προς ένταξη.

Είναι προφανές ότι από το 2008 που ξέσπασε η οικονοµική κρίση ο τρόπος που την αντιµετωπίζει η ΕΕ, φορτώνοντας εξοντωτικά βάρη στους λαούς για να σώσει τις τράπεζες και τις περιουσίες των πλουσίων, έχει οδηγήσει σε ραγδαία καταβαράθρωση του κύρους της στα µάτια των λαών της Ευρώπης και ιδίως των λαϊκών και µεσαίων στρωµάτων. Συνιστά πρωτοφανές γεγονός το 70% των ευρωπαίων πολιτών να µην εµπιστεύεται την ΕΕ.

ΤΩΝ ΠΙΣΙΝΩΝ ΗΜΩΝ ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΩΝ

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Απολύτως επιτυχημένο βρίσκει ο Γιάννης Στουρνάρας το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης. Κλείνει την πόρτα στο λαθρεμπόριο καυσίμων, εξασφαλίζει μεγαλύτερα έσοδα στο κράτος και δεν επιτρέπει στους κατόχους θερμαινόμενων πισινών ναζεσταίνουν το νερό με φτηνότερο πετρέλαιο -αυτά μας είπε. Το τελευταίο ειδικά, που δεν το είχαμε ξανακούσει, αποκαλύπτει τον σχεδόν κομμουνιστικό χαρακτήρα του μέτρου. Θέλει θερμαινόμενη πισίνα ο καπιταλιστής; Θα πληρώσει!

Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από τις γιορτινές αυτές δηλώσεις είναι το εξής: Ο καυστήρας μπορεί λόγω φόρου να μη δουλεύει, αλλά ο Στουρνάρας μπορεί μετά φόρου να μας δουλεύει. Διότι όσο κι αν ανησυχούμε για την τύχη των θερμαινόμενων πισινών, την τύχη των εσόδων του δημοσίου και του λαθρεμπορίου καυσίμων τη γνωρίζουμε. Και τα μεν έσοδα πάνε κατά διαόλου, το δε λαθρεμπόριο κατ' ευχήν. Άσε που υπάρχει η υποψία ότι δεν τρέχει δα και κρύο νερό στις βίλλες μετά πισινών.

Tοπίο στην αιθαλομίχλη

«Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με μια έκρηξη αλλά μ’ ένα λυγμό», έλεγε ένας ξένος ποιητής. Έτσι τελειώνει το 2013, μπορούμε να πούμε κι εμείς: όχι με μια (κοινωνική) έκρηξη αλλά με το μαύρο σύννεφο της αιθαλομίχλης, με τις αποπνιχτικές αναθυμιάσεις των σκανδάλων, της απληστίας και του κυνισμού αυτών που μας κυ βερνούν.

Ένα μαύρο νέφος πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα τις ημέρες των Χριστουγέννων....

Η αιθαλομίχλη δεν εντοπίστηκε μόνο στην Αθήνα, αλλά παρουσιάστηκε σε όλες σχεδόν τις πόλεις: Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λαμία, Κοζάνη, Τρίπολη. Πανικόβλητη η κυβέρνηση, εξέδωσε έναν κατάλογο κούφιων μέτρων και εναπέθεσε την καταπολέμηση της αιθαλομίχλης αφενός στον πατριωτισμό των ξεπαγιασμένων Ελλήνων και αφετέρου… στο νοτιά και τη βροχή! Το φαινόμενο υποχώρησε για δυο μέρες, όμως υπολογίζεται ότι με την επικείμενη άφιξη των βοριάδων θα εμφανιστεί και θα ενταθεί ξανά.