« …Ο κ. Μητσοτάκης διακρίνεται από μια αριστοκρατικού τύπου αντίληψη για την πολιτική. Πιστεύει ότι αυτός και οι συνεργάτες του κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, ότι ο ίδιος υπερίπταται των πάντων, ότι είναι ο καλύτερος και μόνος εγγυητής των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων και απαιτεί από όλους να τον υπηρετούν αδιαμαρτύρητα, να προσφέρουν ην και ύδωρ, χωρίς ενστάσεις και αμφισβητήσεις, ωσάν να πρόκειται για αδιαμφισβήτητο, σχεδόν ελέω Θεού, μονάρχη. Εμφανώς πια έχει αλλεργία στην κριτική, δεν αναγνωρίζει στα μέσα ενημέρωσης το δικαίωμα να ελέγχουν την εξουσία, να ερευνούν και να αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα, δεν φαντάζεται καν ότι εκεί έξω μπορεί να υπάρχουν μη εξαγοράσιμοι δημοσιογράφοι, που δεν διεκδικούν τίποτε άλλο πέρα από την ελευθερία τους να εργάζονται απερίσπαστοι»
Αντώνης Καρακούσης, -«Το Βήμα της Κυριακής».
Στις Δημοκρατίες δεν αρέσει να εμπλέκονται στις λειτουργίες τους δυο κατηγορίες εξωτερικών παραγόντων: οι ένστολοι και τα φουσκωμένα πορτοφόλια. Συνιστά πολιτική ανωμαλία να απειλούνται εκλεγμένες κυβερνήσεις από γαλονάδες ή ισχυρούς του χρήματος.
Στην Ελλάδα το πρώτο ήταν στη μόδα αμέσως μετά τον εμφύλιο και κατέληξε στην τραγωδία της δικτατορίας. Το δεύτερο είναι σπορ της μεταπολιτευτικής περιόδου και οδήγησε σε ανατροπή εκλεγμένου Πρωθυπουργού το 1993. Παρότι εξελήφθη ως Νέμεση: το ίδιο είχε κάνει ο ανατραπείς με άλλον, πιο εκλεγμένο, Πρωθυπουργό το 1965 – και επιπλέον το κόμμα που έχασε την κυβέρνηση επιβράβευσε τον ανατροπέα!