Τι είναι η θεωρία των δύο άκρων;

«Όλα πάνε καλά μάνα».

Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Φωτογραφία: Αγγελική Παναγιώτου/FosPhotos

Λοιπόν εγώ δεν ξέρω πολλά πράγματα σχετικά με τα οικονομικά. Και κυρίως δεν τα πολυκαταλαβαίνω. Τώρα δε τελευταία που μας τα αναλύουν όλοι οι οικονομικοί τηλεστάρ με ιδιαίτερη πολυμάθεια και περίπλοκη ορολογία τα έχω μπερδέψει ακόμα χειρότερα. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει την σκέψη της ημέρας.

Εδώ και τρία χρόνια προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί είμαστε εδώ που είμαστε, ποιος φταίει για την κατάντια μας τελικά και δεν βγάζω άκρη. Ψάχνω να μάθω τα νέα δεδομένα και να γίνω ειδική στα spreads και στους οίκους αξιολόγησης και τα πορίσματά τους, στο τι θα πει «κούρεμα χρέους» και στο να αντιληφθώ ποιες θα πρέπει να είναι οι μεσοπρόθεσμες και οι μακροπρόθεσμες χρηματοπιστωτικές προοπτικές της χώρας μου μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ !...

Οι ευνομούμενες δημοκρατίες δεν πολεμούν τη φωτιά με φωτιά, αλλά με την τήρηση της νομιμότητας. Κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν αποτελεί η αντίδραση μιας δοκιμασμένης δημοκρατίας, όπως εκείνης των ΗΠΑ, στο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η αντίδραση αυτή οδήγησε σε ένα όργιο ανομίας εντός και εκτός Αμερικής, που κορυφώθηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Στη χώρα μας εκκολάφθηκε μια νεοναζιστική οργάνωση, που έχει ως λάβαρό της το μίσος. Το ότι ένα μέλος της δολοφόνησε έναν πολίτη, είναι προϊόν του μίσους αυτού. Ενώ η βία είναι στη φύση της. Όμως, το κόμμα της Χρυσής Αυγής δεν γεννήθηκε, ούτε ανδρώθηκε σε κενό αέρος. Ούτε είναι παρεπόμενο της οικονομικής κρίσης. Προσλαμβάνεται από τμήμα του εκλογικού σώματος, ως το κατ' εξοχήν «αντισυστημικό» κόμμα. Εδώ εντοπίζεται η απήχηση της Χ.Α. Επιλέγεται από ψηφοφόρους οργισμένους με όλους και με όλα. Στόχος είναι να τιμωρηθούν τα «κατεστημένα κόμματα», που θεωρούνται υπεύθυνα για την οικονομική κρίση και ανίκανα να τη διαχειριστούν. Οι ψηφοφόροι αυτοί δεν είναι νεοναζί. Οι περισσότεροι δεν είναι καν ακραίοι.