Η πρώτη μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου (24/11/1974)
Οι υπηρεσιακές αναλύσεις του Αμερικανού πρέσβη για τις επετειακές εκδηλώσεις και η συμβολή του στις απαγορεύσεις που επέβαλλε σταδιακά η κυβέρνηση Καραμανλή.
Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, η συλλογική απότιση φόρου τιμής στα θύματα της αντιδικτατορικής εξέγερσης εξακολουθεί ν’ αποτελεί σημείο αναφοράς για όλες τις εκδοχές της ελληνικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, αλλά κι έναν από τους πιο έγκυρους δείκτες για την ανάπτυξη και τους εσωτερικούς συσχετισμούς αυτών των τελευταίων. Ως πολιτικό γεγονός, η επετειακή πορεία έχει αυτονομηθεί σε μεγάλο βαθμό από το γενέθλιο συμβάν του 1973, η μνήμη του οποίου συνυφαίνεται άλλωστε στο μυαλό των επόμενων γενιών μ’ εκείνες των μεταπολιτευτικών εορτασμών και των δικών τους θυμάτων. Τιμώμενο γεγονός καθίσταται έτσι τελικά η ίδια η επέτειος, ως αέναη νομιμοποίηση της εξέγερσης ενάντια σε μια εγχώρια αυταρχική εξουσία. Εξ ου και η έλξη που εξακολουθεί ν’ ασκεί σε μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς, σε αντίθεση με το ανούσιο γκάρντεν πάρτι της 23ης Ιουλίου που εκλαμβάνεται ως εσωτερική υπόθεση των κυβερνώντων.